เกินกว่าจะรัก

“ลาออกทำไม”
“เอยขี้เกียจเรียนค่ะ”
“ดี ไม่อยากเรียนเเม่งก็ไม่ต้องเรียน เเล้วเธอหนีมาทำไม”
ขณะที่ใจเอยยังพยายามหาเหตุผลที่พอฟังขึ้น เสียงเด็กน้อยวัยสองขวบครึ่งคนหนึ่งก็โผล่มาจากหว่างขาของหญิงสาว
“ปะปะ” มือป้อมตุ้ยนุ้ยชี้มาหาเขา “ปะปะ”
“ใคร พี่ถามว่าเด็กผู้ชายคนนี้เป็นใคร” ดวงตาคมกริบตวัดมองเด็กชายตัวน้อย คาดเดาจากสายตาเขาว่าน้ำหนักเกินเกณฑ์มาตราฐานไปเล็กน้อย เเก้มเด็กน้อยยุ้ยเหมือนก้อนซาลาเปา มันช่างน่าหอมน่าฟัดเหมือนเเก้มนุ่มของใครบางคนในห้องนี้ ส่วนจมูก คิ้ว ตา ปาก เหมือนเขาทั้งหมด
“ใครก็ได้พี่ไม่ต้องยุ่ง โอ๊ย...ปล่อยมือเอยนะเอยเจ็บ”
“ปะปะอย่าไปจับมะมะสิกั๊บ มาจับพี่เพนท์ดีก่า”