พยอมุบล ตอน ผีปอบบ้านท่า

“นี่ เอาล่ะๆ มันไม่มีใครเป็นปอบทั้งนั้น ข้าพูดปากจะฉีกถึงหูอยู่แล้วนะเว้ย!”

“ผู้ใหญ่เข้าข้างมันหนิ ผู้ใหญ่ก็ไม่มีหลักฐานเหมือนกันว่าไอ้ทิดอาจมันบริสุทธิ์”

“ฉันยืนยันได้ว่าทิดอาจไม่ใช่ปอบ”

ขวับ!!!!!

“เอ็งมาเสนอหน้าอะไรด้วย ห๊ะ! อีพะยอม” ป้าสายกระชากเสียงถาม

“ก็เพราะฉันเป็นพยานได้ว่า ช่วงเวลาที่ตาหงวนตาย ทิดอาจอยู่กับฉัน”

“นี่ พะยอม เอ็งไปพูดแบบนั้น เดี๋ยวคนก็เข้าใจผิดหมดหรอก” องอาจดึงแขนเสื้อฝ้ายของหญิงสาวเพื่อรั้งสติ แต่เธอก็ยึกยักสะบัดออก หาได้สนใจไม่

“นี่หรือว่าเอ็งสองคน”

“วันนั้นฉันไปปักเบ็ดแล้วก็ดันติดฝน ก็เลยหลบฝนด้วยกัน ..ในวัดในวา คิดอะไรบัดสีบัดเถลิงจังเลยนะป้า ทีนี้เข้าใจรึยังว่าทิดอาจไม่ได้เป็นคนฆ่าตาหงวน และก็ไม่ใช่ปอบด้วย งมงายอะไรกันไม่ลืมหูลืมตา อายุรวมกันนี่ทะลุร้อยปีกันแล้วนะ วิจารณาญาณไม่ได้ครึ่งของเด็กป.สี่เลย”

“อีพะยอม!! นี่มึงด่าพวกกูแก่งั้นเหรอวะ”

“รึไม่จริง”

“อีพะยอม มึงจะมาเสือกทำไม ไอ้ทิดอาจมันเป็นผัวเอ็งเรอะ ถึงต้องมาเสนอหน้ากลางวงผู้ใหญ่เขา”

“ก็มันทนดูพวกมือถือสากปากถือศีลไม่ได้นี่หว่า ใส่ร้ายเขาไม่หยุดปาก หลักฐานก็ไม่มี ฉันถามจริงๆ เถอะ ลุง ป้า ไอ้ทิด คนอื่นๆ ก็ด้วย ถ้าจับตัวคนร้ายได้แล้วมันไม่ใช่ทิดอาจจะทำยังไง จะคลานเข่าเข้ามากราบขอมากันมั้ย”

“พะยอม เอ็งอย่าทำให้เรื่องมันบานปลายไปมากกว่านี้เลยนะ”

"เออ! ถ้าพิสูจน์ได้ว่าไอ้ทิดมันไม่ใช่ปอบนะ ข้าจะยกพานบายศรีมากราบขอขมาแทบตีนมันเลย เอ้า!!”

"แล้วเอ็งล่ะ อีพะยอม ออกหน้าแทนขนาดนี้ ถ้าพิสูจน์ได้ว่าไอ้ทิดอาจมันเป็นปอบ เอ็งจะรับผิดชอบยังไง ถ้าแค่คำขอโทษ พวกข้าไม่รับหรอกนะ”

“ฉันวางเงินเล๊ยยย หนึ่งพัน ทองอีกหนึ่งบาท ถ้าฉันแพ้ฉันเสียเงินเสียทองให้ แถมจะหยุดขายของไปเดือนนึงเลยด้วย อ้อ แล้วก็จะไล่ขอขมาพวกลุงๆ ป้าๆ เรียงคนเลย พอใจมั้ย"

“ฮึ้ย นางพะยอม เอ็งมีเยอขนาดนั้นรึไง จะเอาไปเดิมพันน่ะ” นางกุหลาบคว้าเขย่าแขนลูกด้วยหายใจคว่ำ คนอื่นๆ ก็อึ้งไปตามๆ กัน

“เดี๋ยวก็รู้... ฉันพูดแล้วไม่คืนคำ”