ฉู่เชียนเชียน สนมข้ามภพ

ฉู่เชียนเชียน สนมข้ามภพ

-Black Roses-

บทนำ

ฉู่เชียนเชียน นักศึกษาสาวคณะวรรณกรรม ของมหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง ตอนนี้เธอกำลังยุ่งอยู่กับการทำข้อมูลเชิงประวัติศาสตร์ ในสมัยราชวงศ์เยว่ ซึ่งทั้งวันเธอเอาแต่หมกหมุ่นอยู่กับการหาตำราโบราณ ที่บันทึกเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของฮ่องเต้เยว่เสวียน ในราชวงศ์เยว่ จนประสาทแทบจะกินอยู่แล้ว

และในขณะที่เธอกำลังปีนป่ายหาตำราอยู่นั้น แต่แล้วเธอต้องสะดุดตากับบันทึกโบราณที่ดูจะเก่าๆ เล่มหนึ่ง เมื่อเห็นดังนั้นหญิงสาวก็ใจชื่นขึ้นมาทันที เธอรีบวางตำราเล่มนั้นบนตักอย่างทะนุถนอม จากนั้นเธอจึงเริ่มเปิดดูเนื้อหาในตำราเล่มนั้นอย่างระมัดระวัง จะบอกว่าเธอโชคดีกว่าการถูกหวยก็ว่าได้ เพราะเนื้อหาในบันทึกเล่มนั้น มันเป็นบันทึกของประวัติความเป็นมาของราชวงศ์เยว่ ตามที่เธอต้องการ

ในบันทึกเล่าถึงเหตุการณ์ของราชวงศ์เยว่อย่างละเอียด และมันดูเหมือนว่ามันจะละเอียดมากเสียจนเชียนเชียนเองก็เริ่มแปลกใจอยู่ไม่น้อย แต่นั้นก็นับว่าเป็นโชคดีของเธอที่เจอตำราเล่มนี้

แต่ทว่ากว่าที่เธอจะตำราเล่มนี้ ก็ทำเอาเวลาล่วงเลยมาจนพกค่ำและตอนนี้หอสมุดก็ใกล้จะเปิดแล้ว อีกทั้งนักศึกษาก็ต่างทยอยกลับกันหมด และน่าจะเหลือเพียงเชียนเชียนคนเดียวกระมัง หญิงสาวเร่งจดบันทึกเนื้อหาที่ต้องใช้ทั้งหมด ลงในสมุดบันทึกเล่มเล็กของเธออย่างรีบเร่ง

แต่ดูเหมือนว่าเนื้อหาของบันทึกเล่มนี้ มันจะเยอะขึ้นเรื่อยๆ จนเชียนเชียนเองก็เริ่มรู้สึกแปลกใจ แต่ถ้าจะให้เธอข้ามเนื้อหาบางส่วนไป เธอก็กลัวว่าข้อมูลมันจะไม่ครบถ้วน เมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะบันทึกเนื้อหาและใจความสำคัญที่สุดแต่เธอก็อดใจไม่ไหวที่จะข้ามไปดูบทสรุปของราชวงศ์เยว่ เธอจึงตัดสิ้นใจพลิกหนังสือไปหน้าสุดท้าย และแล้วเชียนเชียนก็ต้องสะดุดตากับภาพวาดสตรีสูงศักดิ์ผู้หนึ่ง

สตรีผู้นั้นมีใบหน้าที่สวยสดงดงามดุจเทพธิดา ดูสวยในแบบฉบับของสาวชาววังที่เพียบพร้อมไปทางกิริยาและวาจา แต่เมื่อเธอเพ่งมองดูดีๆ แล้วสตรีผู้นี้ทำไมหน้าตาถึงได้คล้ายกับเธอราวกับว่าเป็นฝาแฝดกันก็ไม่ปาน

และเมื่อเชียนเชียนเลื่อนอ่านชื่อที่บันทึกใต้ภาพวาดนั้น มันก็ยิ่งทำให้เธอแปลกใจเข้าไปอีก เพราะชื่อของสตรีผู้นั้นคือ ‘ฉู่เชียนเชียน’ สนมชั่วของฮ่องเต้เยว่เสวียน ที่ไม่เคยมีบันทึกเล่มไหนเขียนถึงเรื่องราวของนางมาก่อน นางไปทำอะไรไว้กันแน่ถึงต้องถูกลบตัวตนออกจากประวัติศาสตร์อย่างนี้

เมื่อได้เห็นใบหน้านั้นเชียนเชียนก็อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปสัมผัสกับภาพวาดของสนมฉู่ ก่อนที่เธอจะเอ่ยถามออกไปว่า

“เธอไปทำอะไรร้ายแรงไว้อย่างงั้นเหรอ ฉู่เชียนเชียน” เชียนเชียนมองดูภาพวาดนั้นด้วยความสงสัย

และทันใดนั้นดูเหมือนว่าทุกสิ่งทุอย่างรอบตัวเธอนั้น มันหยุดเคลื่อนไหวลง และมีเพียงแสงสีทองที่ส่องสว่างออกมา จากตำราเล่มนั้น ก่อนที่ภาพในหัวของเชียนเชียนจะมืดดำไปหมด ตอนนี้เธอรู้สึกกลัวไปหมด ก่อนที่เธอจะรู้สึกว่าร่างการของเธอเริ่มสั่นไหวไปตามเริ่มเขย่าของใครบางคน



“คุณหนูเจ้าคะ ตื่นได้แล้วเจ้าค่ะสายแล้ว!”

เสียงเรียกจากสาวใช้คนสนิทดังมาเป็นระยะ พร้อมกับมือเล็กของนางที่เข่ยากายของเชียนเชียนไม่หยุด จนเชียนเชียนต้องพลิกตัวลุกขึ้นจากที่นอนด้วยสภาพผมเผ้ารุงรัง

“นี้เธอเป็นใครทำไมถึงเข้าในห้องของฉันได้” หญิงสาวเอ่ยหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอด้วยท่าทีสงสัย ก่อนที่เธอจะมองไปรอบๆ ห้องนี้พร้อมกับสายตาที่มึนงงสับสนไปหมด

“นี่มันไม่ใช้ห้องของฉันนิ” เชียนเชียนตะโกนขึ้น ก่อนที่เธอจะรีบวิ่งไปรอบๆ ห้อง และไปหยุดตรงหน้ากระจกที่ว่างอยู่ด้านหน้าของเธอ

“ฉู่เชียนเชียน!” หญิงสาวใช้มือรูปใบหน้าของตน แต่ที่ดูแปลกไปคือทำไมฉู่เชียนเชียนในกระจกเธอถึงดูเด็กลงตั้งไปหลายปี

“คุณหนูเป็นอะไรรึเจ้าคะ?” สาวใช้เอ่ยถามผู้เป็นนายด้วยความสงสัยเมื่อเห็นท่าทีที่ดูเปลี่ยนไปของเชียนเชียน

“เธอชื่ออะไร?”

“คุณหนู!! จำอาหลิงไม่ได้แล้วรึเจ้าคะ”

“อาหลิง!!”

“โถ่ววว คุณหนูของเชียนเชียนไม่หน้าเลย” สาวใช้ผู้หน้าสงสารของฉัน ตอนนี้นางกำลังนั่งร้องไห้ฟูมฟายเหมือนกับเด็กห้าขวบ และดูเหมือนว่านางคงเป็นสาวใช้ผู้ซื่อสัตย์ของฉู่เชียนเชียนสินะ

“เอาเถอะอาหลิง! เจ้าหยุดร้องไห้ได้แล้ว และเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ข้าฟังที” เด็กสาวดูเหมือนจะใจชื้นขึ้นมาทันที เมื่อเห็นผู้เป็นนายอาการดีขึ้น หลังจากนั้นนางจึงเริ่มเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้เชียนเชียนฟังทั้งหมด

นิสัยของ ‘ฉู่เชียนเชียน’ เท่าที่ฟังที่จากอาหลิงเล่าแล้วนางดูเป็นคนจิตใจดีและมีคุณธรรม ขนาดถึงขั้นลงไปช่วยฮองเฮาเพื่อนรัก จนตนเองต้องจมน้ำตายเยี่ยงนี้ ก็ถือว่าเป็นคนดีผู้หนึ่งแล้ว เหตุใดถึงต้องโดนต้องโทษหนักขนาดนั้นนะ เชียนเชียนยิ่งคิดก็ยิ่งสงสัย แต่ตอนนี้คงทำอะไรไม่ได้เพราะเราไม่รู้เรื่องราวของคุณหนูฉู่ผู้นี้เลย

“คุณหนูเจ้าคะ นี่เป็นของที่ฮองเฮาฝากมาให้แทนคำขอบคุณเจ้าค่ะ” นางหยิบกล่องไม้ที่ฮองเฮามอบให้มาเปิดดู ด้านในมียาสมุนไพรชั้นดีมากมายซึ่งเป็นของหายากทั้งนั้น

ไหนจะชุดที่งดงามและเครื่องประดับมากมายนี่อีก เหตุใดนางถึงส่งของล้ำค่าเช่นนี้มาให้ หรือต้องการจะตอบแทนที่ฉู่เชียนเชียนได้ช่วยชีวิตนางไว้งั้นเหรอ

“นายท่านรับสั่งไว้ว่าหากคุณหนูฟื้นเมื่อใด ก็ให้ไปพบนายท่านที่เรือนใหญ่ด้วยเจ้าคะ”

“นายท่านมีเรื่องอะไรกับข้างั้นรึ?”

“บ่าวมิทราบได้เจ้าคะ แต่ดูเหมือนว่านายท่านจะเป็นห่วงคุณหนูมานะเจ้าคะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเชียนเชียนก็รีบแต่งกายและไปใต้เท้าฉู่บิดาหน้าเลือดของฉู่เชียนเชียนในทันที เพราะเธออยากจะรู้เหมือนกันว่าใต้เท้าฉู่ผู้นี้จะเป็นดั่งที่ตำราเล่มนั้นบันทึกไว้หรือไม่?

ในบันทึกเล่มนั้นได้เอ่ยถึงความร้ายกาจของใต้เท้าฉู่ไว้ไม่น้อย เพราะเขาเป็นขุนนางที่ครบเครื่องเรื่องความชั่วร้าย ทั้งการค้าทาสและการฉ้อโกงในราชสำนัก ทุกอย่างล้วนมีใต้เท้าฉู่ผู้นี้อยู่เบื้องหลังทั้งสิ้น เรียกได้ว่าชั่วครบเครื่องจริงๆ

“ท่านพ่อเรียกลูกมามีธุระอันใดรึเจ้าคะ” นี่นะเหรอใบหน้าของขุนนางชั่วแห่งหนานจิง ไม่แปลกใจเลยทำไมฉู่เชียนเชียน ถึงเกิดมามีใบหน้างดงามได้ขนาดนี้ แต่ก็นะถึงจะหน้าตาดีเพียงใด ก็ไม่ได้ช่วยให้นิสัยชั่วของเขาลดลงเลยแม้แต่น้อย

“อาการของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”

“อาการของลูกดีขึ้นมากแล้วเจ้าคะ”

“ถ้าอย่างงั้นก็ถือว่าเป็นเรื่องดี นับแต่นี้ไปเจ้าเตรียมตัวเข้าวัง เพื่อรับตำแหน่งสนมเอกของฝ่าบาท และเจ้าต้องเข้าร่วมพิธีในอีกสามวันข้างหน้า” เมื่อได้เชียนเชียนยินคำที่ใต้เท้าฉู่เอ่ย นางก็แทบจะไม่เชื่อหูตนเอง ในเมื่อฮ่องเต้รักฮองเฮาถึงเพียงนั้น แล้วใยต้องรับสนมเพิ่มด้วยเหล่า

“พ่อรู้ว่าเจ้าแอบมีใจให้กับฝ่าบาท นี่นับเป็นโอกาสที่ดีที่เจ้าจะได้สมดังปรารถนา ถือว่าการเสี่ยงชีวิตของเจ้าในครั้งนี้ไม่สูญเปล่า สมแล้วที่เจ้าเป็นลูกของพ่อนะเชียนเชียน”

ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ ดูเหมือนจะเป็นชะตาฟ้าลิขิตไว้แล้ว แต่หากว่านี่คือเส้นทางที่ฉู่เชียนเชียนจะต้องเดินไปสู่ความตายล่ะก็ ฉันฉู่เชียนเชียนในโลกอนาคตจะเป็นคนช่วยชีวิตของเธอเอง

***นิยายเรื่องนี้ถูกสร้างสรรค์จากจินตนาการของผู้เขียนเพื่อความบันเทิง ไม่มีเนื้อหาส่วนใดอ้างอิงจากประวัติศาสตร์ความเป็นจริง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยคะ สามารถติดตามและคอมเมนต์เป็นกำลังใจกันได้นะคะ ขอบคุณมากค่ะ ***