ลำนำรัตติกาล เล่มต้น ตอน รอนร้าวเอกา

แม้ 'เว่ยหรูเซวียน' ตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้วว่า...
จะปล่อยให้อดีตอันระทมทุกข์กลายเป็นเพียงหมอกควัน
แต่พายุหนาวเหน็บที่สร้างขึ้นกับมือ กลับแทรกซอนถึงกระดูก
กลืนกินความคะนึงหาที่เหลืออยู่น้อยนิดของเขาไม่หยุดหย่อน
เขาชิงชังนานเนิ่น และรักบูชานานเกิน
ฉะนั้นต่อให้ต่างฝ่ายต่างลวงหลอกซึ่งกันและกัน ทำผิดต่อผู้คนทั่วหล้า
เขาก็ยังคงตัดใจตำหนิผู้คนนั้นไม่ลง
เพราะนอกจาก 'ไป๋หลี่หานปิง' แล้ว เขาก็ไม่คะนึงถึงผู้ใดอีก...

พัวพันวกวนกันมากกว่าครึ่งชีวิต
ในที่สุดไป๋หลี่หานปิงก็รู้ซึ้งถึงความปวดร้าวเผาฤดีที่ชื่อว่า 'ความรัก'
เพียงเสียดายที่ฉากสุดท้ายของพวกเขานั้น
ได้ถูกจารึกไว้ตั้งแต่สิบปีก่อน...
ท้ายที่สุดแล้ว เป็นใครกันที่ผิดต่ออีกฝ่าย
และใครกันที่จะสามารถอยู่รอดปลอดภัยจากชะตาแห่งรักครานี้