เล่ห์รักเมียไร้ค่า

ในตอนนี้พรวิภารู้สึกวิงเวียนศีรษะจนแทบประคองสติไม่ได้ เธอพยายามติดต่อหาสามีแต่สุดท้ายฝ่ายนั้นก็ไม่กดรับเสียที ไม่รู้เลยว่าตอนนี้ภาคินอยู่ที่ไหน

"พี่คินรับสายสักทีได้ไหมแพรวไม่ไหวแล้ว"

พรวิภาพยายามที่จะคว้าหาที่เกาะเพื่อยึดกายไม่ให้ล้ม จนในที่สุดก็ได้ราวบันไดเป็นที่ยึดกาย สายตาของเธอยังคงเพ่งมองที่หน้าจอมือถือ รอว่าเมื่อไหร่ภาคินจะกดรับ

ยิ่งนานเข้าอาการก็เริ่มรุนแรงขึ้นทุกที "พี่คินรับสักทีเถอะ"

เธอติดต่อไปหลายต่อหลายสาย จนในที่สุดภาคินก็กดรับ

[มีอะไร]

"พี่คินแพรวเวียนหัวมากเลยไม่รู้เป็นอะไร พี่คินช่วยกลับบ้านพาแพรวไปหาหมอหน่อยได้ไหมคะ" พรวิภาพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เธอพยายามประคองสติเอาไว้ไม่ให้หลุดลอย

[ฉันไม่ว่าง ทำธุระอยู่ รถก็มีขับไปสิ]

"แพรวคงขับไปไม่ไหวค่ะ"

[เดินไม่เรียกแท็กซี่ที่หน้าบ้านเอาเองก็แล้วกัน]

ประโยคที่ไร้เยื่อใยของสามีทำให้พรวิภาน้ำตาตกใน นี่ขนาดเธอไม่สบายเขายังไม่คิดที่จะห่วงใย ไม่คิดที่จะดูดำดูดีกันถึงเพียงนี้เชียวหรือ ภาคินใจร้ายเกินไปหรือไม่

"แพรวไม่ไหวจริงๆ ค่ะพี่คิน ช่วยกลับมาหน่อยได้ไหมคะ" แค่จะพยุงกายให้ยืนไหวเธอยังทำลำบาก แล้วจะให้เกินออกไปเรียกแท็กซี่ได้อย่างไร

[อย่าสำออย] เขาตอบมาแค่นั้นด่อนที่สายจะตัดไป

พรวิภาอกกลัดหนอง ไยสามีที่เป็นเหมือนโลกทั้งถึงใจร้ายขนาดนี้ แต่ไม่เป็นไรในเมื่อพึ่งพาไปได้เธอก็จะติดต่อหาคนอื่น กำลังจะโทรหามารดาของเขาอยู่แล้ว ทว่าทุกสิ่งรอบกายกลับมืดสลัวพร่าเบลอ

จนในที่สุดร่างเล็กที่เกาะอยู่กับราวบันได ก็หล่นกลิ้งตามขั้นบันไดลงมาจนถึงชั้นล่างของบ้าน

เมื่อได้ยินเสียงกุกกักดังไปถึงห้องโถง เด็กหญิงที่นั่งเล่นอยู่ก็รีบวิ่งมาดู ก่อนจะพบว่ามารดาของตนนอนหมดสติแน่นิ่ง พร้อมกับเลือกมากมายที่ไหลเต็มพื้นบริเวณที่มารดาหมดสติ

"ว้าย!...คุณแม่ คุณแม่เป็นอะไรไปคะ" เด็กน้อยร้องไห้สติแตก แต่กระนั้นเจ้าหล่อนก็ประคองสติตัวเองแล้วหยิบมือถือของผู้เป็นแม่ขึ้นมาก่อนจะโทรหาให้คนมาช่วย

รายชื่อแรงที่แม่หนูกดเข้าไปคือผู้เป็นพ่อ แต่สุดท้ายก็ไม่ยอมรับสาย และคนที่หล่อนต้องโทรหาคนต่อไปก็คือย่า ถือสายไม่นานฝ่ายนั้นก็กดรับ

"คุณย่าคะ คุณแม่เป็นอะไรไม่รู้ค่ะเลือดไหลเต็มเลย ฮึก ฮือ" เด็กหญิงบอกผู้เป็นย่าพร้อมกับร้องห่มห้องไห้ปานจะขาดใจ