ชายาเอกจวิ้นอ๋องมีได้เพียงหนึ่งและข้าไม่อยากได้

เขาแต่งกับนางเพื่ออำนาจ แต่นางแต่งกับเขาเพราะความรัก เมื่อนางเลิกพยายามจนอยากได้ใบหย่าแต่เขายื้อให้นางทรมานอยู่ในจวนจวิ้นอ๋องท่ามกลางอันตราย


จวนจวิ้นอ๋องมีงานมงคล ภายในจวนประดับประดาด้วยผ้าแดงโคมไฟสีแดง และกระดาษสีแดงเขียนทับด้วยหมึกสีดำว่ามงคลประดับอยู่
ท่ามกลางความรื่นเริงของงานแต่งสองตระกูลที่เชื่อมสัมพันธ์เพื่อผลประโยชน์ทางการเมืองบรรยากาศในงานเป็นไปอย่างชื่นมื่น แต่ทว่าเจ้าบ่าวในคืนนี้ควรจะมีความสุขกลับดื่มเหล้าจนเมามาย ในมือกำจดหมาย ที่เป็นกระดาษเก่าเก็บหนึ่งฉบับที่เขาขยำมันจนยู่ยี่
‘โปรดรอข้ากลับมาเถิด กู่เทียนมี่’
ถ้อยคำลงท้ายในจดหมายทำให้ความเจ็บปวดรวดร้าวของ หงจื่อจวิ้นอ๋อง ทวีขึ้น เขารู้สึกจุกแน่นไปทั้งอก หลายปีที่ผ่านมาล้วนใช้เวลาไปเพื่อตามหานางแทบพลิกแผ่นดิน แต่ทว่ากลับไร้วี่แวว สิ่งที่ไม่อยากคาดคิดคือนางจากโลกนี้ไปแล้ว

นางเป็นสตรีที่เขาเฝ้ารอ มิใช่สตรีในห้องหอยามนี้ นางเป็นเด็กสาวที่หยิบยื่นซาลาเปาให้เขาในตอนที่เขาตกทุกข์อยู่ชายแดนบูรพา สตรีเด็กน้อยที่เขาเอ็นดูนั้นมิใช่ซ่งเว่ยเหยาเจ้าสาวในคืนนี้
ท่ามกลางไฟสงครามเมื่อ 15 ปีก่อน มีเพียงน้ำใจเล็กน้อยที่หยิบยื่นให้ กับรอยยิ้มที่แสนบริสุทธิ์ที่อยากเฝ้ารักษาทำให้เขาจดจำจนวันนี้ แต่ทว่าเสด็จพ่ออยากรวบอำนาจฝ่ายกลาโหมไว้เบ็ดเสร็จเพื่อความเป็นปึกแผ่น เพราะเสด็จปู่นั้นชราวัยใกล้จะสละบัลลังก์ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายแล้ว การแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์เพื่อปูทางขึ้นเป็นฮ่องเต้ในกาลหน้าจึงเกิดขึ้น

ซ่งเว่ยเหยา แอบรัก หงจื่อจวิ้นอ๋องมาตั้งแต่วัยปักปิ่น เจ็ดขวบแม่ต้องตายในเขตแดนบูรพา บิดาออกรบทัพฆ่าฟันศัตรู นางถือกำเนิดมาในช่วงบ้านเมืองกลียุคสิ่งรอบข้างล้วนประสบแต่อันตรายรออยู่ แต่กระนั้นผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นบิดาก็รับอนุนามว่าซูหลันหนี่ว์เข้ามาในจวนแม่ทัพชายแดนบูรพา
สตรีนางนี้ร้อยเล่ห์ ทำให้ท่านแม่ต้องตรอมตรมอยู่ในความทุกข์นานแสนนาน ครั้นนางให้กำเนิดบุตรสาวเฉกเช่นเดียวกับท่านแม่ แผนร้ายที่อยากเลื่อนตำแหน่งเป็นฮูหยินใหญ่ก็เกิดขึ้น
ท่านแม่ของนางมีศักดิ์เป็นองค์หญิงตำแหน่ง
เกาหยางกงจู่ ในอดีตจักรพรรดิไท่ถังจงกับเสียนเฟย แต่ทว่านั่นไม่ทำให้ท่านพ่อใจร้ายของนางให้เกียรติท่านแม่แม้เพียงนิด ล้วนทำกับท่านแม่มิต่างจากบ่าวในเรือนยามเมื่อมีโทสะ ครั้นเมื่อเสด็จตาของนางสิ้น จักรพรรดิองค์ใหม่ขึ้นครองบัลลังก์มังกรสืบต่อราชวงศ์ ท่านแม่ก็ไร้อำนาจในมือจึงถูกกลั่นแกล้งไม่ได้รับความเป็นธรรม
ท่านแม่ทรมานจนสิ้นใจก็มิได้รับการเหลียวแล จากนั้นเพียงหนึ่งปี อนุซูหลันหนี่ว์ก็ได้เลื่อนขึ้นเป็นฮูหยิน แล้วชีวิตของซ่งเว่ยเหยาก็มีแต่เป่ยเป่ย สาวใช้ที่รักนางดุจคนในครอบครัวเพียงหนึ่งเดียว

ครั้นแต่งงาน แม่เลี้ยงใจมารกลับส่งน้องสาวเข้ามาดูแล หมายจะช่วงชิงตำแหน่งชายาเอกจวิ้นอ๋อง ซึ่งเป็นว่าที่องค์รัชทายาทองค์ต่อไป เพราะบิดาของจวิ้นอ๋องดำรงตำแหน่งองค์รัชทายาทในปัจจุบัน
การแต่งงานที่มีเพียงการเต็มใจเพียงฝ่ายนางผู้เดียว เห็นทีว่าจะเป็นการแต่งงานที่ไร้ความสุขโดยแท้ คำกล่าวที่ว่าคืนเข้าหอที่มีค่ามากกว่าทองคำหมื่นชั่ง แต่สำหรับนางนั้นเพียงแต่เข้ามาเปิดผ้าคลุมแล้วออกไป ดื่มเหล้าจนเมามาย ไร้การเหลียวแลจากสามี

....หรือนางควรเอาใจเขาให้มากกว่านี้...

นั่นคือความคิดที่จะจงรักภักดีต่อสามีเพียงผู้เดียว ที่ได้รับการอบรมสั่งสอนมา ต่อให้สามีมีอนุรับภรรยามามากมายก็ตามที
เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่า บุรุษในดวงใจของนางผู้นี้ก็ไม่เคยเว้นที่ว่างในใจสำหรับสตรีที่รักเขาข้างเดียวเช่นนาง
ตำแหน่ง จวิ้นหวังเฟยรึ...มันก็แค่ตำแหน่งหาได้รับความรัก หากเลือกได้นางขอเป็นเพียงสตรีในดวงใจของเขามิต้องมีตำแหน่งใด
เขามีคนในดวงใจ ไม่ใช่ทั้งนางและน้องสาว แต่เป็นใครสักคนที่นางเองก็ไม่รู้จัก...

ฟุบ!
แรงผลักจากมือใหญ่ทำให้นางหัวโขกกับพื้น ดวงตาพร่าเลือนจนมองไม่เห็นแล้วสตินางก็ค่อย ๆ เลือนลางจางหายจนกระทั่งดับวูบในท้ายที่สุด

___________
จบ Happy
เมียเดียว รักเดียวใจเดียวไม่นอกกาย