เพียงเวฬุ

ในวัฏสงสารการเวียนว่ายตายเกิดนี้ บุญและกรรมที่ทำ...คือสิ่งเดียวที่กำหนดว่าเราจะเกิดมาในภพภูมิไหน รูปอย่างไร นามอย่างไร
นั่นคือคำพูดคุ้นหูในวิชาพุทธศาสนา ไม่ว่าจะในชั้นเรียนไหน ประถมหรือมัธยม
ทว่าสิ่งหนึ่งที่วนเวียนอยู่ในหัวของผม แล้วกรรมอะไร ถึงทำให้ผมต้องมาเกิดในชีวิตแบบนี้
มันไม่ถึงกับลำบาก แต่ก็ไม่ถึงกับอยู่ดีมีสุข
ผมยังมีข้าวกินครบสามมื้อ ยังสามารถซื้อเสื้อผ้าในไลฟ์สดได้บ้าง กินกาแฟแบรนด์เมืองนอกได้เดือนละครั้งสองครั้ง
แต่ก็ต้องมานั่งแอบถอนหายใจเสียดาย เพราะราคามันเกือบเท่าค่าแรงขึ้นต่ำ
คำอธิษฐานเดิมๆ ที่ผมมักขอซ้ำๆ เวลาไปทำบุญที่วัด หรือใส่ซองผ้าป่าที่ป้าข้างบ้านฝากมา ทั้งๆ ที่ไม่ได้สนิทกัน
อธิษฐานคำขอนั้นซ้ำไปซ้ำมา ตั้งแต่เริ่มใช้คำนำหน้าว่านาย จนในตอนนี้อายุจะถึงวัยเบญจเพศแล้ว ให้ทายว่ามันคืออะไร...
ใช่...คำขอเดียวกับที่ทุกคนชอบขอ
ขอให้ถูกรางวัลที่หนึ่งสักครั้งในชีวิต
แต่ใครจะไปคิดล่ะ ว่าจะมีพญานาคตนหนึ่งมาเข้าฝันแล้วให้รางวัลที่หนึ่งกับผมจริงๆ ถึงแม้จะยื่นขอเสนอที่ดูจะแปลกประหลาดไปสักนิดก็เถอะ
“สาบานกับข้า ด้วยเลือดและวิญญาณของเจ้า ว่าในภพภูมิหน้า เจ้าจะมาเกิดเป็นนาค...และเป็นของข้าแต่เพียงผู้เดียว”