ชื่อของข้าคือกากี

นางไม่น่าไปล่วงรู้ความลับอันตราย จนกลายเป็นเหตุให้ถูกลักพาตัวมาไว้ที่นครฉิมพลีแห่งนี้เลยจริง ๆ
หึ! ในเมื่อเจ้าครุฑนั่นกล้าจับนางมา นางก็จะไม่ยอมเป็นแค่เหยื่อให้ถูกรังแกเช่นกัน

“ในเมื่อท่านจะให้ข้าอยู่ในฐานะชายาของท่านให้ได้ ท่านก็ควรจะให้เวลาข้าได้ทำใจก่อนเถิด”
“เจ้าก็เพิ่งบอกเองนี่ว่าเป็นหญิงตัวเปล่า ยังจะต้องทำใจอะไรอีก”
“ทำใจรักท่านให้ได้ก่อนยังไงละเจ้าคะ หรือว่าท่านไม่ต้องการ” ให้ตายสิ นางไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะต้องมาใช้มารยาชั้นต่ำแบบนี้น่ะ
รัชทายาทหนุ่มเหล่ตามองนางอย่างไม่ไว้ใจ แต่ก็ตอบว่า “ได้สิ ถ้าเรื่องนั้นข้าย่อมไม่มีปัญหา”
“จริงเหรอเจ้าคะ ท่านรับปากกับข้าแล้วห้ามคืนคำนะเจ้าคะ”
“นี่ข้าเป็นถึงรัชทายาท ชายหนุ่มผู้สง่างามที่สุดของแดนครุฑา…" กากีแอบกลอกตา "ย่อมไม่คืนคำแน่นอน จนกว่าเจ้าจะยอมรักข้าจากใจจริง ข้าจะไม่รังแกเจ้า นี่คือคำสัตย์จากข้า”
“ขอบพระคุณเจ้าค่ะ” นางรีบประนมมือไว้ขอบคุณเขาด้วยความดีใจ
แต่ในขณะที่เวนไตยยังไม่ทันสังเกตวงแหวนที่นางสวมไว้บนนิ้วชี้ข้างขวาได้มีควันจาง ๆ ลอยออกจากหัวแหวนมาสักพักแล้ว นิ้วโป้งของกากีกดลงที่ปุ่มด้านข้างแหวนวงนั้นแล้วหัวแหวนก็หมุนเอาอัญมณีที่อยู่อีกด้านขึ้นมาพร้อมกับการหายไปของควันเหล่านั้น