เกิดใหม่อีกที ข้ากลายเป็นสตรีวิปลาส

“คุณชายระวังนะขอรับ! นั่นสตรีวิปลาส” เขาเอาตัวเข้ามากั้นกลาง
จิ่นสืออี “..!”
หญิงสาวลากสังขารมาหาพวกเขาจนได้ แต่กลับถูกอีกฝ่ายตั้งแง่รังเกียจ หรือพวกเขาคิดจะเมินเฉยปล่อยให้นางถูกสังหารไปเฉยๆ! ส่วนตัวเขาก็จะไม่ต้องฝืนใจแต่งกับสตรีปัญญาอ่อน!
หึ! หากคิดสลัดเห็บหมัดอย่างนางทิ้งก็อย่าได้ฝัน! ตอนข้าเกิดเจ้ายังแบเบาะอยู่เลยหนุ่มน้อย!
“คุณชาย! มีบุรุษแปลกหน้าต้องการสังหารข้า! เขากำลังตามมาแล้ว!”
ตู้หลิงมองผู้เป็นนายสีหน้านิ่งก่อนเอ่ยถาม “จะช่วยนางหรือไม่ขอรับ?”
ได้ยินคำถามนั้น จิ่นสืออีก็แทบอยากม้วนแขนเสื้อท้าเขาต่อยสักสองยก นางอยู่ข้างหน้าแล้วแท้ๆ ยังถามว่าจะช่วยดีไหม ช่างไร้คุณธรรม!
ยังไม่ทันที่เขาได้เอ่ยตอบ หญิงสาวก็ตัดสินใจกระโดดเกาะชายหนุ่มอย่างหน้าไม่อาย ใช้ทักษะลูกลิง สองมือกอดคอสองขากอดเอวไว้อย่างเหนียวแน่น
ความหน้าหนาของนางไม่เป็นรองผู้ใดอยู่แล้ว!
“เจ้า! ลงไปเดี๋ยวนี้!” สวีกวงเฟิ่งใบหน้าแดงก่ำพยายามแกะมือเล็กๆ ที่เหนียวยิ่งกว่าตุ๊กแก แต่เขากลับแกะนางออกไปจากตัวไม่ได้!
ทั้งยังมีดวงตากลมโตที่ม่านตาขยายใหญ่จับจ้องมาด้วยสีหน้าไร้สำนึก ช่างน่าเอ็นดู...
แค่ก! น่าโมโหสิ! นางกำลังยั่วโทสะเขาชัดๆ!
“ช่วยนาง! ตู้หลิงข้าบอกให้ช่วยนางเดี๋ยวนี้!!!”
ชายหนุ่มตะคอกลั่นป่า คนสนิทจึงพุ่งสกัดกั้นบุรุษชุดดำไปหนึ่งกระบวนท่า ก่อนรับรู้ถึงอันตรายตรงหน้า นี่คือของจริง!
ท่าไม่ดีเสียแล้ว! ดูเหมือนอีกฝ่ายจะเป็นยอดฝีมือทัดเทียมหรือฝีมือดีกว่าเขา ตู้หลิงคิดในใจพลิ้วกายห่างออกมาแล้วตะโกนกึกก้อง
“คุณชาย! รีบพาแม่นางหนีไป คนผู้นี้คือมือสังหารมีสังกัด!”
ตู้หลิงก้าวหน้าถอยหลังอยู่พักใหญ่ก็ต้านรับอีกฝ่ายเอาไว้ชั่วคราว ย้ำว่าชั่วคราว! เห็นท่าคุณหนูปัญญาอ่อนผู้นี้จะทำสิ่งใดล่วงเกินคนตรงหน้าไปไม่น้อย! ช่างน่าลำบากใจยิ่งนัก!
ด้านพ่อลิงกับลูกลิงก็กระเตงกันหนีอย่างร้อนรน แม้จะมีตัวถ่วงอยู่ด้านหน้าแต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคในการหนี
สวีกวงเฟิ่งก้าวกระโดดโจนทะยานอยู่ครู่ใหญ่นางก็เริ่มเห็นแสงไฟจากโรงเตี๊ยมใกล้ๆ ร่างสูงไม่รอให้นางได้สติก็กระโดดเท้าแตะสิ่งของสองสามครั้งพลิ้วกายเข้าสู่ห้องกว้างในโรงเตี๊ยมแห่งนี้
ตุ๊บ!
“โอ๊ย!”
นางถูกเขาแกะและสะบัดออกจากร่างกายดุจของร้อนจิ่นสืออีจ้องคนที่ยืนค้ำศีรษะนางอย่างอาฆาต หากหารู้ไม่ว่าหน้าตาน่าเอ็นดูของฉงอีเอ๋อร์กลับทำให้ผู้คนมองดูอย่างเอ็นดูเสียมากกว่า
“คุณหนูในห้องหอผู้หนึ่งก็รู้จักยั่วโทสะมือสังหารได้เช่นนั้นหรือ?” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเอื่อยเฉื่อย หากแฝงแววเย้ยหยันเอาไว้ แต่ใบหน้าของนางหนาเกินกว่าจะรู้สึกกับหางเสียงของคนผู้หนึ่ง ตอนอยู่บนเขาศิษย์พี่เป็นโขยงส่งสายตาเช่นนี้มาให้นางยังไม่ระคายเคืองผิว
“ข้าออกมาเดินเล่น แต่หารู้ไม่ว่ามีมือสังหารอยู่แถวนี้” นางเค้นน้ำเสียงใสซื่อกับแววตาดั่งผู้บริสุทธิ์
“หึ! คุณหนูฉง บุตรีคนสำคัญของจิ้งจอกเฒ่าฉงกวงอวิ๋น ออกมาเดินเล่นกลางคืนผู้เดียวช่างไร้เหตุผลสิ้นดี ทางที่ดีเจ้าควรคิดหาข้ออ้างที่หลอกคนโง่ให้เชื่อฟังมากกว่านี้จะดีมาก”
“เอ๋...ท่านก็เป็นคนโง่ที่ฟังแล้วไม่เชื่อข้าหรือ?”