กระจกของอลิส – สรวงสวรรค์ที่ความรักและอุดมคติสวนทางกัน

Neamh ~Dear Sinful Heaven~

ผมมีอุดมการณ์ของผมอยู่ มันเหมือนเป็นความรู้สึกว่าอยากช่วยเหลือคนอื่นเสียมากกว่า และผมคิดว่านั่นเป็นทางออกเพียงหนึ่งเดียวในการช่วยเหลือทุกคนบนโลก

ใครๆ เขาก็ว่ากัน การที่เราแค่หายไปและไม่ต้องกลับมาเกิดอีก มันเป็นความสุขสูงสุด ไม่ต้องมีความสุข ไม่ต้องมีความทุกข์ นั่นเองที่เป็นความสุขสูงสุด

ผมคิดว่าผมไม่ได้ใส่ใจหรืออยากได้อะไรแบบนั้นมากนัก ผมมีความสุขกับชีวิตของผมดี แต่พอเห็นหลายคนเขามีชีวิตที่เดือดร้อน ต้องทนลำบากและทรมานมากมาย ผมคิดได้เพียงแค่ว่ามันคงจะดีถ้าพวกเขาแค่หายไปและไม่ต้องกลับมาเกิดใหม่ ไม่ต้องเจ็บหรือรู้สึกเป็นทุกข์อีก

ในตอนนี้ผมได้มาอยู่ในสรวงสวรรค์ที่ว่ากันว่าทุกอย่างนั้นแสนอิสระและสะดวกสบาย กระทั่งความปรารถนาอะไรก็เป็นจริงได้ถ้าทำตามเงื่อนไขของพระเจ้า งั้นผมก็อยากที่จะทำตามเงื่อนไขที่ว่านั่น เพื่อให้ทุกคนบนโลกได้มีความสุข

ต่อให้เงื่อนไขที่ว่านั่นคือการฆ่าคนให้หมดทั้งโลกใบนี้ก็ตาม

ผมเฝ้าฝันมาตลอด ยอมเสียเพื่อนสนิทไปคนหนึ่งเพื่อเป้าหมายนั่น แต่เป้าหมายมันก็หลุดพ้นจากเงื้อมมือไปได้ทุกครั้ง ผมเกลียดคนที่ทำให้แผนของผมผิดพลาด ผมโยนความผิดให้เธอว่าเธอเป็นคนฆ่าเพื่อนสนิทของผม ผมเกลียดเธอ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังเดินหน้าต่อไปเพื่อเป้าหมายของพวกเรา ใช้ของขวัญสุดท้ายที่เจ้าหมอนั่นฝากเอาไว้ทำความฝันของพวกเราให้กลายเป็นความจริง

จนตอนนี้เมื่อผมเกิดมีความรักขึ้นมา แวบหนึ่ง ผมเกิดความรู้สึกใจหายขึ้นมาบ้าง

ถ้าผมยังดำเนินแผนการต่อไปแบบนี้ ความรักกับเขาก็คงต้องสิ้นสุดอยู่ตรงนี้หรือเปล่า?

ต่อให้มันเป็นแค่การรักเขาข้างเดียว ผมยังคงรู้สึกเสียดาย

ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังคงคิดว่านี่คือคำมั่นสัญญาที่ให้ไว้กับเทรเวอไรย์ที่ตายไป

ยังไงผมก็ไม่สามารถหักหลังการเสียสละของเจ้าหมอนั่นเพื่อคนที่ผมรักในตอนนี้ได้

บางทีผมอาจจะไม่ได้คิดอะไรด้วยซ้ำ ว่าสุดท้ายผลลัพธ์จะเป็นยังไง แค่ปิดใจและทำมันแบบไม่จำเป็นต้องคิดอะไรทั้งสิ้น

.......ทำไมตอนนี้ผมถึงเอาแต่ร้องไห้และคิดถึงช่วงเวลากับเขาล่ะ?

เดิมที ถ้าผมยอมแพ้แต่แรก ผมจะพอมีความหวังกับเขาบ้างหรือเปล่านะ?