ท่านอ๋องเจ้าขา...มาเป็นของข้าเถอะเจ้าค่ะ

ใบหน้าที่งดงามจนสตรียังต้องอับอาย บุรุษผู้นั้นจะต้องเป็นของข้าคนนี้!!! ข้าจะไปไถ่ตัวเจ้าจากที่นี่เอง วางใจเถอะพี่สาวคนนี้จะเลี้ยงดูเจ้าเอง

“แล้วในสายตาของคุณหนูจื่อ ข้าเป็นบุรุษเช่นใดรือ”

ใบหน้าที่งดงามยกยิ้มขึ้นมาพร้อมกับเปล่งเสียงหึในลำคอ แพขนตายาวของนางจ้องมองใบยังใบหน้าที่ถูกใจของบุรุษเบื้องหน้าอีกครั้ง

“เจ้าช่าง...เป็นบุรุษที่งดงามยิ่ง”

ความงามลึกล้ำที่ไม่อาจหาได้จากบุรุษผู้ใดในใต้หล้า

จื่อเหว่ยยกมือขึ้นไปจับบนคางมน ใบหน้าของบุรุษผู้นี้มิมีตรงไหนที่เป็นจุดบกพร่องเลยแม้แต่น้อย งดงามจนสตรีต้องกระดากอาย ดวงตาหงส์คู่นั้นดูเย้ายวน ชวนให้ต้องหยุดมอง ริมฝีปากแดงนั่นอีกช่างน่าจับกดจูบยิ่ง!!!

พอพูดจบจื่อเหว่ยก็ยกสุราผลไม้ขึ้นดื่มอีกครั้ง อึกแล้วอึกเล่าที่ความหวานของสุราไหลลงไปในคอ

“หอวสันต์นี่คิดค่าไถ่ตัวเจ้าเท่าไหร่งั้นหรือ พี่สาวจะพาเจ้าออกไปเอง”

เขาระเบิดหัวเราะออกมา แล้วมองมาทางนาง ก่อนจะหัวเราะอีกรอบ

“อิงเถาไปตามเจ้าของหอวสันต์มา!!”

“คุณหนู..คือ....”

“รีบไปอิงเถาก่อนที่ข้าจะโมโห”

น้ำเสียงของจื่อเหว่ยนั้นต่ำลง อารมณ์คุกรุ่นได้เกิดขึ้นมาในใจเมื่อสาวใช้ตัวน้อยทำท่าว่าจะไม่กระทำตามที่นางต้องการ

และถึงแม้ในใจอยากจะกล่าวห้ามมากแค่ไหนแต่สาวใช้ตัวอ้วนก็มิกล้าขัดใจคุณหนูจื่อแม้แต่น้อย

หลังจากที่อิงเถาออกไปตามเจ้าของร้าน บุรุษตรงหน้าก็ลุกขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ตัวเดียวกับจื่อเหว่ย เขายื่นมือมาจับดวงหน้าอันเย้ายวนของนาง ก่อนจะส่งยิ้มให้

“แล้วในสายตาของเจ้า ข้าเป็นสตรีเช่นใด..”

นางเอ่ยถามให้ขณะที่บุรุษตรงหน้าถือวิสาสะดึงตัวของเธอเข้าไปกอด

“เป็นสตรีที่มิมีสิ่งใดนำมาเปรียบเทียบกับความงามของท่านได้”

“เช่นนั้นเจ้าจะกลับไปกับข้าไหม”

เขาก้มหน้าลงจุมพิตที่หน้าของเธออย่างแผ่วเบา

“หากคุณหนูจื่ออนุญาต ข้าย่อมยินดีจะตามไป”

“เช่นนั้นท่านจูบข้าได้หรือไม่....”

“ย่อมได...”

“ท่านอ๋องอู๋!!!!! กระหม่อมสมควรตาย”

เจ้าของร้านรีบวิ่งกระวีกระวาดมาคุกเข่าต่อหน้าบุรุษรูปงามผู้นั้น

“ว่าไงท่านอี้หลง ค่าตัวเขาคนนี้....”

ตุบ!!

คุณหนูจื่อกล่าวยังไม่ทันจบร่างนางก็ล้มลง ดีที่บุรุษรูปงามรับนางไว้ทัน

“เรื่องวันนี้อย่าคิดแพร่งพราย..”

“ขอรับท่านอ๋อง”

“ออกไป!!”

อี้หลงเจ้าของหอวสันต์กิ่งเดินกิ่งวิ่งออกจากห้องไป เขารู้สึกดีใจไม่น้อยที่คอของเขายังอยู่บนบ่า การจะรับมือบุรุษสูงศักดิ์ผู้นั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

“เอ่อ...ทะ..ท่านอ๋องอย่าถือสาหาความคุณหนูเลยนะเพคะ คุณหนูดื่มเหล้าหมักผลไม้ไปทำให้ เอ่อ..ทำให้..ละ..ละ..ล่วง”

“พรุ่งนี้ข้าจะส่งนางกลับจวนเองไปรายงานท่านเสนาบดีเถิด”

ท่านอ๋องอู๋กล่าวจบก็อุ้มคุณหนูจื่อเดินไปขึ้นรถม้าที่หลังร้านหอวสันต์

“กล่าวสิ่งใดไว้..ก็รับผิดชอบคำพูดด้วยนะคุณหนูจื่อ..”

.

.

.

.

.