ใครบอกว่าผมซื่อบื้อ

คุณเชื่อเรื่อง อาถรรพ์รัก7ปีไหแต่สำหรับผมคือการแอบรักเพื่อนสนิทที่เหมือนจะไม่สนิท....

“ติณห์ นายกลับไปกินข้าวบ้านนายเถอะนะ ถือว่าเราขอ ส่วนเรื่องสเปกนายไม่มีสิทธิ์มาตัดสินความชอบของเรา เราเลือกเองได้และอย่ามาดูถูกเราอีก”

สิ้นสุดคำนั้นหัวใจของติณห์เหมือนหล่นลงเหวทั้งร่างกายเขานั้นชาวาบและรู้สึกแย่จนอยากจะร้องไห้ออกมาเมื่อถูกเรนไล่เป็นครั้งแรก

“ได้สิ” ติณห์กัดฟันกรอดแล้วออกไปจากบ้านของเรนทันที ไม่รู้หรอกนี่มันความรู้สึกอะไรทำไมเขาถึงได้เจ็บปวดแบบนี้ เมื่อเห็นเรนให้ความสำคัญคนอื่นมากกว่าเขา...