please love โปรดเถิดรัก

พุดน้ำบุษย์ ในวัยย่างเข้าสามสิบ หมกมุ่นกับการทำงานหาเงินจนไม่มีเวลาหาใครมาดูแลหัวใจ เมื่อเพื่อนรอบตัวพากันบอกลาความโสด มารดาจึงพยายามจับคู่เธอกับลูกชายเพื่อนสนิทที่เป็นคู่อริในวัยเด็ก หญิงสาวจึงต้องพยายามหาวิธีสลัดคนที่เธอไม่ชอบ โดยการมองหาคนที่ใช่

วันดีคืนดี พี่ชายข้างบ้านที่หายหน้าหายตาไปตั้งแต่เธอขึ้นมอต้นก็ย้ายกลับมา ราวกับเขาคือคนที่ฟ้าส่งมาโปรด

ปวีร์ วิสุทธกานต์ เป็นเหมือนผู้ชายในอุดมคติ เขาหล่อ เรียนเก่ง แถมยังเป็นถึงอาจารย์แพทย์ฝีมือดีในโรงพยาบาลที่เธอประจำ แต่ผู้ชายแสนเนิร์ด สุด เรียบร้อย เป็นคนที่เธอหวังเชือดกลับไม่ได้อ่อนอย่างที่เธอคิด เขาไม่ใช่แมวแต่คือเสือที่ตะครุบเธอจนหันหลังหนีไม่ทัน

เมื่อกรงเล็บของเสือตัวนี้ ทั้งดุ ทั้งเร่าร้อน จนเกินจะต้านไหว

ฟ้าส่งคนมาโปรดเธอแล้ว

โปรดแบบถึงใจ









“พุด อย่าขยับ”
“ฮื้อ พี่โปรดพุดอึดอัด”
“แล้วสรุปอยากเป็นอะไร” เขาเอ่ยถามคลอเคลียกลีบปากหนักขึ้นไล่ขบเม้มปากอิ่มอย่างกดดัน
“ไม่รู้”
เขาเชยคางเธอขึ้นให้มองสบตา
“FWB รู้จักไหม”
พุดน้ำบุษย์เบิกตากว้างขึ้น ร่างกายเหมือนหยุดชะงักมีเพียงหัวใจที่เต้นถี่รัวมองใบหน้าเรียบเฉย แววตาคมลึกล้ำที่เธอไม่เคยอ่านออกเลยซักครั้ง นึกอยากรู้เหลือเกินว่าตัวตนที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังกรอบแว่นคือคนแบบไหน
นิสัยอยากเอาชนะมันกำเริบขึ้นมาในตัว
“แค่ห้ามหึง ห้ามหวง ทำตัวไร้สาระก็จะอยู่ได้นาน”
“พะ… พี่โปรด”
“อยากได้พี่ไม่ใช่เหรอ” นิ้วแกร่งหมุนปอยผมเธอเล่น สายตาของเขาที่ทอดมองมาราวกับอยากจะกลืนเธอลงท้องมันทำให้ผิวกายเธอร้อนผ่าวไปหมด พุดน้ำบุษย์หลุบตาต่ำมองแผงอกแน่นที่โผล่พ้นเสื้อเชิ้ตสีขาวด้วยความไม่มั่นใจ