หนังสืออ่านเล่น เล่มที่ 2

ณะที่เขียนนี้ ต้นฉบับบันทึกประจำวัน เจ้าหน้าที่เอาไปคัดลอกเพื่อลงพิมพ์เสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอมาขอคำนำคิดว่าเรื่องคำนำนี้ มีความสำคัญเฉพาะคนส่วนน้อย คนส่วนใหญ่ไม่ค่อยได้อ่าน เช่นผู้เขียนนี่เองเป็นตัวอย่าง เมื่ออ่านคำนำ พอเริ่มต้นอ่านถ้าเห็นว่าข้อความเข้าท่าเข้าทางก็อ่านต่อไป ถ้าเป็นคำนำยาว ๆ และร่ายเวทย์แบบเพลงยาวก็ผ่านไปเลย ไม่อ่าน ฉะนั้นเมื่อเจ้าหน้าที่ฝ่ายการจัดพิมพ์มาขอคำนำ จึงเว้นคำนำมาชวนคุยกันดีกว่า

เริ่มต้นการคุยก็คือ หนังสือที่อ่านนี้ไม่ใช่หนังสืออาชีพ เป็นบันทึกเพื่อทบทวนความจำประจำวันเท่านั้น ไม่ได้คิดว่าจะพิมพ์เผยแพร่ ในเมื่อคนภายในที่คัดลอกเพราะเขียนเองอ่านไม่ออก จึงต้องใช้พิมพ์คัดลอกข้อความไว้ เธอเห็นว่าควรพิมพ์เป็นเล่ม ก็จัดพิมพ์ขึ้นเป็นหนังสือสำนวนตามใจคนเขียน ไม่ใช่หนังสือตามใจคนอ่าน วันหนึ่ง ๆ มีอะไรบ้างก็บันทึกย่อไว้ทั้งเรื่องนอกคือเรื่องของกาย และเรื่องในคืออารมณ์เกิดจากใจ ที่เรียกว่า"นิมิต"

นิมิตที่ปรากฏเป็นเมตตาของท่าน ท่านปรากฏให้เห็น ไม่ใช่มีอำนาจไปดึงมาเพื่อเห็น การเห็นแบบนี้เป็นกำลังที่มีสมาธิตํ่ามากเพียงแค่อุปจารสมาธิไม่ถึงฌานสมาบัติ นิมิตเมื่อปรากฏตอนต้น ๆ ของการฝึกสมาธิ เห็นเพียงแวบเดียวภาพนั้นก็หายไป จิตเคลื่อนจากสมาธิระดับนั้นจึงไม่เห็น เลยโมเมว่าภาพหายไป

การฝึกเพื่อใช้นิมิตให้ทรงตัวอยู่ได้นาน ๆ สามารถปะติดปะต่อเรื่องราวให้ตลอดได้ ต้องเริ่มต้นด้วยการรักษาลมหายใจเข้าออกและระงับนิวรณ์ห้าประการได้ชั่วคราว เวลาภาวนาหรือรู้ลมหายใจต้องไม่คิดอยากรู้อะไร นิมิตจะเกิดขึ้นเมื่อจิตสงัดจากอารมณ์วุ่นวายแบบนี้เป็นหมอดูไม่ได้เพราะถ้าท่านไม่มาบอก หรือไม่มาให้เห็นก็ไม่รู้ไม่เห็น นิมิตที่ปรากฏไม่ใช่เรื่องดีเสมอไป เป็นภาพร้ายที่ทำให้เกิดความลำบากก็มี เช่น

เมื่อวันที่ ๑๙ ตุลาคม ๒๕๓๑ เวลาประมาณ ๙.๓๐ น. พักจากงานประจำเล็กน้อย เพราะเริ่มโหมงานมาตั้งแต่ตีสี่ หยุดเมื่อกินข้าวเล็กน้อยแล้วทำต่อไป ที่ต้องเริ่มโหมงานก็เพราะเกรงว่าจะลืม เมื่อเวลาใกล้ ๙.๓๐ น. หมดภาระเบื้องต้น เลยเอนกายลงไปพอหัวถึงหมอนก็จับลมหายใจเข้าออก พร้อมกับภาวนาว่า "นิพพานะ สุขัง" ประเดี๋ยวหนึ่งจิตเริ่มคลายเหนื่อยและสงัดไป

ขณะนั้นมีนิมิตคล้ายฝันแต่ไม่ใช่ฝันว่ามีคนเข้ามาในห้องมากมาย เข้ามาโดยที่ไม่ได้รับอนุญาต มีเก้าอี้นวมขนาดใหญ่เข้ามาตั้ง มีคนวัยแก่รูปร่างอ้วนใหญ่ แต่งตัวสมัยใหม่เรียบร้อยเข้ามานั่งเก้าอี้ มีบริวารเข้ามามากมาย แต่ในฐานะที่เป็นเจ้าของห้องจึงบอกให้พวกเธอออกไป แต่ทว่าในนิมิตเวลานั้นนอนและเหนื่อยมากลุกไม่ขึ้น ไล่พวกเธอ เธอทั้งหลายก็เฉยทำเหมือนไม่มีเราอยู่ในที่นั้น จึงออกแรงตวาดไปเป็นครั้งสุดท้าย นอนตวาดเพราะลุกไม่ขึ้น พวกเธอจึงค่อย ๆ ออกไป เมื่อพวกเก่าไปหมดแล้วก็มีพวกใหม่เข้ามาอีก พวกนี้พูดมาก ฟังเสียงพูดเหมือนภาษาไทยแต่ไม่รู้เรื่องสักคำ จึงออกแรงใช้เสียงตวาดอีก เธอก็ออกไป

เมื่อพวกเธอออกไปหมดแล้ว ก็รู้สึกคืนสภาพปกติยังไม่ลืมตายังจำว่าเรื่องที่ผ่านมาทั้งหมดเป็นเรื่องที่เป็นจริงในปัจจุบัน คิดว่าพวกธนาคารที่มาให้เซ็นชื่อออกไปแล้ว เราไม่ได้ใส่กลอนจึงมีคนเข้ามารบกวนได้ พอลืมตาขึ้นปรากฏว่าประตูใส่กลอนแล้ว ผู้คนหรือร่องรอยอะไรก็ไม่มีเลย จึงคิดว่าคงเป็นผีอำ มันเหนื่อยมากจึงเอนกายลงนอน เริ่มจับ "นิพพานะ สุขัง" จิตเป็นสุขก็เห็นชายสี่คน นั่งใกล้หนึ่งคนยืนใกล้ ๆ หนึ่งคน นั่งห่างออกไปสองคนแต่งตัวเรียบร้อย ใบหน้าและท่าทางเป็นมิตรทุกอย่าง

จึงถามว่าท่านคือใคร ท่านที่นั่งใกล้ท่านตอบว่า ผมคือ เวสสุวรรณ ครับ ท่านที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ตอบว่า ผมคือ ธตรฐ ครับ อีกสองท่านตอบว่า ผมคือวิรุฬหก และ วิรูปักษ์ ครับ เมื่อเห็นท่านผู้ทรงเดชานุภาพอย่างนั้นอยู่ใกล้ ๆ ก็สงสัยว่าเทวดาทำไมปล่อยให้ผีมาอำได้ ท่านเวสสุวรรณท่านตอบว่า เทวดากันได้แต่ผีภายนอกแต่กันผีภายในไม่ได้ ถามท่านว่า ผีภายนอกหมายถึงผีประเภทไหน ท่านบอกว่า ผีภายนอกคือพวกวิญญาณต่าง ๆ ที่จะมารบกวน ผีประเภทนี้เทวดากันได้

เมื่อถามถึงผีภายในว่าหมายถึงอะไร ท่านตอบว่า ผีภายในคือเลือดลมไม่ดี มีอาการคั่งในร่างกายไม่คล่องตัว เหมือนที่ท่านเป็นเมื่อสักครู่นี้ ท่านป่วยมาก ล้างท้องเพลียแต่ไม่พักงาน ประสาทก็หวั่นไหวปั่นป่วนเป็นเหตุทำให้เหมือนมีภาพหลอนขึ้นมา เป็นเรื่องราวที่ตนเองสู้ไม่ได้ ผีคือประสาทประเภทนี้เทวดายอมแพ้ พูดแล้วท่านก็พากันหัวเราะชอบใจ

เป็นอันว่านิมิตอย่างนี้ เป็นสมาธิกำลังต่ำไม่ใช่ฌานสมาบัติเป็นเพียงอุปจารสมาธิเท่านั้น และต้องมีผลมาจากท่านเมตตาให้เห็นไม่เหมือน มโนมยิทธิ มีฤทธิ์ทางใจ อย่างนั้นฝึกเข้าฌาน สามารถบังคับอารมณ์ให้รู้ได้เห็นได้ตามชอบใจ มีหลายท่านอ่านแล้วสงสัยว่าจะฝึกได้อย่างไรจึงจะมีนิมิตอย่างนี้ ขอตอบว่า รักษากำลังใจให้เทวดาชอบใจเป็นใช้ได้.

๒๐ ตุลาคม ๒๕๓๑