รักครั้งใหม่ที่ใช่พ่อของลูก

ช่วงเวลาเดียวกันเธอเป็นทั้งของรักและของเล่นชิ้นโปรดอันน่าหลงใหลที่เขาคนหนึ่งเบื่อแล้วทิ้งอย่างไร้เยื่อใย

ร่างเล็กคลานขึ้นเตียงแล้วค่อยๆ เอนกายนอนตะแคงซ้าย เธอกำลังเครียดกับตัวเองว่าฉันตั้งท้องหรือเปล่า? พยามหาสาเหตุที่มันสมผลกับอาการผะอืดผะอมตอนนี้ ขนาดหมอนใช้หนุนหัวทุกวันยังกลิ่นอึดอัดลำคอ

'หนึ่ง อาจจะฮอร์โมนแปรปรวน สอง อาจจะเป็นโรคกระเพาะมั้ง'

หน้าสวยใสอ่อนเพลียสักพักเคลิ้มหลับ สี่สิบห้านาทีผ่านไป

ก๊อกก๊อกก๊อกก๊อก

ปิ่นมุกรู้สึกตัวลืมตาอาการดีขึ้นแต่ก็ยังเพลียอยู่พอสมควร

แอ๊ด...

เล้งเดินเข้าปิ่นมุกล็อคลูกบิด

"เป็นไร? หน้าซีดเผือดจะเป็นผีอยู่ละ" เล้งทัก

ทักทำนองนี้อีกละ แค่หน้าซีดเผือดก็เจ็บแล้วยังจะมีคำว่าผีอีก "โรคกระเพาะมั้งคะ"

เหรอ..."อมให้พี่แตกหน่อยนะ ก่อนอมกรุณาทาลิปสติกด้วย"

"หนูไม่ไหวค่ะ"

"อะไร แค่โรคกระเพาะเนี่ยนะอมไม่ไหว" ขี้เกียจเองมากกว่า

เฮ้อ..."พี่ไม่เคยเป็นโรคกระเพาะหรอคะ ทรมานนะ"

"ทรมานมากงั้นก็นอนซะ ข้าวปลาไม่ต้องหายัดห่า ใจเสาะ" เดี๋ยวกูให้เมียน้อยอมแทนก็ได้วะ

_________________
เรื่องนี้ลงจบบริบูรณ์และใส่ตอนพิเศษไว้เรียบร้อยแล้วนะคะ❤