วุ่นวายนักก็รักซะเลย

คำโปรย
เทพสงครามที่ว่ากันว่าสุขุม เยือกเย็นคนนั้น อยู่มาวันหนึ่งเขาจึงนึกเบื่อภพเบื้องบน เลยหนีลงมาเที่ยวเล่นโลกมนุษย์ เดิมทีคิดว่าจะมาหาอะไรสนุกทำ แต่ดันตกหลุมรักมนุษย์เพียงคนเดียวที่สามารถมองเห็นเขาได้ ทั้งคอยช่วยเหลือ คอยปลอบประโลม คิดมาตลอดว่าเขาไม่เห็นตัวเอง ก็เลยพูดนั่นนี่ไปเรื่อยกว่า 10 ปี ทั้งจับคู่ให้เขาโดยไม่ปรึกษา ทั้งพูดจากวนบาทาโดยไม่ปิดบังเพราะคิดว่าเขาไม่ได้ยิน แต่ที่ไหนได้เขาทั้งได้ยินทั้งเห็นนั่นแหละ

‘ไอ้หนูนี่ทำไมเวลาอยู่คนเดียวถึงได้มืดมนขนาดนี้ ไอ้รอยยิ้มโง่ๆ นั่นหายไปไหนหมดแล้วละ นี่ละนร้า~คนไม่มีเพื่อน ไปไหนมาไหนคนเดียวแบบนี้ก็เลยเหงาละสิ’ ถ้าตอนนี้สามารถถีบหมอนี่ได้ ตะวันคงจะทำอย่างไม่ลังเลเลยล่ะ
แต่ก็ใช่ว่าเขาไปไหนมาไหนคนเดียวเสียเมื่อไร ในเมื่อคนที่ไปกับเขาตลอดก็ช่างจ้อ พูดจาน่าทุบอยู่ตรงนี้เรื่อยมา
‘เฮ้ยๆ ไอ้หนู…ขับรถให้มันดีกว่านี้ไม่ได้หรือไงฟ่ะ คิดว่าฉันช่วยนายได้ตลอดเหรอะ ไอ้เด็กบ้านี่’
“หุบปากได้ไหม ชักจะรำคาญแล้วนะ” คนตัวเล็ก กดเสียงต่ำเอ่ยขึ้นด้วยความรู้สึกรำคาญจริงๆ ตั้งแต่ขับรถกลับมาเขาก็พูดจาไปเรื่อย ไปเปลื่อยไม่จบไม่สิ้นสักที ถ้าไม่ด่าบ้างคงจะไม่หยุดพูดจริงๆ
‘ไอ้หนู…นายได้ยินฉันจริงๆ เหรอเนี่ย’ อีกฝ่ายตะลึงงันไปชั่วขณะ เขาเคยคิดว่าเด็กน้อยนี่ทำท่าทีแปลกๆ บางครั้ง นั่นเป็นเพราะได้ยินเขาเองหรอกเหรอ!! เขาพูดไม่หยุดมาเป็นเวลาหลาย 10 ปี อย่าบอกนะว่าเด็กนี่ได้ยินทั้งหมด
“ตกใจขนาดนั้นเลยเหรอ ใช่ว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นไม่ได้นี่ อีกอย่างฉันไม่ใช่แค่ได้ยินหรอกนะ แต่ฉันเห็นนายด้วย” พูดจบอีกฝ่ายก็ช็อกไปทันที
‘แสดงว่าที่ฉันจับคู่…’ ชายชุดสูทพูดเบาๆ
“เออ…ได้ยินทั้งหมดนั่นแหละ”
！Σ (￣□￣;)

................................................................................................
เรื่องนี้เป็นรุ่นลูกนะคะ มี 5 ตอนจบ