พงพยัคฆ์

ชีวิตแสนรันทดของเทียร์ ธรินทร์วรัช ในอายุยี่สิบแปดปี เพิ่งออกจากเรือนจำได้ไม่กี่วันก็ถูกพ่อแท้ๆส่งให้ไปชดใช้หนี้สามสิบล้านแทน ถึงชีวิตจะแย่แค่ไหน แต่เทียร์ก็ยังไม่อยากตาย...


“ชักช้า” ร่างสูงเอ่ยพูดก่อนจะจับเอวบางยกขึ้นแล้วกระแทกสวนขึ้นไปจนเข้าไปได้สุดลำ
“อ๊ะ!” เทียร์ส่งเสียงร้องพลางวางมือลงบนกล้ามท้องของคนใต้ร่างเพื่อประคองตัวเองไว้
“ขย่ม” น้ำเสียงกระเส่าเอ่ยสั่งคนบนตัวเขาพลางมองด้วยสายตาดุดัน
“...” ร่างเล็กนั่งหอบหายใจทั้งที่ยังไม่ได้เริ่มขยับเลยแม้แต่น้อย
“มึงเคยได้ยินคำว่าขี่หลังเสือแล้วลงยากไหม” พยัคฆ์เอ่ยถามพลางยกยิ้มที่มุมปาก คนตัวเล็กพยักหน้าตอบ
“นั่นแหละคือมึงตอนนี้”
“อะไรนะครับ” เทียร์เบิกตากว้างพลางเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ
“ถ้าขย่มแล้วกูไม่แตก กูยิงมึงไส้แตกแน่”