กลิ่นรักสายลมหนาว

"ลม มึงช่วยหยุดสักทีได้มั้ยวะ พี่หนาวเขาไม่เคยทำอะไรให้มึงเลยนะเว้ย ทำไมต้องทำขนาดนี้ มึงแม่งเห็นแก่ตัว"

ไม่อยากทนแล้ว

"ปัณณ์ กูชื่อลมหนาว ถ้ามึงจะไม่เรียกกูว่าหนาวแล้ว มึงช่วยหยุดเรียกชื่อกูไปเลยก็ได้"

"..."

"กูพอแล้วตามที่มึงต้องการ กูจะไม่ยุ่งวุ่นวาย ไม่ก้าวก่ายอะไรกับมึงอีกแล้ว พอเท่านี้ กูพอแล้วจริงๆ ปัณณ์ กูเองก็เหนื่อยเหมือนกัน เหนื่อยจะทำให้มึงเห็นถึงความจริงใจของกูแล้ว มึงจะเลือกคนที่รักก่อนก็ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรเลยปัณณ์"

"..."

"แต่มึงช่วยจดจำกูไว้หน่อย กูคนนี้ที่ชื่อลมหนาว กูจริงใจกับมึงเสมอ ต่อให้มึงจะคิดว่ากูพยายามทำให้มึงแตกกับพี่หนาว พยายามทำให้มึงเลิกกันแต่นั่นมันคือความหวังดีของกู ความหวังดีทั้งหมดที่กูมี กูให้มึงทั้งหมด"

"..."

"กูรักมึงมากนะ แต่เชื่อเถอะหลังจากนี้มันจะน้อยลง กูจะทำให้ความรู้สึกกูมันหายไปเอง"

ลมหนาวตัดสินใจแล้ว ความรักข้างเดียวของเขาในตอนนี้มันควรจบสักที

หากย้อนเวลากลับไปในจุดเริ่มต้นได้

เขาจะไม่มีทางเริ่มความสัมพันธ์นี้

ไม่มีทางปล่อยตัวปล่อยใจ

ไม่เดินหน้ารักเพื่อนคนนี้ที่ชื่อว่าปัณณ์อย่างเต็มหัวใจแน่นอน