ปะป๊าของน้องพีร์เป็นซุปเปอร์สตาร์ชื่อดัง [Mpreg]

“คุณต้องการอะไรกันแน่”

“ก็คุยไปกินข้าวไปไงครับ เข้าใจอยากตรงไหน หรือว่าคุณรันอยากจะทำอย่างอื่น อย่างเช่นรื้อฟื้น...” ฝื้นพ่องมึงสิ

“โอเค ได้ ผมจะไปกินข้าวและคุยกับคุณ นำไปสิ”

“อยู่ตามลำพังแล้วยังต้องห่างเหินกันขนาดนี้เลยเหรอ”

“ก็ไม่นี่ครับ ปกติ ไม่ทราบว่าเราไปสนิทกันตอนไหน”

“จะให้เล่าเป็นฉากๆ ไหมล่ะรัน ว่าเราไปสนิทกันตอนไหน สนิทกัน...แบบไหน”

“ทำบ้าอะไรเนี่ย ถอยออกไปนะ เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นก็เป็นข่าวอีกหรอก” ผมยกมือขึ้นผลัก และคนตรงหน้านี่ทำตัวยังกับยักวัดแจ้งนอกจากมันจะไม่ขยับแล้วยังจะโน้มหน้าลงมาใกล้อีก

“เห็นก็ดี หึ เรื่องที่คุยกันวันนั้นตัดสินใจได้หรือยัง” มันกระซิบข้างหูผมไม่พอยังเป่าลมใส่หูผมด้วย

“คุยอะไร เราเคยคุยอะไรกันที่ไหน” ผมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ทั้งที่ตอนนี้รู้สึกร้อนที่หูและหน้ามาก ใจก็เต้นจนแทบจะกระเด็นออกมาจากปากแล้ว

“ความจำสั้นจริงนะรัน เราคุยกันตั้งนานหรือต้องให้พัฒน์เตือนความจำให้ แต่ว่ารันจะให้พัฒน์เตือนเรื่องของเมื่อวันก่อน หรือว่า....เป็นเรื่องของเราเมื่อสี่ปีก่อนดีล่ะ”