เกิดใหม่อีกครั้งขอเป็นตัวร้ายของคุณอา

หลังจากงานศพของมัลลิกาผ่านไปตอนนี้อโรชาก็กลับมานอนที่คอนโดอีกครั้งส่วนพ่อกับแม่ของมัลลิกาก็มาเรียกวิญญาณของเธอกลับบ้านและขนของออกจากห้องของเธอด้วย อโรชาก็ช่วยพ่อกับแม่ขนของด้วยจนเสร็จ
“แม่กับพ่อกลับบ้านก่อนนะไผ่หวาน ว่างๆ ไปนอนที่บ้านอีกนะ” มาลีเริ่มสดใสขึ้นหลังจากที่อโรชาเข้ามาในชีวิตหลังจากที่สูญเสียลูกสาวของเธอ อโรชาอยากบอกพ่อกับแม่และน้องเหลือเกินว่าเธอคือมัลลิกาลูกสาวของเธอเพียงแค่อาศัยร่างกายของอโรชาเท่านั้นแต่พูดไปอย่างนั้นก็คงถูกหาว่าบ้าไม่หนำซ้ำเธออาจไม่ได้กลับไปที่บ้านอีกเลย
“ไว้วันหยุดหนูไปนอนที่บ้านนะคะ เป็นห่วงนะคะดูแลสุขภาพด้วยนะคะ” อโรชายกมือไหว้มาลีกับคมสันต์ก่อนที่ทั้งสองคนจะขึ้นรถกลับบ้าน
“ไม่อยากเชื่อเลยนะคุณว่าไผ่หวานจะน่ารักและนิสัยดีขนาดนี้ไม่แค่นั้นยังเหมือนกับลูกของเราเลย”
“ผมก็คิดอย่างนั้นนะคุณหรือฟ้าจะส่งตัวแทนหนูด้ายมาให้เรา” คมสันต์พูดแล้วก็หันไปมองหน้าของภรรยาของเขา
“แม้จะบอกว่าไม่มีใครมาแทนที่ใครได้แต่สิ่งที่เราได้สัมผัสได้เห็นมันก็ยากที่จะอธิบายให้คนอื่นเข้าใจนะ” มาลีพูดแล้วก็เผลอยิ้มออกมาหลังจากที่เธอไม่ได้มีรอยยิ้มอย่างนี้หลังจากที่สูญเสียลูกสาว
“ผมก็เห็นด้วยกับคุณ ยังไงเราก็หมั่นทำบุญไปให้ลูกของเราแล้วกันนะ” คมสันต์พูดพลางยื่นมือไปจับมือของภรรยาเพื่อให้กำลังใจกันและกัน

อโรชาพร้อมแล้วที่จะเริ่มแก้แค้นผู้ชายเลวๆ ที่ทำให้เธอต้องมาเป็นอย่างนี้ ทำให้พ่อแม่ของเธอน้องสาวของเธอต้องมาเสียใจอย่างนี้ การตายของเธอจะไม่เสียไปเปล่าๆ แน่นอน
อโรชาหยิบนามบัตรของรวีภัทรขึ้นมาแล้วกดโทรหาเขาทันที “สวัสดีค่ะพี่โฬม ไผ่หวานนะคะ” อโรชาเอ่ยทักทายรวีภัทรด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน
“น้องไผ่หวานหรอครับ ไม่อยากเชื่อเลยว่าพี่จะมีบุญจนขนาดที่น้องไผ่หวานโทรมาหาพี่อย่างนี้” รวีภัทรพูดขึ้นมาอโรชาที่ได้ยินก็แทบอยากอ้วกขึ้นมาทันที
“ไม่ขนาดนั้นหรอกมั้งคะ ไผ่หวานว่างก็เลยอยากโทรมาคุยเล่นกับพี่โฬมค่ะ” อโรชาพูดจาหวานๆ อ้อนๆ เพื่อให้รวีภัทรตายใจ
“ว่างๆ ไม่ได้คุยกับแฟนหรือพึ่งวางสายจากแฟนกันครับ พี่ไม่อยากเชื่อเท่าไรหรอกนะว่าคนสวยๆ อย่างนี้ไม่มีแฟน”
“แฟนที่ไหนคะไม่มีว่าแต่พี่โฬมล่ะคะไม่ได้คุยกับแฟนหรือไงคะ” อโรชาพูดไปก็ฝืนใจไป
“ไม่มีหรอกครบ จีบได้แฟนพี่ตายแล้ว”รวีภัทรพูดขึ้นมาอย่างไม่มีท่าทีสะทกสะท้านในคำพูดของตัวไม่มีความเป็นคนเลยสักนิดที่กล้าพูดคำนี้ขึ้นมา อโรชาได้ยินน้ำตาของเธอก็ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัวไม่ใช่น้ำตาแห่งความเสียใจแต่เป็นน้ำตาแห่งความแค้น
“หรอคะ แฟนตายแล้วอย่างนั้นก็ดีสิคะจะได้ง่ายๆ หน่อย” อโรชาพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น
“ว่าแต่น้องไผ่หวานของพี่อีกสามวันว่างหรือเปล่าพี่อยากชวนมาวันเกิดของพี่ พี่อยากให้หนูมานะคะ”