ลวงใจ

เพราะเห็นว่าเธอใสซื่อและรักเขามากกว่าสิ่งใด ภาคินจึงคิดที่จะสร้างโลกสองใบ โดยที่ช่อแก้วต้องอยู่ในโลกใบที่เป็นความลับ...

โปรย...



"ฮึก..."



ตอนนี้ช่อแก้วไม่รู้หรอกว่าภาคินรู้สึกกับเธอเช่นไร ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความรักที่เคยมียังหลงเหลืออยู่ในใจเขาบ้างหรือเปล่า เธอรู้เพียงว่าเธออยากกอดเขา อยากซบหน้ากับอกกว้างซึ่งเป็นที่พักพิงด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ



ช่อแก้วสะอึกสะอื้นในขณะที่ก้าวเท้าเข้าหาเขา แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้แตะต้องส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกำยำ ภาคินกลับก้าวถอยหลังราวกับรังเกียจ



"นาย..."



"สรุปใครคะพี่ภาค พี่รู้จักด้วยเหรอคะ"



ปนิดาเอ่ยถามในขณะที่เปิดประตูรถลงมายืนข้างคู่หมั้น



ภาคินมองใบหน้านองน้ำตาของคนที่เขาเคยบอกรักเช้าเย็นด้วยความอึดอัดใจเป็นที่สุด



"ที่นี่คนเต็มแล้วเรายังไม่รับคนงานเพิ่ม"



คำพูดและการกระทำของเขาสร้างความเจ็บปวดให้กับช่อแก้วอย่างแสนสาหัส หัวใจถูกฉีกกระชากเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเมื่อเขาแสดงออกว่าเธอคือคนแปลกหน้า



"อ้อ...มาสมัครงาน"



ช่อแก้วสะอื้นรุนแรงแล้วจึงยกมือวางทาบที่หน้าท้องเพราะรู้สึกเจ็บ ตอนนั้นเองที่ภาคินสังเกตเห็นว่าเธอกำลังตั้งครรภ์



"นายจำแก้วไม่ได้เหรอคะ..ฮึก...หรือว่านายเป็นอะไร! นาย..."



"พอ! ฉันไม่ได้เป็นอะไรเพียงแต่ฉันจำเธอไม่ได้จริงๆ ตอนนี้นึกออกแล้วล่ะ"



"สรุปยังไงคะพี่ภาค"



"เธอชื่อช่อแก้ว พ่อเธอเป็นคนงานในเหมืองแต่ตอนนี้พ่อเธอป่วยทำงานไม่ได้ พี่ก็เลยว่าจะจ้างให้เธอมาเป็นแม่บ้านอยู่ที่นี่"



คำพูดนั้นทำให้ช่อแก้วรู้ได้ทันทีว่าภาคินไม่ใช่สามีคนเดิมของเธออีกแล้ว เขากำลังโกหกและปิดบังสถานะของเธอจากผู้หญิงคนนั้น



"ทำไมนาย..."



"ไปพาพ่อเธอมาขึ้นรถจะได้เข้าบ้านพร้อมกัน เปิดประตูแล้วเข้าบ้านเถอะนิดพี่เริ่มร้อนแล้ว"



เขาสั่งเสียงเข้มแล้วตัดบทด้วยการขึ้นรถไป ช่อแก้วจึงต้องรีบวิ่งกลับไปจูงบิดามาขึ้นรถอย่างไม่มีทางเลือก



"เธอมาทำอะไรที่นี่ฮะ!"



ประตูรถยังไม่ทันปิดสนิทภาคินก็เกรี้ยวกราดใส่เธออย่างคนที่กำลังโกรธจัด



ประโยคแรกที่เขาพูดกับเธอทำให้ช่อแก้วยืนอึ้งเพราะไม่รู้ว่าตอนนี้ควรรู้สึกอย่างไร ไม่รู้แม้กระทั่งควรตอบคำถามนั้นหรือเปล่าด้วยซ้ำ



"เธอกำลังทำให้ทุกอย่างมันวุ่นวายรู้หรือเปล่า!"



"แก้วไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ แก้วแค่มาตามหานาย...นายหายไปนานไม่ยอมส่งข่าว ตอนนี้ชาวบ้านพากันนินทาเรื่องที่แก้วท้อง เขาพูดกันว่า..."



หญิงสาวพยายามอธิบายถึงสาเหตุที่ทำให้เธอต้องเดินทางมาถึงที่นี่ แต่ใบหน้าที่แสดงถึงความเกรี้ยวกราดไม่พอใจของภาคินกลับไม่คลายลง ทำให้คนมองเริ่มใจเสียเมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้ยินดีกับการมาเยือนของเธอ



"พอเถอะ!"



ชายหนุ่มพารถจอดสนิทแล้วลงจากรถอย่างเร่งรีบ



"ตามมาทางนี้!"



เขาก้าวยาวๆเดินนำเธอแต่ช่อแก้วที่อุ้มท้องห้าเดือนอีกทั้งยังต้องจูงพ่อเดินไม่ทันใจเขา จนภาคินต้องคว้าข้อมือเล็กแล้วฉุดให้เธอเดินตาม โดยไม่ได้ใส่ใจเลยว่าเธอกำลังอุ้มท้องลูกของเขาอยู่



"เธอฟังฉันนะแก้ว..."



เขาหยุดเดินแล้วพูดกับเธอเมื่อพาเข้ามาที่ห้องครัวหลังบ้าน



"เธอรอฉันตรงนี้...รอที่นี่ อย่าพูดกับใคร อย่าออกไปให้ใครเห็น ถึงเวลาฉันจะกลับมารับเข้าใจมั้ย"



"นายจะไปไหนคะ!"



ช่อแก้วรีบผวาเข้าเกาะแขนเมื่อได้ยินอย่างนั้น กลัวเหลือเกินว่าจะถูกเขาทอดทิ้งเอาอีกครั้ง



"ฉันมีเรื่องสำคัญต้องทำ รอฉันตรงนี้..."



"นายยังไม่ได้บอกพ่อแม่เรื่องแก้วใช่มั้ย ถึงพาแก้วออกไปตอนนี้ไม่ได้"



"เดี๋ยวฉันมาอธิบายให้ฟัง อยู่ตรงนี้อย่าไปไหนก็พอ"



"แต่..."



"อย่าทำให้ฉันต้องวุ่นวายไปมากกว่านี้แก้ว!"



เธอหุบปากฉับเมื่อเขาตวาดใส่เสียงดัง แล้วจึงจูงมือบิดาไปนั่งลงตรงเก้าอี้ที่ใกล้ที่สุด ในอกปวดระบมจนสุดบรรยาย กับการกระทำของสามีที่เธอทั้งรักทั้งเทิดทูล



ภาคินออกไปไม่นานก็มีแม่บ้านวัยกลางคนเดินเข้ามา และสิ่งที่ทำให้ช่อแก้วใจชื้นคือเธอได้รับรอยยิ้มจากแม่บ้านคนนั้น



"ไงละหนู คุณภาคบอกให้ฉันมาอยู่เป็นเพื่อน อยากได้อะไรมั้ย"



"หนูขอน้ำเปล่าให้พ่อหนูได้มั้ยจ๊ะ"



"ได้สิทำไมจะไม่ได้"



แม่บ้านคนนั้นหายไปไม่นานก็กลับมาพร้อมเหยือกและแก้วน้ำสองใบ



"ป้าชื่อวรรณานะ เรียกป้าวรรณก็ได้ ว่าเเต่เป็นอะไรถึงร้องไห้ตาปูดตาบวม"



ช่อแก้วส่ายหน้าพร้อมน้ำตาที่ไหลมาอีกระรอก แต่เธอกลับไม่ยอมปริปากเล่าเรื่องราวใดๆ เพราะกลัวว่าจะไม่ถูกใจภาคินและอาจทำให้เขาโกรธมากกว่าเดิม



"อะๆ ไม่เล่าก็ไม่เล่า"



"ป้าจ๊ะ"



"ว่าไง"



"นายไปไหนจ๊ะ อีกนานมั้ยถึงจะมารับหนู"



"เรียกนาย...มาจากเหมืองที่จันล่ะสิเนี่ย คุณภาคเธอมีแขกกว่าจะกลับมาจัดการเรื่องหนูคงอีกพักใหญ่ เวลาคุณนิดมาส่วนมากก็จะคุยกันจนมืดค่ำ"



"คุณนิด..."



ช่อแก้วทวนคำแล้วนึกไปถึงหญิงสาวที่เธอเจอเมื่อครู่



"ใช่ คุณนิดคู่หมั้นคุณภาค จะแต่งงานกันในอีกสองเดือนนี่แหละ"



คำว่าแต่งงานทำให้ดวงตาคู่สวยของช่แก้วเบิกกว้างอย่างตื่นตะลึงแล้วจึงถามย้ำให้แน่ใจอีกครั้ง



"ป้าหมายถึง...นายกำลังจะแต่งงานกับคนที่ชื่อคุณนิดหรอ..."



"ใช่สิ ถ้าหนูได้เห็นคุณนิดนะจะต้องคิดเหมือนป้า กิ่งทองใบหยกแท้ๆเชียว"



ช่อแก้วเพิ่งได้รู้ในนาทีนั้นเองว่าที่เขาพาเธอมาซ่อนไว้ที่หลังบ้านไม่ใช่เพราะหลบจากสายตาพ่อแม่เขา แต่เป็นเพราะเขากำลังปิดบังตัวตนของเธอจากผู้หญิงคนนั้น และที่เขาเงียบหายไปตลอดสี่เดือนก็เพราะกำลังเตรียมตัวเป็นเจ้าบ่าว เขาไม่ต้องการเมียที่ไร้ราคาอย่างเธออีกแล้ว