A friend we were กาลครั้งนั้น

จริญญาคิดว่าชีวิตคงเป็นเช่นนี้ไปตลอด ไม่ว่าจำนวนเทียนที่ปักอยู่บนเค้กวันเกิดของเธอจะเพิ่มขึ้นไปเท่าไหร่ ร่างกายบอบบางนี้จะขยายใหญ่ขึ้นไปถึงไหน ไม่ว่าเธอจะกลายไปเป็นอะไร ปรรณรักก็จะยังอยู่ด้วยกันตรงนี้ เหมือนท้องฟ้าสีส้มด้านบนที่เป็นสัญญาณว่าถึงเวลาต้องแยกย้ายกันกลับบ้านที่ไม่ว่าเงยหน้าขึ้นมองคราใดก็จะยังเห็นมันอยู่ตรงนั้นในทุกวัน ก่อนที่ดวงตะวันจะเลือนลับขอบฟ้าไป

การดำรงอยู่ของปรรณรักนั้นธรรมชาติเสียขนาดนั้น ราวกับว่าหล่อนเป็นความแน่นอนเพียงหนึ่งเดียวในชีวิตที่โกลาหลของเธอ