ก็ว่าจะไม่รัก..(กำแพงใบไม้)

มาทำให้ผมรัก แล้วก็จากผมไป ตอนนี้ผมกำลังจะทำใจลืมเธอได้ เธอดันหวนกลับมารื้อฟื้นรักครั้งเก่าของเราสองคน..ผมจะทำยังไงกับเธอดีครับ..
ผู้หญิงคนหนึ่งได้ช่วยชีวิตผมไว้ในคืนนั้น ผมตื่นมาในคอนโดของเธอ เธอสวมใส่ชุดนักศึกษาสาว แต่ผมสิ ยังสวมใส่ชุดมัธยมตัวเมื่อคืนอยู่เลย ภาพแรกที่ผมเห็นพี่สาวตรงหน้า หัวใจผมเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก เธอสวยถูกใจผมที่สุด เหมือนนางฟ้าตกมาจากสวรรค์เลยแฮะ
ผมหลงรักเธอตั้งแต่แรกเห็น หลังจากวันนั้น ผมแอบไปมองเธอที่หน้ามหาวิทยาลัยทุกวัน เหมือนเด็กน้อยที่ตามติดชีวิตพี่สาวยังไงไม่รู้ ผู้หญิงที่ผมหลงรักเธอคือคุณหนูแห่งตระกูลมาเฟีย กำแพง คือชื่อของเธอ การที่เธอเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของตระกูลจึงทำให้เธอดูเข้มแข็งต่อหน้าบอดี้การ์ดของเธอ แค่พอเวลาเธออยู่กับผม เธอจะน่ารักที่สุด อ่อนโยนกับผมเสมอ
เราทั้งสองเป็นคนแรกของกันและกัน เธอเซ็กซี่ที่สุดเวลาอยู่ข้างกายผม ทุกครั้งที่เธอเหงาจะมีผมอยู่ข้างกายเธอเสมอ
ความสุขของผมแสนสั้น เธอจากผมไปเร็วกว่าที่คิด แบบที่ผมไม่ทันตั้งตัว คำบอกลาของเธอคือเธอต้องไปดูแลกิจการของตระกูลที่ต่างประเทศ เราเลิกกันเถอะ..
หนุ่มน้อยอย่างผมยืนฟังแทบล้มทั้งยืน ความรักที่กำลังหวานชื่น กับดำมืดสนิทลงทันที ใจผมแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ
4 ปีผ่านไป เธอกลับเข้ามาในชีวิตผมอีกครั้ง เธอตามผมไปทุกที่ที่ผมไป เหมือนเธอจะดึงผมกลับเข้าไปในชีวิตเธอให้ได้ แต่ผมไม่ยอมหรอกครับ เพราะผมยังโกรธเธออยู่ แต่เหมือนยิ่งหนี ผมก็ยิ่งเจ็บ เจ็บหัวใจที่สุด เพราะผมยังรักเธออยู่ รักเธอมาก ไม่เคยไม่รักเธอ ทำไมเธอถึงมาล้อเล่นกับความรู้สึกผมแบบนี้นะ
และที่สำคัญเธอมีเด็กหญิงตัวน้อยกลับมาด้วย เด็กหญิงคนนั้นเรียกผมว่าพ่อนี่สิ ผมงงใจที่สุด นี่ผมเป็นพ่อเด็กคนนี้งั้นเหรอ
...
"จะไปไหนคะ คุยกับพี่ก่อนสิ"
"ผมไม่มีอะไรจะคุยกับพี่"
"ยังโกรธพี่อยู่เหรอ"
"เปล่าครับ" ก้มหน้าไม่กล้าสบตา
"ถ้าไม่โกรธ ก็อย่าเดินหนีพี่"
"ผมไม่เคยโกรธพี่หรอกครับ ผมกลัวหัวใจตัวเองกลับไปรักพี่อีกครั้ง แล้วเจ็บซ้ำที่เดิมต่างหาก" มองหน้าบอสสาวสวยตรงหน้าคิดในใจ
...
"ปะป๊าคะ.." เด็กหญิงตัวน้อยวิ่งเข้ามาโอบกอดผม
ผมนั่งมองเด็กหญิงตัวน้อยด้วยหัวใจที่สั่นไหว "ทำไมเรียกน้าว่าปะป๊าครับ" เอ่ยถามเด็กหญิงทำหน้าไม่เข้าใจ
"หนูเคยเห็นรูปปะป๊าในห้องหม่าม๊าค่ะ"
...