บัวนอกบึง

ขุนทับเทพฤทธิ์ ชีวิตมิเคยขาดอิสตรี แต่ก็มิเคยคิดมีเมียชิดเชย วันคืนผันผ่านมีเพียงดาบที่เขาจักเอาเข้านอนเคียงกาย แต่ไยเพียงสบตานางบ่าวผู้นั้น กลับใจสั่นไหวรุนแรงมิสมชาตินักรบ
เป็นเพราะโชคชะตาแสนอาภัพ แม่บัวจำต้องกลายเป็นทาสในเรือนพระยา จากเพื่อนเล่นแม่หญิงบนเรือน กำลังเลื่อนเป็นเมียบ่าว...
“เอ็งจักนั่งกงนั้นอีกนานฤาไม่”
น้ำเสียงทุ้มติดกระด้างของขุนทับเทพฤทธิ์ ทำให้เด็กสาวใจหล่นวูบ ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นสบตาคมกริบ บัดนี้ขุนทับเอนกายนอนตะแคงอยู่บนเตียง ดวงตาคมปราบมองตรงมายังนางนั้นลุ่มลึกยากแก่การเดาใจยิ่งนัก
“ท่านขุน จักให้บ่าวทำกระไรฤาเจ้าคะ”
“แล้วเอ็งอยากทำกระไรเล่า” เขามิเคยคิดมาก่อนว่าการต่อปากต่อคำกับแม่สาวกงหน้า แลทำให้นางหวาดหวั่นขัดเขินนั้น จักชวนให้สำราญใจถึงเพียงนี้
“บ่าว บ่าวก็คงจักนอนเจ้าค่ะ นอนกงนี้” สาวน้อยวางมือลงบนพื้นห้องข้างเตียงนอนนั้นเอง
คำตอบของนางบ่าวหน้าใสเกือบทำคนยิ้มยากเช่นขุนทับเทพฤทธิ์หลุดเสียงหัวเราะพรืด มีเยี่ยงอย่างฤา ที่คนของคุณแม่จักมิรู้ความได้ถึงเพียงนี้
“เอ็งมีหน้าที่อันใด มิรู้ฤา”