SET ลูกพีชแก้มกลม & เบนเบนคนหล่อ

หนังสือเซตนี้มีทั้งหมด 2 เรื่อง คือ

1. อุ้มรักเมียลับ (ลูกพีชแก้มกลม)

การตั้งท้องสำหรับผู้หญิง แม้แต่คนที่มีสามีดูแลอย่างใกล้ชิดก็ยังมีความกลัว
นับประสาอะไรกับเธอ ทั้งโดดเดี่ยวทั้งอ้างว้าง แถมยังถูกพ่อของลูกตะคอกใส่อีกด้วย
---------------------
‘คุณท้องได้ยังไงนิดหน่อย ผมบอกแล้วใช่ไหมว่าให้คุณดูแลตัวเองดีๆ อย่าสร้างปัญหาให้ผม’
‘นิดไม่ได้ตั้งใจค่ะ นิดไม่รู้เหมือนกันว่านิดท้องได้ยังไง นิดกินยาคุมแล้ว’
‘คุณหาว่าผมไม่ป้องกันเองใช่ไหม’
‘ไม่ค่ะ ไม่ใช่’
คะนึงนิจร้องไห้โฮด้วยความกดดัน เหตุการณ์นั้นผ่านมาเกือบสองปีแล้ว
แต่กลับเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน เพราะเธอยังจำทุกคำพูดของเขาได้
------------------------
“Sunshine go away. Come again another day, ลูกพีช wants to go…home”
เสียงเพลงหวานใสแทรกด้วยเสียงหัวเราะของเด็กน้อยดังแว่วเข้ามา
ภากรอยู่ในภาวะกึ่งหลับกึ่งตื่น เขาจำเสียงนั้นได้ พยายามลืมตาขึ้นมา แต่มันยากเหลือเกิน
“ปะ...ปาย...”
“ไปไหนล่ะคะ ลูกพีชต้องเข้าบ้านต่างหาก ถึงบ้านของเราแล้ว เห็นไหมว่าแดดแรง”
เมื่อแม่พูดจบ เสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากของเด็กหญิงก็ดังตามมา
หนูน้อยขย่มตัวอยู่ในอ้อมกอดของแม่อย่างสนุกสนาน
เพราะชอบเหลือเกินที่ได้ออกนอกบ้านและได้ฟังเสียงเพลงจากแม่
คะนึงนิจเดินขึ้นไปบนระเบียงบ้าน พลันต้องถอยหลังกรูด
เกือบเสียหลักจนลูกพีชต้องโผกอดคอเธอไว้แน่น เป็นเพราะสายตาปะทะกับบางอย่างเข้าพอดี
“คุณโค้ด!”

2. พ่อของหนูเป็นคนร้ายลักพาตัว (เบนเบนคนหล่อ)

เปรมปรีดาเชื่อว่าแม้ต้องเผชิญหน้ากับดนตร์ แต่เขาคงไม่ทำร้ายเธอ เธอขอเพียงแค่มีโอกาสได้อยู่ต่อจนถึงวันที่ลูกคลอดออกมาและได้เลี้ยงดูลูกต่อไป... เพียงเท่านี้เธอก็พอใจ
--------------
‘เปรมขอโทษ...แต่ตุ๊กตาหมีตัวนี้เป็นของลูกชายของเปรม
คุณคืนตุ๊กตาให้แกเถอะนะคะ’
‘คุกเข่าลงสิ’
ดนตร์สวนทันควันด้วยอารมณ์เคืองแค้น หากเขาไม่ได้คาดคิดว่าเปรมปรีดาจะไร้ศักดิ์ศรีถึงขนาดทำตามคำสั่ง
‘เธอนี่มันไร้ค่าจริงๆ แค่อยากได้ตุ๊กตา เธอก็ทำได้ทุกอย่าง’
‘เปรมคุกเข่าขอโทษคุณ เพราะเปรมกับพี่ชายทำผิดกับคุณ ส่วนตุ๊กตาตัวนี้เป็นของลูกชายของเปรม
คุณควรคืนมันให้แกค่ะ’
ดนตร์หน้าชา...เปรมปรีดากำลังบอกว่าเธอติดค้างเขา เธอจึงคุกเข่าขอโทษ ส่วนลูกชายของเธอ เขาเป็นฝ่ายติดค้างเจ้าตัวเปี๊ยกนี้อย่างนั้นเหรอ
‘ฮ่อก...ฮ่อก...’
‘โอ๊ย!’
สิ้นเสียงขู่ของคนตัวจ้อย เจ้าตัวก็เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว
คนตัวใหญ่ที่นั่งบนเก้าอี้สะดุ้งสุดตัว เขาร้องเสียงดัง ไม่รู้เป็นเพราะความเจ็บหรือตกใจ เพราะทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วมาก
-------------------------
‘อ้าปาก’
สิ้นเสียงห้าว พลันก็มีเสียงเล็กใสตามมาติดๆ
‘ง่ำ...’
กลิ่นข้าวต้มลอยมาพร้อมกับไอความร้อนเปรมปรีดาต้องลืมตามอง เห็นช้อนตักข้าวต้มมาจ่อถึงปากแล้ว
‘กิงเยยๆ’
เจ้าของดวงหน้าเล็กกลมชะโงกมาจนใกล้ ดวงตากลมจ้องมองมา พอเธอเลื่อนสายตาไปอีกด้าน พลันต้องพบกับดวงตาคมของผู้ใหญ่ตัวโตที่อยู่ในอาการเดียวกัน
มือเรียวบางยกขึ้นเป็นเชิงห้าม แล้วบอกเสียงแผ่ว
‘ฉันกินเอง’
ไม่ไหวก็ต้องไหว...ใครจะกินได้ลงกันล่ะ ในขณะที่มีดวงตาสองคู่จ้องเขม็งจนตาแทบไม่กะพริบ