หัวใจยากหวนคืน

สวัสดีค่ะ เรื่องย่อๆ นิดนึงค่ะ


วันนั้นเขาเหยียบย่ำหัวใจที่บอกว่าจะดูแลตลอดชีวิตให้ย่อยยับ วันนี้คิดหวนคืน เขาคิดอะไรอยู่!
อัมนิชาเป็นเพียงเด็กในบ้านของทิวา เธอหน้าตาสวย เป็นที่หมายปองของหนุ่มๆ ที่ได้พบหน้า แต่คนที่มองเธอมานานกว่าใคร มีหรือจะปล่อยให้ใครมาเด็ดดอกไม้งามในบ้านเขาไปดอมดม เมื่อเธอมีใจให้เขา ชายหนุ่มจึงรวบรัดเธอไว้ไม่ให้ไปเป็นของใคร เธอหวาดกลัวแม่ เขาบอกอย่าหวั่นใจ แต่เมื่อเธอกลายเป็นหญิงสองใจเพราะมีคนให้ร้าย เขากลับทิ้งขว้างให้เธอเผชิญหน้ากับความโหดร้าย กับแม่เธอ แม่เขาเพียงลำพัง จนกระทั่งโดนไล่ออกจากบ้าน เธอได้รู้ว่ารักที่เขาพร่ำบอก ไม่มีอยู่จริง
แม่เขาประกาศว่าเขากำลังจะแต่งงาน ระหว่างที่เจ็บปวดรวดร้าวใจแม่เธอก็ล้มป่วย อัมนิชาพยายามไม่คิดเรื่องตนเอง เธอเฝ้าดูแลแม่ อุ้มท้องลูกที่พ่อไม่ต้องการ ทำงานทุกอย่างเพื่อนำเงินมาดูแลครอบครัว
รอยยิ้มเด็กสาวที่ใครๆ ว่าน่ารัก น่ามองค่อยๆ หายไป และเมื่อเจอกันอีกครั้ง ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรที่เขามาตามง้องอน อย่าหวังเธอจะหวนคืนง่ายๆ
หัวใจที่มีบาดแผลยังมีเลือดซึมอยู่ แม้ซ่อนเร้นใครต่อใครว่าไม่เป็นไรแล้ว แต่เธอเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ดี


---------------
“ปล่อยนะ ปล่อย”
“มาเถอะน่า ไม่ฆ่าเธอหรอก เรื่องของเรามันเป็นอดีตไปแล้ว หลายปีแล้วนิ ฉันเจอเธอแค่อยากสนุกด้วยเหมือนวันก่อนๆ เท่านั้น”
กระเป๋าใบเดิมโดนยึดไว้เมื่อเธอเหวี่ยงอีกครั้ง พร้อมร่างเธอโดนเหวี่ยงเข้าในรถ อัมนิชาน้ำตาซึม
“ปล่อยฉันลง”
ฉันจะไปหาลูก ปล่อย
“นั่งนิ่งๆ เถอะน่า โวยวายไปจะชวดนายแมททิวนะ แม้นายนั่นจะเล่นๆ กับหล่อน แต่คงกอบโกยได้อีกหลายเชียวล่ะ ฉันมองแววตาเขาออก”
“ไม่ต้องมาพูดอะไรแบบนี้ ฉันหาเงินเองได้ ไอ้ผู้ชายทุเรศ…”
ปากโดนปิดด้วยปากที่ร้อนผ่าว อัมนิชาชกต่อยที่อก หยิกที่แขน แต่เขายังบดขยี้ปากเธอไม่ปล่อย เธอดันอกกว้างสุดแรง ตบอีกฉาดใหญ่ จ้องสายตาคมไม่หลบ
“อยากสนุกก็ไปหาที่อื่น ฉันไม่ใช่ของเล่นคุณอีกแล้ว ไม่ใช่อีกแล้ว!!”
เธอไม่เคยกรีดสุดเสียงแบบนี้มากี่ปีแล้ว จะกี่ปี กี่วัน เธอไม่อยากจำ แต่ทำไม คนตรงหน้ามาอยู่ตรงนี้ ให้เธอคิดเรื่องแบบนี้ อัมนิชาหมดแรง ซบหน้าที่ตัก เธอสะอื้น
“อย่ามาสำออย อยากได้เงินเท่าไหร่จะให้ ไปสนุกกัน”
คนที่หน้าชายังว่า อัมนิชาหยิบมีดในกระเป๋าขึ้น เธอจ่อที่คอตนเอง
“ปล่อยฉันลงไป ฉันอาจทำอะไรคุณไม่ได้ แต่ฉันแทงที่เนื้อตัวฉันได้ อยากให้รถคุณมีนเปื้อนเลือดฉันเหรอ”
เสียงเธอราบเรียบเปลี่ยนไปจากเมื่อครู่ ทิวามองอย่างอึ้งๆ มองมีดปลายแหลมที่จ่อตรงต้นคอเธอ
“บ้าหรือไง เก็บมีดซะ แม้อยากเห็นเธอหายไปจากโลกนี้ แต่อย่ามาตายในรถนี้เลย”
“เปิดประตู!”
ใบหน้าสวย ริมฝีปากบวมๆ ทำเขาใจหวั่นไหว ทิวาถอนหายใจ คำรามในคอ
“ไปให้พ้นหน้าฉัน ไปให้พ้นตระกูลที่ฉันจะแต่งกับเขา ไม่อย่างนั้น คราวหน้าไม่ได้กลับลงไปง่ายๆ แน่”
เธอลงไป มือป่ายปัดใบหน้า ไม่มองเขาอีกแล้ว เขามองร่างบางซึ่งเดินจากไปสุดสายตา ไม่อยากเชื่อ ผู้หญิงเมื่อครู่จะเป็นคนเดิมเมื่อวันนั้น ที่เคยร้องไห้คร่ำครวญ ให้เขาเชื่อใจและยกโทษให้
เวลาเปลี่ยนแปลงทุกอย่างได้เสมอ คิดอีกทีไม่เห็นแปลก เขาพิงเบาะรถ หลับตาลงเพื่อให้ใจหมกมุ่นผ่อนคลาย
มือเขาจับที่ปากตนเอง คิดว่าตนเองทำราวผู้หญิงก็ยิ้มหยันอย่างห้ามความรู้สึกไม่ได้ นายมันบ้า ทำอะไรลงไป?


ติดตามอ่านฉบับเต็มกันค่ะ
ขอบคุณแฟนคลับที่น่ารัก และฝากเนื้อฝากตัวนักอ่านที่ไม่เคยอ่านผลงานไรท์ด้วยค่ะ
ติชมได้ค่ะ
ด้วยความขอบคุณ
ทรายสีรุ้ง