SET ยัยตัวร้าย

หนังสือเซตนี้มีทั้งหมด 2 เรื่อง คือ

FIGHTER OF LOVE ล่ารักยัยตัวป่วนกับนายจอมโหด
เนิ่นนานมาแล้วที่ตำนานอันยิ่งใหญ่ถูกหลงลืมไปโดยผู้มีอิธิทพลบางกลุ่ม ตำนานถูกเล่าขานด้วยเรื่องความเป็นหนึ่งเดียวของยอดนักสู้ประจำดินแดน
เพียงหนึ่งคนเท่านั้น ที่จะถูกขนานนามไปตราบจนชั่วชีวิต
สองสิ่งสำคัญรวมกันได้เป็นหนึ่งเดียวเมื่อไหร่ เมื่อนั้นสงครามระหว่างโรงเรียนทั้งสามจะถึงคราวสิ้นสุดลง
และเมื่อวันนั้นมาถึงเมื่อไหร่ ทุกคนจะล่วงรู้ว่าสิ่งสำคัญที่กำลังตามหามันอยู่นั้น ไม่ใช่ตำแหน่ง ไม่ใช่ชื่อเสียงที่จะถูกเล่าขานต่อๆ กันไป
หากแต่ว่ามันคือสิ่งมีค่าที่ไม่สามารถตีราคาได้ ความทรงจำที่ไม่ว่าจะเอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม
ถึงเวลาแล้ว!
ที่เราจะต้องไปตามหาให้รู้สักทีว่าสิ่งๆ นั้นมันคืออะไร
‘เริ่มการประลองชิงตำแหน่งว่าที่ยอดนักสู้ได้แล้ว ณ บัดนี้’

คำเตือน!
ขอให้พระเจ้า....โปรดจงคุ้มครอง

S T O P H E A R T ห ยุ ด หั ว ใ จ ไ ว้ ที่ น า ย จ อ ม โ ห ด
“ซากุระ! เธอ...”
ไม่ทันที่ฉันจะได้ทันอ้าปากเอ่ยขอโทษที่เข้ามาในห้องของเขาโดยไม่ได้รับอนุญาติร่างสูงก็เหวี่ยงกระป๋องเบียร์ลงพื้นพร้อมกับก้าวสามขุมเข้ามาประชิดตัวฉันในระยะใกล้ชิด มือหนากระชากไหล่ทั้งสองข้างเข้าหาตัวพร้อมทั้งเหวี่ยงฉันเข้าที่ผนังห้องข้างเตียงก่อนตัวเขาจะแทรกเข้ามาบดเบียดร่างกายเอาไว้ไม่ให้ฉันได้มีทางหนี
“นาย...เข้าใจผิดแล้วนะ คือฉันชื่อมายู..อื้อ!!”
ไม่ทันที่ฉันจะได้พูดหรืออธิบายให้คนตรงหน้าที่มีท่าทีเมาจัดได้ฟังริมฝีปากหนาก็กระแทกลงมาครอบงำฉันอย่างเร็วทำให้ฉันต้องเบิกตาโพลงเพราะความตกใจกับสิ่งที่เดินขึ้น
จูบแรกของฉันทำไมจู่ๆ ถึงได้มาเสียให้กับคนที่ฉันยังไม่รู้จักแบบนี้นะ ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ
“อ้อยอ้าา~(ปล่อยนะ!!)”
ฉันร้องอู้อี้ในขณะที่เรียวยะยังคงระดมจูบฉันไปทั่วไม่ว่าจะเป็นต้นคอที่เขาฝังใบหน้าลงไปริมฝีปากที่เขาครอบงำอย่างบ้าคลั้งนั่นอีก ใครก็ได้ ช่วยมาลากผู้ชายคนนี้ออกไปห่างๆ ฉันที
ปึก!
“เธอ...ไม่ใช่ซากุระ!!” สิ้นเสียงที่ดังก้องร่างฉันก็ถูกเหวี่ยงลงทีพื้นอีกครั้งด้วยความโกรธจัดจนฉันเจ็บระดมไปทั่วตัว
“นาย...” ฉันยกมือถูริมฝีปากของตัวเองพร้อมจ้องมองร่างสูงด้วยความเกลียดชังก่อนจะดันตัวเองให้ลุกขึ้นเผชิญกับเขาอีกครั้ง
เพี๊ยะ!!!
“นี่เธอ...”
“นายคงจะเมามาก แต่นายก็ไม่ควรทำแบบนี้กับผู้หญิงแปลกหน้าที่เพิ่งจะพบกันนะ ถึงฉันจะมาที่นี้ในฐานะคนอาศัย แต่นาย...นายไม่มีสิทธิ์มาจูบฉันแบบนี้!!”
ฉันตะโกนลั่นทั้งน้ำตาพร้อมทั้งทำท่าว่าจะวิ่งหนีออกไปแต่ก็ไม่ทันเพราะมือหนาดันเอื้อมมากระชากแขนฉันเอาไว้ซะก่อน
“คิดว่าตัวเองเป็นใคร”
“ห๊ะ!”
“เธอคิดว่าเธอเป็นใคร กล้าตบหน้าฉันแล้วคิดว่าเธอจะมีสิทธิ์เดินออกไปรึไงยัยโสโครก!!” ผู้ชายคนนี้...ทำไมถึงได้ร้ายกาจแบบนี้นะ เพราะนอกจากเขาจะไม่มีทีท่าว่าจะขอโทษฉันเลยนั้น เขายังด่าฉันด้วยคำพูดที่ไร้ความเป็นสุภาพบุรุษอีกต่างหาก
“ปล่อยฉันนะ!!”
“กราบเท้าขอโทษฉันเดี๋ยวนี้”