น้ำมัน(ส์) ชโลมไฟ

(คำโปรย)
จู่ๆก็มีหนี้ท่วมหัวทั้งที่ไม่ได้ก่อ แล้วใครมันจะไปอยากรับผิดชอบล่ะวะถ้าไม่โดนจับมาซะก่อนก็คงจะหนีไปแล้ว แล้วนี่จะยังไงจะเอาฉันมาขัดดอกกับไอ้แก่ที่ไหนงั้นสิ....ฉันคิดแบบนั้นแหละตอนแรก ตอนก่อนจะได้เห็นหน้าเจ้าหนี้ที่กำลังเดินเข้ามาในห้องขังนี่แหละ บ๊ะ...พวกลูกน้องที่จับมาทำไมไม่บอกแต่แรกว่าหัวหน้ามันหล่อขนาดนี้ รู้งี้เติมปากเติมแป้งมาซะก็ดี

(สปอยล์)
แกร๊ง!
"อึ่ก!"
ฉันสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจหลังจากที่ถูกขังอยู่ในห้องนี้มากว่าชั่วโมงแล้ว แล้วจะโทรหาใครก็ไม่ได้เพราะไอ้ยักษ์มันเอาโทรศัพท์ไปด้วย...ตอนนี้ฉันกลัวอยู่สองอย่าง หนึ่งคือพวกนี้อาจเป็นมาเฟียและสองไอ้บ๊อบบี้มันว่าฉันน่าจะขายได้อยู่ มันแปลว่าฉันอาจถูกเอาไปขายแบบขายตัวหรือขายเครื่องใน อันนี้ก็ไม่แน่ใจแต่พวกนี้น่ากลัวมาก ฉันเคยได้ยินว่าเจ้าของมีอิทธิพลมาก
มันต้องแก่แล้วแน่ๆ ไอ้พวกมีอิทธิพลในหนังแก่ไม่พอตัวใหญ่น่ากลัวอีก
"เธออยู่ในนี้ครับบอส"
"อืม"
แต่เสียงไม่แก่นะ เสียงค่อนข้างจะเข้ม...ฉันเงยหน้าไปมองที่ประตูก่อนจะเบิกตากว้างมองร่างสูงที่กำลังเดินเข้ามาภายในห้องที่ขังฉันอยู่ บ๊ะ คนที่กำลังเดินเข้ามาในห้องต่างจากที่ฉันจินตนาการลิบลับเลย เขาทั้งสูง ขาว ตี๋ตาเฉียวแบบวัยรุ่นโคเรียอ่ะ แม่งคนบ้าอะไรหล่อวัวตายควายล้มขนาดนี้!
ทำไมไอ้ยักษ์มันไม่บอกวะว่าหัวหน้ามันหล่อ รู้งี้เติมแป้งเติมปากรอแล้ว!
"เธอเองสินะยัยบ้าที่มาทำให้ร้านฉันเสียหาย"
เอ้า...หล่อแต่ปากหมาแฮะ
"ฉันซะที่ไหนล่ะ ฉันไม่ได้ทำฉันไม่ได้มาที่นี่เกือบสองเดือนแล้วนะ!"
"ยัยบ้าที่หลอกลูกค้าฉันมันก็หายไปสองเดือนแล้วเหมือนกัน"
"แต่ยัยบ้านั้นมันไม่ใช่ฉัน ถ้าเก่งมากทำไมไม่ไปหามันเองล่ะ!?"
"ผมบอกแล้วลูกพี่ยัยนี่มันปากมาก"
ฉันขมวดคิ้วมองไอ้ยักษ์ที่กำลังเสี้ยมฉันให้ลูกพี่มันฟังอย่างหงุดหงิด ก่อนฉันจะลุกเดินไปยืนตรงหน้าเขาจนเขาหรี่ตามอง...เขามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยแหละ ถึงจะไม่ใช่สายตาโลมเลียแต่ก็คือมอง แล้วมองแปลว่าอะไร...แปลว่าไอ้หนุ่มนี่มันชอบฉันน่ะสิ
"นี่ ฉันรู้นะว่าพวกคุณรู้ว่าคนที่ก่อเรื่องมันไม่ใช่ฉันแต่ที่จับฉันมาเพราะอยากหาคนมารับผิดชอบให้มันจบๆไป แต่มันจะเป็นธรรมกับฉันได้ยังไงในเมื่อฉันเองก็เป็นผู้เสียหาย!?"
"เธอต้องหาเงินมาจ่าย"
"บ้าแล้วรึไง เพิ่งพูดไปหยกๆว่าฉันเองก็เสียหาย!"
"เธอเสียงดังมากเลยรู้ไหม"
"เออสิ จะให้พูดเบาได้ไงในเมื่อพวกคุณมันหูแตกกันอ่ะฉันอธิบายไปหลายรอบมากว่าฉันไม่ใช่คนทำแต่ยังมายัดเยียดอยู่นั่นมันไม่ใจร้ายกับฉันไปหน่อยเหรอ?"
คราวนี้พ่อหนุ่มตี๋ตาเหยี่ยวเงียบไปเลยว่ะ โอเคถือว่าการหว่านล้อมของฉันยังใช้ได้ผลอยู่ ฉันเม้มปากพยายามบีบน้ำตาเพื่อให้ตัวเองน่าสงสารขึ้นอีกนิด พร้อมกับกอดตัวเองไว้ด้วยร่างกายที่กำลังสั่นที่ไม่ใช่เพราะกลัว แต่หนาวแอร์อย่างกะลูกไก่ในกรงทอง
"คุณไม่คิดเหรอว่าฉันเองก็กลัว ฉันเองมาเที่ยวที่นี่ประจำเพราะการบริการและร้านที่ปลอดภัยแต่พอฉันตกเป็นจำเลยฉันต้องโดนขนาดนี้เลยเหรอ เงินฉันเองก็ไม่ได้มีขนาดนั้น"
"เลิกบีบน้ำตาแล้วทำตัวสั่นสักที เธอว่าฉันโง่ดูไม่ออกขนาดนั้นเหรอว่ามันปลอม?"
"อึ่ก"
แทบสำลักน้ำลายตัวเอง ฉันว่าฉันปากแจ่วมากอยู่นะเจอหนุ่มตี๋ตาเหยี่ยวคนนี้เข้าไปฉันไปต่อไม่เป็นเลย
"ไปเพิ่มอุณหภูมิห้องไม่เห็นรึไงว่ายัยนี่หนาวจนสั่นแล้วน่ะ"
"ครับบอส!"
"แหมถ้าจะด่ากันขนาดนี้ไม่ต้องสั่งคนไปเพิ่มก็ได้มั้งคะ"
ฉันมองคนตรงหน้าก่อนจะสำรวจการแต่งตัวของเขา เขาใส่ชุดออกเที่ยวธรรมดาเลยแต่แบนเนมทั้งตัว แต่ดูวัยรุ่นอยู่...แต่งตัวดูดีมากเลย
"มองอะไรของเธอ?"
"คะ? เอ่อ...กำลังหาทางออกกับเรื่องของเราไง"
"เรื่องของเรา? เออใช่เรื่องนี้เป็นเรื่องของเราแล้วถูกไหมแสดงว่าเธอยอมรับแล้ว?"
"ยอมรับบ้าอะไร!"
"อย่าเสียงดัง!"
แล้วมันตะโกนใส่หน้ากันแบบนี้ฉันถามหน่อยใครดังกว่ากัน? ฉันอ้าปากมองไอ้คนใจร้อนตรงหน้าเพราะตอนนี้ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว
อยากด่ามันนะแต่หน้ามันหล่อถูกสเปกมากจนด่าไม่ลง
-------

ชี้แจงการซื้อนิยาย แนะนำให้ซื้อผ่านWeb / Android นะคะ เพราะราคาจะถูกกว่าใน ios