พันธะลืมเลือน

"พวกเธอเล่นละครเก่งดีนะ" อะไรของหมอนี่กัน พูดจบแล้วหันกลับไปสนใจงานตรงหน้าต่อซะงั้น
"อะไรของนาย"
"เปล่า ฉันก็แค่พูดออกไปตามที่เห็น หรือว่าฉันพูดผิด"
"ก็นะ แต่ฉันว่ามันดีออก เพื่อนผู้หญิงของนายสองคนนั้นนิสัยไม่น่าคบเลยสักนิด" ฉันกอดอกมองไปที่เจ้าคุณอย่างยิ้ม ๆ ก็ชวนฉันเข้าเรื่องนี้เองนี่นา ช่วยไม่ได้ พี่ชายจะได้เลิกคบเพื่อนนิสัยเสียแบบนั้นสักที
"เธอคิดมากไปหรือเปล่า พวกนั้นอาจจะแค่ใช้คำพูดไม่ถูกก็ได้"
"หึ คิดว่างั้นเหรอ" คิดได้ไงว่าใช้คำไม่ถูก แค่ดูสีหน้าแววตาตอนพูดก็รู้แล้วไหมว่าคนพูดคิดอะไรอยู่
"พวกนั้นอาจจะหวังดีจริง ๆ ก็ได้นะเจ้" อะชิที่นั่งอยู่ไม่ไกลพูดขึ้นบ้าง
"ช่างเถอะ งั้นฉันกลับห้องก่อนก็แล้วกัน นี่มันก็ดึกมากแล้วด้วย เดี๋ยวตอนเดินกลับห้องจะโดนฉุดเอาได้เพราะไม่มีรถยนต์ขับกลับ" ฉันลุกขึ้นแล้วหันไปคุยกับลูกพีชต่อ
"แกก็อย่าเดินกลับห้องฉันดึก ๆ ดื่น ๆ ล่ะ ระวังเดี๋ยวจะโดนฉุดให้กัปตันเดินไปส่งด้วยนะ"
"แขวะไม่เลิกเลยนะแกเนี่ย แล้วโอนเงินค่ารองเท้ามาให้ฉันด้วย" ลูกพีชตะโกนตามหลังฉันมา ก่อนที่ฉันจะเปิดประตูออกไป
"แค่สองพันเองบาร์บี้ ตะโกนทวงแบบนี้อายคนอื่นเขานะครับ" กัปตันดุแฟนตัวเองออกมาเบา ๆ ฉันเลยหันไปแลบลิ้นส่งให้ลูกพีชเมื่อได้ยินประโยคนั้นของกัปตัน แต่ทว่าได้ยินเสียงบ่นของลูกพีชดังไล่หลังออกมาแว่ว ๆ เมื่อประตูกำลังจะปิดลง
"งั้นสองพันดอลลาร์นี่ตันจะออกให้ใช่ไหม คนบ้าอะไรวะซื้อรองเท้าวิ่งคู่ละหกหมื่นกว่า ใส่แล้วมันจะเหาะได้หรือยังไงกัน"
"!!!"