ตรวนรักเมียยอดสวาท (หนังสือเสียง)

อารัมภบท

เขาขยับสะโพกเพื่อถอยห่าง แต่ถึงตอนนี้ความเจ็บแปลบที่ได้รับหายไปแล้ว หล่อนจึงผวาตามการเติมเต็มที่กำลังสร้างความรู้ทรมานซ่านเสียวแปลกๆ
ร่างหนาขยับถอย หล่อนตาม
เขาเติมเต็มหล่อนแอ่นรับ
ไม่นานเลยเสียงคราห้าวพร่าก็ประสานกับเสียงครางหวานๆ



สปอยเนื้อหาบางช่วง

“จ๊ะจ๋า”
เสียงขานชื่อเธอแหบห้าว เมื่อถอนจุมพิตซ่านอารมณ์ชั่วขณะ ช่วยให้เธอได้สติขึ้นมาบ้าง จึงเปล่งเสียงสั่นๆ ฟังหอบ แต่ประกายตาขณะมองหน้าคร้ามคมที่อยู่แค่คืบยังงงงวย
“อยะ...อย่าค่ะคุณรุจ!”
เฮ้อ! มาพูดอะไรตอนนี้ เหมือนวัวหายล้อมคอก และเขาก็ไม่คิดจะทำตามเสียงปรามของเธอเลย
จมูกโด่งแตะลงกับซอกคอนุ่มขาว ริมฝีปากได้รูป ซึ่งเมื่อครู่สร้างความรู้สึกโลดแรงแก่อารมณ์สาว จุมพิตต่ำลงมาตามลำคอระหง หยุดนิดๆ เมื่อมาถึงแอ่งชีพจรที่กำลังเต้นแรง
ขณะปากจมูกกำลังรุกรานด้วยการสัมผัส มือแข็งแรงก็ใช่ว่าจะอยู่เฉย จึงไม่แปลกหากสติกระเจิดกระเจิงที่เธอพยายามรวบรวมกลับมาจะแตกกระจายพลัดพรายอีกครั้ง
อาจารีไม่เคยต้องมือชายในลักษณะถูกโอ้โลมเช่นนี้มาก่อนก็ถึงกับสั่นสะท้าน ยามฝ่ามือรุมร้อนกุมลงมาเต็มๆ บนความตั้งชันที่มียกทรงผ้าลูกไม้บอบบางประคองเต้าเต่งไว้เพียงครึ่ง
การรับรู้ในภาวะตื่นตัวขอชายหนุ่ม ทำให้หญิงสาวผู้อ่อนประสบการณ์ระทึกหวามใจ
ความกลัวกำลังทำสงครามกับความอยากรู้ และต้องการจะเรียนลอง อย่างถึงพริกถึงขิง
แม้ความชั่งใจแทบจะไม่เหลือติดตัว แต่ก็ยังรับรู้ได้ว่าอกสาวเต่งตึงเป็นอิสระจากการห่อหุ้ม
ความหวาดไหวเริ่มมีมากกว่าความอยากรู้อยากลองทันทีที่ใบหน้าร้อนผ่าวของชายหนุ่มแนบชิดอกสาวสล้าง
“ไม่ค่ะ! อย่าค่ะคุณรุจนาถ!”
นอกเสียงเสียงห้าม ยังพยายามรวบแรงเรี่ยวแรงขยับมือที่เกาะเกี่ยวลำคอแข็งแรงมาทุบอกเปะปะเลยถึงสันไหล่ตึงแน่นไปด้วยกล้ามแข็งแรงของเขา
รุจนาถถอนหน้าออก ยืดตัวตรงแต่ยังไม่คลายอ้อมกอด
“อาจารี...”
เสียงเรียกชื่อเธอห้าวกว่าปกติ
“ปล่อยดิฉันค่ะ คุณรุจนาถ”
เขามองตาเธอคล้ายจะดูให้แน่ๆ ว่าเธอต้องการอย่างนั้นจริงๆ
เขาถอนใจ ปล่อยแขนพ้นร่างเธอแต่โดยดี อาจารีรีบก้าวขึ้นฝั่ง ก้มลงหยิบชุดที่ถอดทิ้งไว้บนหาดมาสวมลวกๆ จากนั้นก็วิ่งกลับบ้าน ไม่คิดรอชายหนุ่ม
กลับมาถึงบ้าน เข้าห้องแล้วก็ยังไม่หายสั่น
ได้เสียงคนเข้าบ้านมา ก็รีบกดล็อกประตู จากนั้นก็เข้าไปยืนสั่นต่ออยู่หน้าเตียง
เสียงฝีเท้ามาหยุดอยู่หน้าห้อง อึดใจก็ตามมาด้วยเสียงเรียกประกอบเสียงเคาะประตูเบาๆ
“อาจารี”
เธอไม่ขานรับ แต่ยืนทำตาโตมองประตูนิ่งอยู่
“เปิดประตูหน่อย”
เธอเฉย
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“ไม่ค่ะ!”
ตัดสินใจบอกออกไป
“ฉันจะเข้านอนแล้ว มีอะไรเอาไว้ค่อยพูดกันพรุ่งนี้ละกัน”
“ไม่เอาน่า เปิดประตูที ผมรับประกันจะไม่ปล้ำหรือขืนใจคุณ ถึงเมื่อครู่นี้ผมก็ไม่คิดจะให้เลยเถิด ผมควบคุมตัวเองได้เสมอ คุณน่าจะรู้”
ความอับอาย เปลี่ยนเป็นโกรธขึ้นมาวูบ
คนบ้า!
ช่างพูดออกมาได้ว่าควบคุมตัวเองได้เสมอ
สงสัยว่าจะเคยควบคุมอารมณ์ตัวเองบ่อยๆ โดยเฉพาะกับ...


<>

ฝากหนูจ๋ากับคุณรุจด้วยนะคะ
ฟังแล้วชอบอกชอบใจก็อย่าลืมปาหัวใจให้กำลังใจกันด้วยน๊า

ขอบคุณทุกยอดโหลดที่ให้การสนับสนุนค่ะ

“ลิลเอง” ผู้เขียน
P.nas ให้เสียง