อสรพิษก็ต้องขี้หวงเป็นธรรมดา

ในฐานะต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง...ตัวข้ามีสิ่งมีชีวิตอิงอาศัยมากมาย
จะมีก็แค่เจ้าอสรพิษตัวนั้นที่แปลกสักหน่อย

ยามแรกที่มันปรากฏกายก็เพราะต้องการที่อิงอาศัยหลบภัยหนาว แต่จนกระทั่งเหมันต์ล่วงผ่านนานปี เจ้างูตัวนี้กลับยังคงนอนนิ่งไม่ไปไหน กว่าข้าจะสนใจก็ตอนที่ตัวมันใหญ่โตหนักอึ้งเสียจนแทบทำกิ่งก้านของข้าหัก ซ้ำยังคอยขับไล่ใครต่อใครที่เข้ามาป้วนเปี้ยนรอบต้นไม้ของข้า

กระทั่งมังกรอมฤตที่ยิ่งใหญ่เจ้างูน้อยก็ขู่ฟ่อไม่ไว้หน้า

ต่อให้ภายหลังมังกรนั้นกลายมาเป็นอาจารย์ของพวกเราทั้งสอง คอยสั่งสอนสรรพวิชาความรู้ให้...แต่เจ้างูตัวนี้ก็ยังไม่ยอมให้ศิษย์หรือใครหน้าไหนเข้าใกล้ต้นไม้ต้นโปรดของเขา

ใครต่างก็รู้ว่าเทพอสรพิษนั้นเจ้าเล่ห์และหยิ่งทระนง
และการที่เขาจะขี้หวงสักหน่อยก็เป็นเรื่องธรรมดามิใช่หรือ?

ไม่...ข้าไม่ได้ตามใจเขาหรอกนะ
.
.
.
.


**คำเตือน**
นิยายเรื่องนี้มีฉากเรทประปราย มีเลือด การบาดเจ็บ การต่อสู้ รวมไปถึงเรื่องวางยาพิษเล็กน้อย สหายสนิทของเขาเป็นถึงอสรพิษเขี้ยวดำ ทั้งเอาแต่ใจ ทั้งไม่สนวิธีการ...
...ใครก็รู้ว่าเขาน่ะเป็นวายร้ายตัวเอ้เชียว