คาเฟ่มุมตึก

การมาพบกัน อาจมีความหมายมากกว่าที่คาดคิด ขอบคุณ ณ ช่วงเวลาหนึ่งที่ได้พานพบกับผู้คน คงจะดีเมื่อได้เขียนร่องรอยทิ้งไว้ให้เป็นที่ประทับใจ ไปตามอ่านกันค่ะ เรื่องสั้นสะท้อนสังคม

"น้ำมันไหล มองดูรินไหลก็ไหลไปตามรอยทาง โขดหินตะไคร่ขึ้นขัดขวาง หาได้ยับยั้งเส้นทางแห่งสายน้ำ เกลียวคลื่นใสระริก ตะไคร่ปลิวไหลลู่ ต้นไม้ยืนสูง ตระหง่านค้ำจรดฟ้า
แสงแดดแยงตา แสงจ้าจนไม่อาจมอง เราเคลื่อนที่ไปข้างหน้า ใบไม้ร่วงหล่นปลิวผ่านไป
แรงลมกรรโชกต้องผิวเนื้อ เหน็บหนาวฤาทนไหว
ถึงอย่างนั้นสองเท้ายังก้าวเดินไป บนถนนสายที่ต้องเดินคนเดียว
บนถนนที่ชีวิตปลิดปลิวเคว้งคว้าง ยางครั้งก็ต้องปล่อยลอยล่องไปตามแรงลมหากแต่ขวางทางคนแล้ว ย่อมเกิดเรื่องขุ่นเคือง
ผืนฟ้ากว้างยังมีพื้นที่อีกมาก เวลาในชีวิตอาจไม่ได้มีเหลือขนาดนั้น
ตัวเราเล็กนิดเดียว ไฉนเลยปลิดปลิวตามคำคน"