นางในฝัน (หนังสือเสียง)

“จานีน”
เสียงเรียกชื่อจากใครคนหนึ่งเหมือนแว่วมาแต่ไกล
ก่อนดังขึ้นข้างๆ
“ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร”
หล่อนมองเห็นคนเรียกชื่อหล่อนทั้งที่ยังรู้สึกว่าตัวเบาลอยคว้างๆ
ในความเย็นฉ่ำ ตาทั้งคู่หลับพริ้ม โดยที่ตัวหล่อนไม่รู้ว่าตนหลับ
“ปาปา...”
หล่อนเรียกบิดา ที่เข้ามายืนยิ้มกับหล่อนเบื้องหน้า
“พ่อจ๋า พ่อจริงๆ ด้วย จานีนตายแล้วเหรอถึงเจอพ่อ”
“เปล่าลูก จานีนของพ่อยังไม่ตาย ลูกสาวของพ่อเก่งออก
จะเป็นอะไรง่ายๆ ได้ยังไง
หลับก่อนนะลูกรักแล้วหนูจะรู้สึกดีขึ้น”
“พ่อจ๋า อย่าเพิ่งไป พลีส...พลีส ปาปา อยู่กับหนูก่อน
อยู่ก่อน”
“จานีน”
เสียงห้าวกระซิบเรียกชิดหู
จำได้ว่าเสียงนี้ไม่ใช่เสียงบิดาอย่างแน่นอน
“จานีนจ๋า”
“ขา” หล่อนขานรับแผ่วเบา
เมื่อคิดว่าจำเสียงห้าวทุ้มนั้นได้

จากนั้นก็ดูเหมือนจมดิ่งสู่ห้วงบรรยากาศที่อบอุ่นขึ้น
ความรัดรึงพลอยห่างหายออกไปไกลมากขึ้น
มีอยู่ช่วงหนึ่งที่รู้สึกตัว รอบกายมืดสนิท จากนั้นก็ผล็อยไปอีก
จณินีไม่รู้ว่าตนได้หลับไปนานสักเพียงไหน
แต่เมื่อมาตื่นเต็มที่
รู้สึกตัวอย่างมีสติสัมปชัญญะบริบูรณ์ทุกประการ รอบๆ
ตัวมีแต่ความสว่างไสว
หล่อนมองไปรอบๆ
รู้สึกเมื่อยไปทั้งตัวราวว่าได้ออกกำลังกายมาหนักๆ
โดยไม่ได้วอร์มอร่างกายเสียก่อนยังไงยังงั้น
ลองขยับตัวเพื่อที่จะลุกขึ้นนั่ง
แต่ก็รู้สึกว่าไม่มีพละกำลังแม้สักนิด หนำซ้ำยังราวกับว่า
มีเข็มแหลมๆสักพันเล่มมาทิ่มตำอยู่ตามเนื้อตามตัวของหล่อนเต็
มไปหมด
“อูย!”
เสียงครางหงิงของหล่อน ทำให้เกิดการเคลื่อนไหวแรงเร็ว
จากบางสิ่งบางอย่าง ที่อยู่ภายในห้อง
“จานีน”
ร่างสูงที่หล่อนหันไปเข้าพอดีกำลังดีดตัวขึ้นยืนจากเก้าอี้พับ
สำหรับเอนหลัง
“เป็นยังไงบ้าง”
เสียงนี้เองที่หล่อนได้ยินในความรู้สึกครึ่งฝันครึ่งตื่น
เสียงห้าว ทุ้ม
ร้อนรนที่คอยกระซิบเรียกอยู่ข้างหูอย่างไม่ยินยอม
หรืออนุญาตให้หล่อนได้ปล่อยตัวจมดิ่งสู่ห้วงความเงียบสงบ
ดำมืด
“ฉันเป็นอะไรไปคะ? ทำไมมันแปลบไปทั้งตัวแบบนี้ล่ะ”
“โธ่...”

เสียงห้าวพร่าอุทานแค่นั้นร่างของหล่อนก็ถูกโอบไว้ทั้งตัวด้วยว
งแขนอบอุ่น สั่นสะท้านอย่างเห็นได้ชัด
“ไม่เป็นไรแล้วนะคนเก่ง”
จณินีประหลาดใจว่าจามรทำเสียงคล้ายจะขาดใจปลอบหล่อน
ราวว่าหล่อนอาจจะตายลงต่อหน้าต่อตาเขากระนั้น
“ฉันเป็นอะไรคะ แล้วทำไมมานอนอยู่อย่างนี้ล่ะ เอ๊ะ!
นี่ไม่ใช่ห้องนอนของฉันนี่ ห้องคุณหรือคะ?”
“เปล่าครับ จำอะไรไม่ได้สักนิดเลยหรือ”
“ฉัน...”
คิ้วเรียวขมวด ทำท่าคิด
“จำได้ว่าไปเล่นน้ำกับคุณ จากนั้นก็...ไม่แน่ใจค่ะ
ฉันคิดว่าพ่อมาหาฉัน แต่พ่อจะมาได้อย่างไรละคะ
ในเมื่อท่านตายไปตั้งแต่ฉันอายุได้สิบกว่าขวบ นานมาแล้ว”
จามรไม่ตอบ
แต่มองสบตาหล่อนด้วยแววตาของคนที่เพิ่งผ่านความทุก
ข์หนักมาหยกๆ
ขนาดว่าหล่อนเองยังสำเหนียกได้กระแสแห่งความทุกข์ของเขา
ที่ยังลอยนวล ไม่ทันจางหายไปเสียทั้งหมด
“คุณแค่ฝันไปน่ะ”
เขาบอกเสียงต่ำ
“คุณหลับไปนานก็เลยฝันเปะปะ เอาล่ะ รอผมเดี๋ยวนะ
ผมจะออกไปตามหมอ”
“หมอ? หมอมาเกี่ยวอะไรด้วยคะ ไหนว่าฉันหลับ?”
จามรไม่ทันตอบเมื่อมีเสียงประตูเบื้องหลังของเขาเปิดออก
จากนั้นเสียงจากบุคคลที่เดินเข้ามาก็ถามมาอย่างปรานี
“คนไข้ของหมอรู้สึกตัวแล้วหรือจามร”
“ครับ”
ร่างค่อนข้างท้วมในชุดเสื้อกราวน์เดินเข้ามายืนชิดเตียง

จามรขยับหลีกทางให้
“ดิฉันเป็นอะไรไปหรือคะคุณหมอ”
“ไม่เป็นไรแล้วล่ะ
แค่เล่นน้ำทะเลมากไปหน่อยก็เลยถูกไข้หวัดใหญ่ที่คงจะมี
เชื้ออยู่แล้วเล่นงานเอาพร้อมๆ กับอาการปอดชื้น
แต่ไม่ต้องห่วงนะ มีผู้ช่วยพยาบาลเก่งอย่างจามรแบบนี้
อีกหน่อยก็คงพากันลงไปลอยคอปะทะกระแสน้ำเชี่ยวใต้ทะเลเล่
นกันอีกได้หรอก”
หมอพูดแล้วก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดี
จากคำพูดหยอกเย้าทำให้จณินีคิดว่าจามากับหมอวัยสี่สิบปลาย
คนนี้ คงจะรู้จักชายหนุ่มเป็นอย่างดี
ช่วงจังหวะที่คุณหมอกำลังจับตรวจชีพจรหล่อนอยู่นั้น
เสียงฝีเท้า เสียงห้าวทุ้ม
ที่จณินีออกจะคุ้นหูอีกแล้วพูดมาจากประตูที่เปิดเอาไว้
“นายจา จณินีได้สติหรือยัง”
จามรไม่ตอบ
ขณะนั้นเองเจ้าของเสียงที่จณินีบอกตัวเองว่าออกจะคุ้นหู
ก็ปรากฏตัว
ร่างสูงเข้ามายืนขนาบข้างหมออีกข้าง
ขณะที่อีกข้างนั้นจามรยืนอยู่ก่อนแล้ว
“คุณ...”
จณินีมองชายหนุ่มสองคน ซึ่งน่าจะคนละวัยสลับกันไปมา
มีหมอยืนคั่นกลางในลักษณะตาเบิกกว้าง
ราวสิบวินาทีต่อมา
หล่อนกลับมามองสบตาชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะอายุน้อยกว่
าคนที่เพิ่งเดินเข้ามานิ่งนาน
เขาสบสายตาหล่อนอยู่ราวห้าวิ ก็เบือนหลบ

นาทีนั้น หล่อนรู้ว่าอะไรเป็นอะไร หรือจะพูดให้ถูก
ใครเป็นใคร

ฝาก “นางในฝัน” หนังสือเสียงด้วยนะคะ
และขอขอบคุณจากใจสำหรับทุกๆ ยอดโหลด