ข้าหรือจะฝืนฟ้าลิขิต เล่ม 1

นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการผู้เขียนล้วนๆ อีกทั้งเติมเต็มความฝันในชีวิตจริงอีกด้วย
มีทั้งผจญภัย มึนงง ปม ความรัก หน่วง และรอยยิ้ม
ในเรื่องมีตัวเอกหลายคน ใครชอบนิยายแนวฮาเร็มอย่าพลาดเก็บเรื่องนี้ไปทดลองอ่านดูก่อนนะคะ
หลังจากเป็นนักอ่านมายาวนานเกินครึ่งชีวิต เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ได้ลองเขียนขึ้นมา
หากมีข้อผิดพลาดประการใด ผู้เขียนต้องขออภัยและพร้อมจะปรับปรุงแก้ไขในอนาคตอย่างแน่นอนค่ะ

“เจ้าก็กินผักเยอะๆจะได้โตไวไว” แม้เด็กน้อยจะไม่ค่อยชอบผัก แต่ก็มีมารยาทพอที่จะไม่ปฏิเสธและคีบใส่ปาก ทำท่าทางเหมือนถูกใจ เจ้าเด็กซาลาเปายังไม่ทันโตก็รู้จักอยู่เป็นเสียแล้ว จากนั้นก็หันมาคีบปลาให้ท่าอาสามและอาสี่ เรียกรอยยิ้มได้จากทุกคน ขยับตัวยุกยิกคีบนั่นคีบนี่จนในที่สุด
“ลู่เสียนนั่งกินข้าวดีๆ” เสียงเรียบเย็นดังออกมาจากคนด้านข้าง จนรอยยิ้มที่แต้มบนริมฝีปากเริ่มจางหายเพราะว่าโดนท่านพ่อดุ ยืดตัวตรงนั่งอย่างสงบเสงี่ยมขึ้น แล้วก็หันมาคีบผักใส่จานนางแทน
“ท่านแม่ของท่านขอรับ” สิ้นคำว่าท่านแม่ทุกคนก็ชะงักตะเกียบที่กำลังพุ้ยข้าวอยู่ทันที นางรับรู้ถึงสายตาที่จ้องมองมาจนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง ก้มหน้าก้มตากินอาหารต่อไป อีกทั้งเจ้าเด็กอ้วนยังคีบไปให้ศิษย์พี่รองอีกต่างหาก ทุกคนในโต๊ะเริ่มกลืนน้ำลายลงคอ เพราะรู้ว่าเขาไม่ชอบใช้ตะเกียบกับผู้อื่น อีกทั้งคนที่คีบให้ปากยังเลอะน้ำมันจากไก่ทอด เมื่อเขาเริ่มขยับแขนเสื้อทุกคนก็กลัวว่าเจ้าเด็กซาลาเปาจะต้องถูกตีแน่แล้ว จึงพร้อมใจกันยื่นมือมาเพื่อยั้งมือศิษย์พี่รองไว้ แต่แล้วสิ่งที่เหนือคาดไปอีกขั้นคือศิษย์พี่รองหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดมุมปากให้เจ้าตัวเล็ก เมื่อนางเงยหน้าขึ้นมาคือเห็นหน้าทุกคนเหวอไปตามๆกัน นางกลั้นขำจนตัวโยนกับปฏิกิริยาตอบสนองของทุกคน เมื่อศิษย์พี่เหลือบตาขึ้นมามองฝั่งตรงข้ามพวกเขาก็พร้อมใจยกตะเกียบคีบอาหารเคี้ยวอย่างรวดเร็ว
“ขอบคุณขอรับท่านพ่อ” กล่าวจบเจ้าเด็กอ้วนก็ตั้งใจทานอาหารตรงหน้าต่อจนหมด