SET รักข้างเดียว

หนังสือเซตนี้มีทั้งหมด 3 เรื่อง คือ

กรงรัก วิวาห์ร้าว
“ถ้าจะกลับเอาป่านนี้ ทำไมไม่นอนค้างกับมันซะเลยล่ะ!” คำถากถางนั้นได้ผลเมื่อร่างบอบบางชะงักก่อนจะหันกลับมาให้คำตอบ
“ข้าวกับบีมเราเป็นเพื่อนกัน และการที่ข้าวจะแวะไปหาเพื่อนบ้าง ข้าวก็ไม่เห็นว่ามันจะผิดตรงไหน!” เธอแก้ต่างให้กับตัวเองก่อนจะเดินเลยผ่านหน้าเขาไปราวกับไม่อยากจะเสวนาด้วย นั่นยิ่งสร้างความโกรธแก่อีกคนเป็นอย่างมาก
“หายออกจากบ้านไปเป็นวันแล้วกลับมาในสภาพแบบนี้จะให้พี่คิดยังไง!” แล้วเขาเล่า หายออกไปจากบ้านไปแบบนั้นกลางดึกเคยคิดบ้างไหมว่าเธอจะรู้สึกอย่างไรคำถามนี้ควรเป็นเธอที่ต้องถาม!
“ก็แล้วแต่พี่พีจะคิดเลยค่ะ ข้าวคงไปห้ามความคิดของใครไม่ได้ ข้าวง่วง ขอตัวก่อนนะคะ” เพราะหลายวันที่ผ่านมานี้เธอได้แต่นอนร้องไห้เฝ้ารอสามีที่ไม่กลับมานอนบ้าน ไม่แปลกที่เธอจะรู้สึกอ่อนเพลีย หากแต่อีกฝ่ายกลับเข้าใจผิดไปกันใหญ่ เพียงเพราะแค่ได้เห็นท่าทีอ่อนแรงของเธอเข้า...
“ไปทำอะไรมาล่ะ! ถึงได้อ่อนเพลียเหมือนคนไม่มีเรี่ยวไม่มีแรงแบบนี้!” คำถามที่ดังขึ้นพร้อมแรงฉุดทำให้เธอโกรธที่ถูกกล่าวหา แต่จะให้อธิบายเธอก็คงไม่ทำเพราะมันเปล่าประโยชน์ เหนื่อยเปล่า!

ลวงรัก มลทินเถื่อน
“ฉันมีเรื่องที่ต้องตกลงกับเธอก่อนแต่งงาน” คนที่เป็นฝ่ายเปิดฉากพูดก่อนนั้นคือวิศรุตที่จ้องมองใบหน้าที่ซีดไปถนัดตาตั้งแต่ที่เจอเขากับแม่ที่หน้าประตูบ้านนั่นแล้วไปพลางๆ
“ว่ามาได้เลยค่ะ” อันธิกาตอบเหมือนคนไร้ซึ่งทางให้ได้เลือก
“ถึงเราจะแต่งงานกัน แต่เธอจะไม่มีสิทธิ์มายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของฉัน! เราสองคนจะย้ายไปอยู่ที่คอนโดฉันทันทีที่งานแต่งจบลง ฉันจะบอกคุณแม่ว่าที่นั่นมันสะดวกเวลาไปทำงาน เธอเองก็ควรจะบอกแบบนั้นเหมือนกัน ถ้าเกิดว่าท่านหรือใครถาม!” หญิงสาวรับฟังแต่โดยดีก่อนจะพยักหน้ารับไม่กล้าแม้แต่จะแสดงความเห็นเพราะรู้แก่ใจดี ว่าเสียงของเธอมันแทบไม่เคยมีความหมายอะไรสำหรับเขา
“อีกอย่าง…ระหว่างฉันกับลินหรือแม้แต่ผู้หญิงคนอื่นๆ ของฉันยังเหมือนเดิมทุกอย่าง เธอไม่มีสิทธิ์มาตีกรอบหรือแสดงอำนาจอะไรในชีวิตของฉันทั้งนั้น หน้าที่เธอต้องทำคือเป็นนางบำเรอบนเตียงให้ฉันแก้ขัดเวลาที่ผู้หญิงของฉันเขาไม่ว่าง! ซึ่งฉันคิดว่าเธอน่าจะชอบมัน” คนฟังได้แต่ยืนนิ่ง ทั้งๆ ที่หัวใจแสนปวดร้าวเหลือเกิน
“แล้วอันละคะ…”
“เธอทำไม!” วิศรุตย้อนถามอย่างไม่เข้าใจ
“อันมีสิทธิ์ทำอย่างที่รุจทำด้วยรึเปล่า” อันธิการู้ตัวเองดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังที่เอ่ยถามประโยคนี้จบลง ซึ่งมันก็เป็นไปตามที่คิดเมื่อต้นแขนของเธอ ถูกคนใจร้ายกระชากเข้าหาตัวเขาอย่างรุนแรง
“อยากตายก็ลองดู! จำใส่หัวเอาไว้นะอันธิกาว่าเธอไม่มีสิทธิ์ไปมั่วกับผู้ชายคนไหนทั้งนั้นตราบใดที่ยังนอนกอดทะเบียนสมรสของฉันอยู่! เพราะฉันไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร!” แล้วเธอเล่า เขาเคยคิดจะถามเธอบ้างไหมว่าอยากจะใช้ผู้ชายร่วมกันกับผู้หญิงของเขารึเปล่า อันธิกาได้แต่ร้องถามคำถามนี้แต่ภายในใจ

หนามรัก ลวงใจร้าย (ลมรัก แรงปรารถนา)
“ที่ฉันยอมแต่งงานกับเธอก็เพราะถูกแม่บังคับ หลังจากเธอเรียนจบ เราสองคนจะเข้าไปหาท่านพร้อมกัน และเธอจะต้องเป็นคนไปบอกท่านด้วยตัวเองว่าเราสองคนไปกันไม่รอด! ถ้าเธอเอ่ยปากด้วยตัวเอง ยังไงท่านก็ต้องยอมให้เราหย่ากัน” นี่นับเป็นประโยคที่ยาวที่สุดเท่าที่ ‘เขา’ เคยพูดกับเธอ มันคงดีกว่านี้หากประโยคที่แสนยาวนี้ไม่ได้สร้างความเจ็บปวดให้ได้รู้สึก แต่จะไปโทษเขาก็คงไม่ได้
คนไม่รัก จะมาบังคับให้รักได้อย่างไร
เพราะรู้ซึ้งถึงความชัดเจนนี้ดี เธอจึงทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้ เขาว่ามาแบบไหน ก็คงต้องสุดแล้วแต่ใจเขาต้องการ ก็เท่านั้น
“เธอต้องหย่าให้ฉันทันทีที่เรียนจบ และอย่าได้พยายามยื้อเวลาเด็ดขาดเมื่อเวลานั้นมาถึง เพราะฉันมีคนที่ฉันรักและอยากแต่งงานอยู่แล้ว! ซึ่งคนๆ นั้นไม่ใช่กาฝากอย่างเธอ!” มุกดาจำต้องตอบรับคำสั่งนั้นเบาๆ เพราะไม่อยากสร้างปัญหาให้เขาไปมากกว่านี้