ทะลุมิติมาเลี้ยงดูสามี เล่ม4 (จบ)

ชวีฟางซิงต้องการสั่งสอนบุตรชายถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะไม่เดือดร้อนที่ถูกสตรีเหล่านี้สูบเลือดสูบเนื้อ
แต่ถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไปเงินที่มีอยู่มากมายจะหมดไปอย่างรวดเร็วเพราะความไม่รู้จักพอของมนุษย์ที่มีแต่ความโลภ
"จงไปเสีย! เก็บเสื้อผ้าพาพวกนางออกไปใช้ชีวิตด้านนอก ดูสิยามเจ้าลำบากจะมีใครคอยอยู่เคียงข้างเจ้าบ้าง"
ชวีฟางซิงสะบัดขาออกจวนบุตรชายคนรองปล่อยให้เขาได้เรียนรู้ถึงชีวิตอันโหดร้ายต่อไป
และเป็นอย่างที่ชวีฟางซิงพูดหลังจากที่นางกลับไป บรรดาสตรีเรือนหลังพากันเก็บข้าวของมีค่าในจวนเดินผ่านหน้าเฟยเทียนจากไป บางคนโยนเงินให้เขาหนึ่งตำลึงทองให้เก็บไว้ซื้อข้าวกิน
ยังมีสตรีอยู่เกือบสิบคนยอมใช้ชีวิตกับเขาต่อไป พวกนางรวมเงินกันเช่าบ้านหลังเล็ก ๆ อยู่กับชายหนุ่ม
เฟยเทียนจะกลับไปทำงานดังเช่นทุกวัน แต่ถูกหลงจู๊โยนออกมา หนำซ้ำยังถูกสาดเกลือไล่เหมือนเขาเป็นขอทาน
หญิงสาวที่ทนอยู่ในตอนแรกพวกนางคิดว่าชวีฟางซิงคงจะแค่ลองใจเล่น ๆ นางคงจะไม่ใจร้ายตัดขาดบุตรชายได้จริงหรอก
แต่เมื่อไม่มีเงินเข้ามาเลยเงินเก็บที่มีเริ่มร่อยหรอหายไปเรื่อย ๆ เฟยเทียนจะสร้างร้านค้าขึ้นมาเองแต่เขามีทุนไม่มากพอแถมคู่ค้าที่เขาจะขอร่วมลงทุนต่างพากันส่ายหัวปฏิเสธ
คนที่เหลืออยู่ต่างพากันทยอยจากไปทีละคน ภายในหนึ่งเดือนไม่มีใครเหลืออยู่
ข้างกายเฟยเทียนเลยแม้เแต่คนเดียว
ชายหนุ่มไม่มีเงินจ่ายค่าเช่าจึงถูกเจ้าของจวนขับไล่ออกมา เฟยเทียนต้องกลายมาเป็นขอทานแลกกับเงินที่ซื้อหมั่นโถวแข็ง ๆ กิน เขาลำบากจนถึงขีดสุดแต่ไม่คิดจะกลับไปขอร้องให้มารดายกโทษให้
ชวีฟางซิงกับสามีแอบตามดูบุตรชายอยู่ห่วง ๆ นางสงสารเขามากนอนร้องไห้ทุกคืน
เฟยเทียนลุกขึ้นสู้เขาไปรับจ้างแลกกับค่าแรงไม่กี่อีแปะ เขาออมเงินที่ได้ทีละนิดจนเก็บเงินได้สองตำลึงเงินเริ่มหาบเร่ทำขนมขายตามสูตรที่มารดาสอนมาตั้งแต่เด็ก ๆ
ขนมของเขาขายดีมากขึ้นเรื่อย ๆ จากหาบเร่ขายจนได้มาเช่าแผงขายอยู่ตรงทางเข้าตลาด ลูกค้าเพิ่มขึ้นทุกวันจนชายหนุ่มเช่าร้านจ้างคนงานมาเป็นของตนเองได้แล้ว
บ่ายวันหนึ่งขณะที่เฟยเทียนกำลังห่อขนมให้ลูกค้ามีชายหญิงวัยกลางคนคู่หนึ่งเดินเข้ามาในร้าน
"ท่านพ่อ..ท่านแม่!..ในที่สุดท่านก็มาหาข้าเสียที..ฮึก..ฮื้อ.."
ชวีฟางซิงเห็นบุตรชายร้องไห้นางเข้าไปสวมกอดเขาด้วยความคิดถึงเกือบปีแล้วที่นางต้องอดทนเห็นบุตรชายลำบากอยู่เพียงลำพัง
"เจ้าลูกโง่..ทำไมไม่กลับมาหาแม่เล่า"
"ข้าไม่กล้าขอรับ..ทุกอย่างมันพังเพราะข้า"
สองแม่ลูกกอดกันร้องไห้กลางร้านไม่สนใจใคร หยุนจือสั่งให้คนงานเอาของที่เหลืออยู่ไปแจกให้กับขอทานแล้วเลิกงานก่อนเวลาได้
พี่ชายที่ตามมาทีหลังช่วยบิดาจัดการทำความสะอาดร้านให้เรียบร้อย
พวกเขาเองส่งคนมาแอบช่วยน้องชายซื้อของตั้งแต่ที่เขาหาบเร่ขายแล้ว
ไม่กล้ายื่นมือเข้ามาช่วยตรง ๆ ปล่อยให้น้องชายได้เรียนรู้และเติบโตขึ้นด้วยตนเอง