ข้าไม่ขอเป็นสตรีที่ถูกหมางเมิน

‘ว่านซินหรง’ ถูกผู้คนทั้งใต้หล้าตราหน้าว่าเป็นเพียงสตรีอัปลักษณ์ที่ไม่มีบุรุษใดอยากแต่งนางมาเป็นฮูหยิน กี่ปีแล้วที่นางต้องทนทุกข์ถูกผู้คนหมางเมินเช่นนี้ ถึงกระนั้นนางก็มิเคยเผยใบหน้าให้ผู้ใดได้ยลโฉมเหตุเพราะตนมิได้งดงามเฉกเช่นสตรีอื่น ดั่งเคราะห์ร้ายกระหน่ำซัดนางถูกบังคับให้แต่งงานกับเยว่อ๋อง บุรุษอำมหิตไร้จิตใจ เขาไม่เคยเห็นชีวิตของผู้อื่นมีค่า ทั้งยังไม่เคยชายตาแลสตรีใด...แล้วเหตุใดเขาจึงหมายมั่นอยากแต่งงานกับนางกัน
“ท่านอ๋อง ท่านจะแต่งคุณหนูจากตระกูลว่านมาเป็นชายาจริงหรือ”
“ข้าจะแต่งกับนางหรือไม่มันก็เรื่องของข้า เจ้ามีปัญหาอะไรรึ”
“โปรดไตร่ตรองอีกคราเถิด นางอัปลักษณ์เช่นนั้นไม่คู่ควรกับท่านสักนิด”
“แล้วอย่างไรเล่า แม้นางจะมิได้งดงามดั่งสตรีอื่นข้าก็ไม่สน ขอเพียงนางเป็นนางก็พอแล้ว”
“แต่ว่า...”
“หุบปากของเจ้าเสีย หากเจ้ายังพูดมากกล้าดูแคลนว่าที่พระชายาของข้าอีกล่ะก็เห็นทีข้าคงต้องตัดลิ้นของเจ้าทิ้งเสีย เผื่อจะตระหนักรู้ว่าควรพูดให้น้อยลง”