เสน่หาคนถ่อย

ผู้คนในแคว้นไป๋แถบนี้แทบไม่มีผู้ใดไม่รู้จักหยูจางหรง บุตรชายตระกูลหยูที่มั่งคั่งร่ำรวยมาก เขามีอุปนิสัยอันธพาล โหดร้าย ก่อแต่ความเดือดเนื้อร้อนใจให้แก่ผู้คนรอบข้าง
และจุนจิ่วเม่ยก็ไม่คิดไม่ฝันเช่นกันว่านางจะถูกบิดาจับยัดเข้าสู่พิธีมงคลกับบุรุษเช่นนี้ นางรู้...จางหรงนั้นหมายปองนางมานาน พยายามทำทุกวิถีทางในการจะได้ตัวนาง แต่นางมองว่ามันคือการเอาชนะ เพราะนางคงเป็นสตรีหนึ่งเดียวที่กล้าปฏิเสธบุรุษที่เพียบพร้อมเช่นเขา
นางไม่รู้ว่าเขาใช้อุบายเล่ห์กลอันใดหลอกล่อให้บิดายกนางให้เขาได้ นางรู้เพียงว่านางไม่อยากมีสามีถ่อยๆเช่นนี้ จิตใจสกปรก ทั้งกายก็หาได้หล่อเหล่า กำยำราวกับคนงานยาจกหาเช้ากินค่ำ ไม่ได้มีอันใดเหมาะสมกับนางเลย
นางต้องมาอยู่กับเขาในฐานะภรรยา แต่ละวันที่นางเจอ นางพบแต่การอยากเอาชนะ พบแต่ความถ่อยต่ำและความหมกมุ่นในตัณหาราคะของเขา
แต่อย่าหวังเลยว่านางจะยอม
สตรีอย่างจุนจิ่วเม่ยหาใช่ผู้อ่อนแอ และไม่ยอมเสียศักดิ์ศรีพ่ายแพ้ต่อผู้ที่นางกล้าชี้หน้าว่า 'เกลียดชัง!'

...........................

"ท่านยืดสิ่งที่เขาต้องทำมาหากิน แล้วเขาจะหาเงินมาคืนท่านได้อย่างไร บางครั้งการเมตตากรุณาผู้อื่นบ้างมันก็ไม่ได้หนักหนา หากทำได้ก็ทำเสียบ้าง!"
จางหรงชักสีหน้าที่ถูกนางต่อว่าเช่นนั้น
"เจ้าติดค้างเงินเขาเท่าไหร่"
นางหันไปถามเจ้าของรถม้าที่คุกเข่าสะอื้นกับพื้นดิน
"สองร้อยตำลึงขอรับ"
"สองร้อยตำลึง ขนหน้าแข้งท่านไม่ร่วงหรอกมั่ง ท่านจางหรง"
จิ่วเม่ยหันขวับมาเอ่ย สองร้อยตำลึงสำหรับเขาหรือแม้แต่สำหรับนางแทบจะเป็นเศษเงิน แต่อีกฝ่ายกลับทวงราวกับมีมูลค่ามหาศาล
"เจ้าไม่รู้อันใดอย่ายุ่งเลย"
"เพราะท่านใจดำ ไม่เคยเห็นอกเห็นใจผู้ใด ข้าจึงรังเกียจและไม่คิดจะรักท่านแม้แต่น้อย!"
นางเชิดหน้าเอ่ย คิดถูกยิ่งที่ไม่ได้รักเขาก่อนจะเดินเข้าเรือนไป
คำก็ไม่รัก สองคำก็ไม่รัก บ้างก็เกลียด จางหรงสะบัดร่างเดินตามนางไปทันที…
"จิ่วเม่ย!"
เขาคว้าแขนนางไว้แล้วกระชากเขามากอด ไม่สนใจว่าผู้ใดจะเข้ามาเห็น
"ปล่อยข้า!"
"คำว่าไม่รักและคำว่าเกลียดของเจ้า ข้าหงุดหงิดใจยิ่งนัก สักวันเถิด ข้าจะทำให้เจ้ารักข้า!"
เขากล่าวแววตาเอาจริง จิ่วเม่ยไม่สะทกสะท้าน เพราะนางต้องการมีสามีที่ดี หาใช่สามีที่เลว นางไม่มีวันรักเขาได้แน่!