ขอรักกลับคืน

หลังจากที่เลิกรากันไปสองปี พวกเขาได้กลับมาเจอกันอีกครั้งในวันแรกของการเริ่มต้นเป็นนักศึกษาใหม่



“เธอ เดี๋ยวดิเธอ” อคิณว่าพร้อมรั้งแขนเล็กเอาไว้
“มีอะไรรึเปล่าครับ”
สีน้ำหันมาเผชิญหน้ากับอคิณด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่งแล้วจึงปรายตามองไปตรงมือของอคิณที่จับแขนตัวเองอยู่ คนตัวสูงกว่าเห็นดังนั้นจึงรีบปล่อยมือออกทันที
เอาเข้าจริงตอนนี้อคิณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาต้องพูดกับคนตรงหน้าคำแรกว่าอะไร
“เธอเป็นยังไงบ้าง สบายดีหรือเปล่า”
ไม่รู้ว่ามันจะมีคำพูดอื่นที่ดีกว่านี้ไหมที่จะทักออกไปหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาถึงสองปีสำหรับเขาและสีน้ำ
“อื้ม”
คนตัวเล็กตอบเพียงแค่นั้นทำให้อคิณก็ไม่รู้ว่าจะต่อบทสนทนาไปยังไง
“มีอะไรอีกไหม ถ้าไม่มีแล้วเราขอตัวก่อนนะ”
สีน้ำทำท่าจะหันหลังเดินจากไปแต่ก็โดนอคิณรั้งแขนเอาไว้อีกครั้ง
“เธอคุยกับคิณก่อนนะอย่าพึ่งไป คิณดีใจนะที่ได้กลับมาเจอเธออีกครั้ง”
คนที่โดนรั้งหยุดฟังคำพูดของอคิณด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่ง

“คือ....คิณขอโทษ”
สีน้ำหันมาเมื่อได้ยินคำพูดของอคิณ
“ขอโทษ คิณขอโทษเราเรื่องอะไรเหรอ”
“คิณขอโทษที่ทำให้เธอเสียใจเรื่องเมื่อสองปีก่อน ขอโทษที่ทำให้เธอผิดหวังในตัวคิณ”
“อืม ถ้าเป็นเรื่องนั้นเรายกโทษให้เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งสองปีแล้ว คิณไม่ต้องรู้สึกผิดกับมันแล้วนะ เราเองก็ลืม ๆ มันไปแล้วเหมือนกัน”
“คิณคิดถึงเธอนะคิดถึงตลอด อยากเจอ อยากคุยด้วยมาก ๆ เลย เธอไม่ทำเป็นเมินคิณแล้วได้ไหม”
“เราก็ทำตัวปกตินิ เราแค่ไม่ได้มีเรื่องอะไรที่ต้องมาคุยกับคิณ”
ทุกประโยคที่สีน้ำตอบมาเต็มไปด้วยเย็นชา ไม่มีสีน้ำที่ร่าเริงสดใสเวลาอยู่กับเขาอีกแล้ว
“แต่คิณอยากคุยกับเธอ อยากกลับมาสนิทกับเธอเหมือนเดิม เธอให้โอกาสคิณอีกครั้งได้ไหมครับ”
“ไม่ดีหรอกคิณอย่ายึดติดกับเราเลย คิณก็ใช้ชีวิตของคิณเราเองก็จะใช้ชีวิตของเรา อีกอย่างเราเลิกกันไปแล้ว ไม่สิจะบอกว่าเลิกได้ยังไงในเมื่อเราอาจจะไม่ได้คบกันจริง ๆ ด้วยซ้ำนิ”
“ไม่เอาอะเธอคิณรู้นะว่าเธอยังรักคิณ อีกอย่างเธออย่าพูดว่าเลิกได้ไหม ตอนนั้นคิณไม่ได้ตอบตกลงจะเลิกกับเธอเลยนะ แม้แต่นิดเดียวก็ไม่เคยคิดเลยด้วยซ้ำ”
“แน่ใจเหรอว่าคิณไม่เคยคิด” สีน้ำเผลอขึ้นเสียง
“ช่างเถอะเราจะบอกอีกเรื่องหนึ่งนะ ในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วก็ไม่ต้องแทนตัวเองเหมือนอย่างก่อนแล้วล่ะ”
“เธอ” คิณเรียกอีกคนเสียงอ่อนพร้อมกับหน้าที่หงอยลง