SET เทพอวตาร (ชุด 2 เล่มจบ)

...บัดดล สุรสรรพ กระหึ่มก้อง
มนุษย์ ทั้งผอง หยาบหนา
จงฟัง! เทพอวตาร จะลงมา
เผด็จพวก บาปหนา ณ บัดนี้...
ครานั้น ปลายพุทธศักราช ๒๕๕๓ ลักษณวดีรจนาสี่บรรทัดสุดท้ายของ ‘เทวปักษี’ ด้วยบทร้อยกรองดังที่ยกมาให้ประจักษ์อีกครั้งหนึ่ง
บัดนี้...จากปฐมบท ‘บาดาล’ และ ‘เทวปักษี’
สองนวนิยายรัก อลังการเกินตรึกนึกฝัน สู่ ‘เทพอวตาร’ บทสุดท้ายของนิยายไตรภาค
ภุชเคนทรา - สดายุ - มุกลินลวา
ความรักครั้งหนึ่งประทับแน่น ความรักครั้งนั้นตราตรึงมิลืม!
...ด้วยรัก จิตรัก นำสงบ
ด้วยรัก จิตพบ ความอ่อนหวาน
ด้วยรัก จิตฉาย แต่ความงาม
ด้วยรัก จิตวาง เดโชลง...
‘รัก’ ทำให้ทุกสรรพสิ่ง กลับกลาย...งดงาม
‘รัก’ ทำให้เหลือแค่บุรุษเลิศลักษณ์ ทั้งปักษาและนาคินทร์!
ตำนานแห่งสองเทพ นาคา-ครุฑา และเธอผู้นั้น มุกลินลวา รานีแห่งบาดาล ความรักยิ่งใหญ่ของเทวา บาดาล แลมนุษย์ ล้วนมิแผกกัน
บัดนี้ แม้น พญามาร ก็เป็นเฉกนั้น
โลกแห่งทิพยะจึ่งรับรู้ ใยรัก แม้บางแสนบาง ทว่าเหนียวแน่นยั่งยืน สำหรับทุกสรรพสิ่งเสมอ

การเสด็จขององค์อวตาร มี ‘สาเหตุ’ จากองค์อินทร์กราบทูลต่อพรหมเทพ
“ความชั่วร้ายแห่งพญามาร กำลังครอบครองปฐพี หัวใจมนุษย์เปิดรับความชั่ว ปฏิเสธศาสนาและความดีงาม การโป้ปดมดเท็จเป็นเรื่องปกติ การฆ่าฟันกันดำเนินไปทุกหนทุกแห่ง การสังหารโหดหมู่คนมีมิเว้น มนุษย์ก่อกรรมทำเข็ญ ทำลายแม้ศรัทธาในพระศาสนา พระศาสดาทุกศาสนาไร้ความหมาย โลกทั้งโลกกำลังอยู่ในอันตราย”
คำกราบทูล ณ กาลนั้น จะนำมากราบทูลอีกครั้ง ในครานี้ ก็แทบมิมีผิดสักคำ!
ผู้รู้ฤกษ์บนและฤกษ์ล่าง ทราบแล้วถึงเทวโองการ การลงเทวทัณฑ์ ‘สดายุ’ โอรสแห่งพญาเวนไตย จ้าวแห่งครุฑ แล ‘ภุชเคนทรา’ หลานรักแห่งพญาอนันตนาคราช ผู้ครองบาดาล เป็นสถานหนึ่ง
หากอีกสถานคือ เริ่ม...พิชิตมาร!
ให้ ‘มัน’ มหาฤทธิ์ มากพละกำลัง ยิ่งใหญ่เหนือสามภพ
หากอำนาจใด มิเทียม อำนาจธรรม!
มันเคยชนะไตรภพ หากสร้างศัตรูไว้ทั้งไตรภพ มันหักด่านทุกด่านได้ดังใจ ด่านเดียวหักไม่ได้ หัวใจนาง!
นางซึ่งมันรู้ถึงความโปร่ง เบา แห่งเรือนร่าง
รู้ถึงกลิ่นทิพย์จาง ๆ ระเหยหวน รู้ถึงไอละมุนอันนุ่มนวล รู้ถึงอำนาจอวลอยู่ภายใน
หากผู้ใดรู้ฤๅไม่ มุกลินลวาไม่เหมือนมุกลินคนเดิมสืบไป
เธอคือ รานีแห่งภุชเคนทรา ผู้ทรงฤทธีแห่งบาดาล
แลเธอคงเป็นยอดดวงหทัยของสดายุ โอรส จ้าวแห่งพญาครุฑ
วันนี้ กาลแห่งกรรม หมุนมาบรรจบ เมื่อ ‘พญามาร’ ปรากฏ ไยเหล่า ‘เทพ’ จักไม่อวตาร แม้น มนุษยภพ คือสนามยุทธนาอีกครา หากไม่ว่า ณ ภพใด
ใครฤๅกล้าแตะ มุกลินลวา!

และนี่คือ คำตอบสุดท้าย ใช่หรือไม่
หรือความรัก ฤๅก็อนันตจักรวาล ยากสิ้นสุด ยาวนานกว่านิรันดร
เขาว่า ความรักเป็นเช่นนั้น คุณเชื่อหรือไม่
‘เทพอวตาร’ บทสุดท้ายของนิยายไตรภาค
ภุชเคนทรา - สดายุ - มุกลินลวา
คือบทเริ่มต้น และคำตอบ ‘รักแท้’ ที่ฝากไว้ ของ ‘ลักษณวดี’

--------------------------------

‘มุกลินลวา’ ชื่อเธอผูกพันกับห้วงมหานทีสีทันดร แม่เธอมากับน้ำ พ่อเธอเป็นมนุษย์ ใช่แล้ว...โลกนี้เหลือที่จะนึกฝัน แต่นั่นยังไม่เท่ากับการหายไปของทั้งพ่อและแม่ อย่างค้นหาไม่พบ หากละม้าย...แม้แลจะวิบวับเลือนราง เธอคล้ายจะ ‘รู้’ หาก...จริง-เท็จ เท็จ-จริง ดูปะปนไป
ที่สุด ด้วยกระแสผูกพัน และอะไรบางอย่างอันยิ่งกว่า หากจะติดตามหา ‘ผู้เป็นที่รัก’ เธอต้องไปตรงนั้น ห้วงทะเลลึก!
ตรงนั้น ใช่หรือไม่...บาดาล
และถ้าใช่ เธอมีฤทธีใดฤๅ จึงจักไปถึงบาดาล หนึ่งในสามโลก อันนับเนื่องจากสวรรคพิภพ และมนุษยโลก ทว่าด้วยฤทธีใดฤานั้น
ผู้อ่านประจักษ์สิ้นแล้วใน ‘บาดาล’

นอกจาก ‘ภุชเคนทรา’ เจ้าแห่งหฤทัย ที่รอเธอ ณ บาดาล และ ‘ใยชีวิต’ ที่เกาะติดวิญญาณและร่างกายแล้ว ใยบางเบาแห่งเสน่หาหนึ่งได้เกาะกระแสวิญญาณเธอด้วย
มุกลินต้องระมัดระวังยิ่ง
อย่าให้ใยแห่ง ‘สดายุ’ เกาะติดได้
‘รัก’ เป็นยางเหนียวอย่างยิ่ง ยากจะตัดขาด สดายุ... อย่าทรงคิดเช่นนั้นเลย เธออยากกราบทูล...
“ปักษี.... ควรร่อน อิสระ
เทวปักษี ควรทรงศักดิ์ ยิ่งกว่า
ปักษี... ไม่ติดพรรณ พฤกษ์ฤๅนภา
เทวปักษี ควรสง่า เด่น เดียวดาย”
วายุแรงวูบมา สรรพสิ่งไหวโยก...จากไกลละลิบ เธอได้ยินสุรเสียงโอรสพระองค์เล็กแห่งพญาครุฑ ตอบห้วน...เอาแต่พระทัย
“ไม่!”
เทวปักษี เป็นความเหิมหาญ มิพรั่นเดชาใด
ภุชเคนทรา คงความสง่า นุ่ม เย็น แห่งบาดาล
หากด้วยรัก ทำให้ทุกสรรพสิ่งกลับกลายงดงาม ด้วยรักมิใช่อื่น รักคือการให้ คือความสว่างแล้วแห่งใจ แลด้วยรัก จิตเหิมหาญจึงละมุน ยอมวางเดโชลง!


บัดนี้...จากปฐมบท ‘บาดาล’ และนับเนื่อง ‘เทวปักษี’ สองนวนิยายรัก ตำนานแห่งสองเทพ นาคา - ครุฑา กับเธอผู้นั้น มุกลินลวา จากเรื่องราวระทึก...หวานชวนตามติด อลังการเกินนึกฝัน สู่ ‘เทพอวตาร’ บทสุดท้ายของนิยายไตรภาค
...โลกธาตุ หวั่นไหว ทั้งไตรภพ
มนุษย์หลบ เร้นหลีก ขวัญหาย
เทวะทอด- พระเนตร ‘รู้’ อันตราย
เทพกับมาร เริ่มกราย ปะทะกัน...
“อะไรจะเริ่มขึ้น?”
เมื่อ เทพ ผู้อวตารตามบัญชาแห่งเทวโองการ กับ มาร...ราชันย์แห่งอำนาจมืด ปะทะกัน!
การเกิดมหายุทธนา ณ ดินแดนใดก็ตาม จะด้วยเหตุชิงนางผู้งามเลิศลักษณ์ในไตรภพ ฤๅแก่งแย่งอำนาจแลดินแดน สิ่งที่แฝงลึกเร้นภายในการศึก เป็นการยุทธ์...ระหว่างความมืดแลความสว่าง
ระหว่างความดี-ความชั่ว ระหว่าง ‘เทพกับมาร’
สองขั้วปะทะกัน แล้วกลับสู่ศานติชั่วระยะ
สงครามเกิดจากมโน จนล่วงเป็นวาจา และกายกรรม รากเหง้าแห่งความชั่ว...
เริ่มจาก ‘มโน’ ทั้งสิ้น!

การ ‘อวตาร’ ครั้งใหญ่ในมหายุทธสมัยครานี้ จะตัดสินบรรดาของผู้เดินทางมาจากแดนทิพย์และแดนมืด
นาวาเที่ยวสุดท้าย จิตดวงใดจะกลับแดนทิพยา
สุดแท้แต่ ‘จิตตน’ เท่านั้น!
พลังดำ อำนาจแห่งความมืดมิได้มีจุดเดียว หากแยกย้ายกันทำงานด้วยจุดประสงค์เดียวกัน
และปราชญ์ทุกผู้ในโลกกล่าวเช่นเดียวกัน
“โลกจะถึงกาลพินาศฤๅไม่ ด้วยมนุษยโลกเอง”
โลกคือศูนย์กลาง หากโลกพินาศ ไตรภพก็พลิกคว่ำ เช่นนี้ ‘ฝ่ายขาว’ จะทำเช่นไร พลังบริสุทธิ์บางส่วนต้องละโลกไป ‘อุดช่องโหว่’ ของพลังบริสุทธิ์เบื้องบน นั่นทำให้เทวะส่วนที่มี ‘หน้าที่’ ต้องกลับย้อนลงมา...อวตาร...ในมนุษยภพ
ภพภูมิที่ปรมาตมันสูงสุดทอดพระเนตรอย่างห่วงใย
...คนดี พลังบริสุทธิ์ อาจลดถอยอ่อนแอลงได้
ความรักระหว่างมนุษย์ อาจจางไปไม่มีเหลือ
พระศาสนา อาจขาดศรัทธามาจุนเจือ
หากโลกต้องเหลือ เป็นจุดกลาง...ทางนิพพาน!

อ่านเถิดมวลหมู่มิตรา อ่านให้ตระหนักด้วยหัวใจหนักแน่น ด้วยเชื่อมั่นในพระศาสนา แลด้วยความวางใจในพระธรรม
มนุษย์ต้องกลับมาเข้มแข็งด้วยพลังสว่างอีกครั้ง
เพราะโลกมิได้มหัศจรรย์ด้วยการอื่น
หากผู้มาบังเกิดในโลกเท่านั้น เดินทางไปสู่นิพพาน!