เคียงหัวใจนายมาเฟีย

ศตวรรษถอนหายใจ แล้วประคองใบหน้าที่ซุกแนบอกเขา ลูบไล้เบา ๆ
“ลืมตาได้แล้ว ภีมปลอดภัยแล้วนะ”
“ไม่เอา บางทีผมอาจจะตายแล้ววิญญาณล่องลอยไปหาพี่ก็ได้”
“งั้นก็หมายความว่าพี่ต้องตายด้วยน่ะสิ” ชายหนุ่มพูดติดตลก แล้วก้มลงมาใกล้จนลมหายใจเป่ารดอยู่ข้างแก้ม
“ภีมปลอดภัยแล้วจริง ๆ ไม่เชื่อพี่เหรอ ถ้าไม่เชื่อคนที่คอยดูแลเรามาตลอด แล้วภีมจะเชื่อใคร หืม”
หนุ่มร่างบางเขากะพริบตาช้า ๆ เหลือบตามองไปมา แล้วก็ยกมือหยิกแก้มศตวรรษเต็มแรง
“อื้อ พี่จริง ๆ ด้วย”
“เจ็บนะ!” คนถูกหยิกแสร้งทำเสียงชายหนุ่มโวยวาย เหลือบมองลูกน้องอีกหลายคนที่นั่งอยู่ด้านหน้า ก่อนจะลดเสียงลง
“ช่วยอย่าทำกับพี่เหมือนตอนที่เรายังเด็กได้มั้ย บีบแก้มกันแบบนี้มันเด็กน้อยมากเลยนะ พี่ว่ามันไม่เหมาะกับตำแหน่งเจ้าพ่อมาเฟียว่ะ”
“พี่เป็นใคร หรืออยู่ในตำแหน่งอะไรก็ตาม แต่พี่ก็คือพี่วรรษของผมอยู่ดี” ภีรภัทรพูดหน้าซื่อตาใสแป๋ว
“มันก็จริงที่เราเป็นเพื่อนเล่นกันมาแต่เด็ก แต่ตอนนี้ไม่เด็กแล้วไง”
“แล้วทำไมอะ พี่ไม่ชอบที่ผมทำตัวสนิทสนมด้วยเหรอ พี่กำลังจะสื่อว่าอยากให้ผมอยู่ห่าง ๆ พี่งั้นเหรอครับ”
ศตวรรษมองริมฝีปากยู่ของภีรภัทรซึ่งออกอาการงอแงแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่