สถานะนางบำเรอ

นางบำเรอชั้นต่ำอย่างเธอ ไม่มีสิทธิ์ปริปากร้องขอความเห็นใจ
สิ่งที่เธอต้องทำคือยอมรับความเจ็บปวดทั้งหมดที่เขามอบให้
เพื่อรอให้ถึงวันที่เขารู้สึกสาสมใจและปล่อยเธอไปแต่โดยดี.......

**************

“ใส่ชุดที่ฉันวางไว้บนเตียง! กลับมาหาฉันที่นี่ให้เวลาหนึ่งชั่วโมงต้องเสร็จ ถ้ามีผ้าต้องซักเอาลงไปให้จิตฤดีทำ”
เปลี่ยนชุด?! แค่นี้ก็พอรู้แล้วว่าเขาต้องการอะไรจากเธอ หญิงสาวก้มหน้าอย่างละอายเพราะนี่มันกลางวันแสกๆ


ทว่าเมื่อไปเห็นชุดที่ไบเดนวางเอาไว้บนเตียงพิชชาก็ยิ่งแปลกใจ มันไม่ใช่ชุดวิตถารแต่เป็นชุดเดรสเกาะอกกระโปรงบานสั้นที่ตัดจากผ้ายีนเนื้อดี จะมีก็แต่ซับในตัวจิ๋วสีขาวที่ดูจะจิ๋วอย่างที่บรรยายจริงๆ
“ใส่ชุดนี้เหรอ? อืม.....ถ้าแค่อยู่ในบ้านก็คงไม่เป็นไรหรอกมั่ง”
พิชชาบ่นอุบอิบกับตัวเองอย่างไม่เดียงสาก่อนจะรีบทำความสะอาดห้องให้เรียบร้อยภายในเวลาหนึ่งชั่วโมง.....


เข็มนาฬิกาหมุนวนตามจังหวะประจวบเข็มนาทีอยู่ตรงจุดที่เรียกว่าหนึ่งชั่วโมงต่อมา
พิชชาก็แต่งตัวใหม่เสร็จพอดี เธอรีบไปหาไบเดนที่ห้องทำงานตามคำสั่ง
เวลานั้นไบเดนกำลังนั่งทำงานอยู่เช่นเดิม พิชชาไม่รู้ว่าทำไมเขาให้เธอใส่ชุดนี้ แต่ถ้าเขาเอ่ยออกมาว่าจะพาเธอออกไปข้างนอกในชุดนี้ก็พอจะเดาได้ว่าทำไม
เพราะชุดนี้โชว์รอยแดงเป็นจ้ำที่เนินอก หัวไหล่และซอกคออย่างชัดเจน อีกทั้งมันยังดูเป็นชุดที่ค่อนข้างโป๊ทีเดียวถ้ามองในมุมของคนต่างจังหวัด ภาวนาขอให้ไม่เป็นอย่างที่คิด แต่ทว่า......
“ลงไปบอกจิตฤดี ให้จิตฤดีไปบอกให้คนขับรถเอาอัลฟาร์ดออกมา ฉันจะไปข้างนอก!” หัวใจดวงน้อยหล่นตุบลงไปกองที่ทันทีพื้นเมื่อได้ยินประโยคนั้น
“ไปข้างนอก?! คุณไบร์ทจะไป.....คนเดียวใช่ไหมคะ?”
“กับเธอ! วันนี้อยากควงเธอไปเดินเที่ยวตลาดสักหน่อย มีรองเท้าส้นสูงอยู่ข้างล่างถามจิตฤดีว่าอยู่ตรงไหนแล้วก็ใส่ซะ” เขาสั่งพลางยิ้มเยาะใบหน้าเจื่อนหมอง
“แต่....แต่ชุดนี้มันน่าเกลียดนะคะ ตัวพีชมีรอยแดงเต็มไปหมดใครเห็นก็คงมองไม่ดี”
พิชชาพยายามให้เหตุผลเพราะยังแอบหวังว่า เขาอาจไม่ได้ตั้งใจให้เธอไปตลาดในชุดนี้
คราวนี้ไบเดนลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินเข้ามาใกล้ร่างบางในแววตาร้ายเต็มไปด้วยการดูหมิ่นดูแคลน
“เหอะ!ไม่ต้องทำเป็นหน้าบางไปหรอก อาชีพเดิมของแม่เธอก็กะหรี่นี่ ฉันอยากให้เธอลองไปโดนคนทั้งตลาดมองว่า......เป็นกะหรี่ดูบ้าง! เธอจะได้บอกฉันได้ว่า ตอนแม่เธอเป็นกะหรี่แย่งผัวชาวบ้านมันอายไหม?!”
เจ็บปวดหัวใจจนชาวูบไปทั้งตัวเมื่อคำพูดรุนแรงเหล่านั้นหลุดออกมาจากปากเขา พิชชาอ้าปากค้างทั้งน้ำตาคลอเบ้า แต่ก็ยังพยายามตอกย้ำตัวเองอีกครั้งด้วยการกลืนก้อนความเจ็บผ่านหัวใจ เพื่อให้มันทรมานซ้ำๆจะได้ชินไปเองโดยเร็ว

###กดอ่านตัวอย่างก่อนได้นะคะ