บอสคะ! ช่วยไปน่ารักไกลๆ หน่อย

ซื้อผ่านเว็บและแอนดรอยจะถูกกว่าระบบ iOS ค่ะ

-----------------------------

เธอพบกับเขาครั้งแรกที่ซีอาน
พบกับเขาครั้งที่สองที่กรุงเทพฯ
ครั้งที่สามนี้... บินลัดฟ้ากลับมาที่เฉิงตู

'จิณต์จุฑา' ไม่เคยคิดว่าพระพรหมจะเล่นตลดกับชีวิตเธอขนาดนี้
เหวี่ยงให้ผู้ชายที่เคย 'วันไนต์' มาเจอกันไม่พอ เขายังกลายเป็น 'บอส' ของเธอเสียอีก
แต่ดูเหมือนพระพรหมจะกลัวว่าชีวิตของเธอจืดชืดเกินไป
เพราะ 'อรรถพล' ไม่ได้เป็นแค่ประธานบริษัท แต่ยังเป็นเพื่อนบ้านอีกด้วย
จากเดิมที่เคยคิดว่าหนึ่งคืนจบแล้วแยกกันไปกลับต้องมาพบหน้าอย่างกระอักกระอ่วน
ทว่าบอสที่ตรงสเป็กเธอทุกอย่างคนนี้กลับไม่ถอยแต่ยังรุกคืบเข้าใส่
ให้ตายเถอะ! พระพรหมช่วยบอกได้ไหม ว่าทำยังไงถึงจะก่อกำแพงกั้นเขาทัน!!

---------------------------------------------

ฟ้าเหลือง
ไม่สิ! ฟ้าเมืองนี้เป็นสีเทาอึมครึมต่างหาก
มองดูแล้วให้ความรู้สึกหม่นๆ แต่พอมีเจ้าของรอยยิ้มสดใสอยู่ข้างๆ ก็พลันสว่างไสวขึ้นมา
“เป็นยังไงบ้างคะ ร้านนี้เป็นร้านที่จูนภูมิใจนำเสนอเลยนะคะ”
อรรถพลมองรอยยิ้มหวาน ยอมรับว่าเสียงเจื้อยแจ้วของจิณต์จุฑาทำให้เผลอนึกถึงเสียงหวานยามครางอย่างสุขสมของเจ้าหล่อนทุกที
“อร่อยครับ แต่--” ปลายตะเกียบของหญิงสาวชี้ตรงมาข้างหน้า “อย่าบอกว่าจูนอร่อยกว่าเชียว”
อรรถพลเผยสีหน้าเสียดาย “แย่จังครับ ผมกำลังจะบอกแบบนั้นเลย คุณจูนรู้ทันแบบนี้ผมต้องเปลี่ยนวิธีรุกแล้วสิ อืม... ขอผมคิดคำตอบสักครู่นะครับ”
“คุณอาร์ม... นี่น่ะ ร้านอาหารเสฉวนที่อร่อยที่สุดในแถบมหาวิทยาลัยจูนเลยนะคะ กลับมากี่ครั้งก็ต้องกิน ไม่ว่าแขกไปใครมาก็ต้องชวนมาให้ได้”
“หมายความว่าผมเป็นแขกของคุณจูนแล้วสินะครับ เรียกว่าเลื่อนขั้นจากเพื่อนได้หรือเปล่า”
จิณต์จุฑาพูดอย่าง อรรถพลตีความไปอีกอย่าง พอเห็นหญิงสาวขึงตาใส่ ชายหนุ่มก็รีบยกมือยอมแพ้
“พอครับๆ พอจริงๆ แล้ว กินข้าวก่อนเถอะครับ คุณจูนจะได้มีแรงรับมือกับผมต่อ”
จิณต์จุฑาบุ้ยปาก “รู้ด้วยเหรอคะว่าจูนต้องใช้แรงรับมือคุณมากเลย”
“ครับ หมดแรงจนเที่ยวไม่ได้อีกวันเลยนี่นา”
จิณต์จุฑาคีบมันฝรั่งทอดที่ทำเป็นแพขึ้นมาส่วนหนึ่ง วางใส่จานเขาแล้วเอ่ย “กินค่ะกิน เวลากินอย่าพูดจาซี้ซั้ว”