เสน่หาแสนร้าย (ภาคต่อตรวนรักร้าย)

“ไหนมาให้หมอตรวจร่างกายหน่อยสิครับ”
“ดะ เดี๋ยว! ตรวจอะไรคะ”
“ตรวจภายใน ไหนดูซิว่าถลอกหรือเปล่า”
“มะ ไม่ต้อง ไม่เอา!”
หล่อนหุบขาแล้วหนีบเข้าหากันเมื่อเขาเคลื่อนกายลงต่ำ แต่ก็ไม่อาจต้านทานสองมือแกร่งที่จับสองขาเรียวให้แยกออกแล้วกดเอาไว้ เห็นแววตาเข้มมองจ้องตรงกลางกายแล้วยิ่งอายจนหัวใจเต้นแรง หล่อนหลับตาหนีความอายเมื่อฝ่ามือแกร่งทาบลงบนเนินเนื้อที่ไร้สิ่งขวางกั้นแล้วลูบขึ้นลูบลงอย่างอ่อนโยน มือของเขาช่างร้อนจนความร้อนนั้นแผ่ซ่านไปตามกระแสเลือด ไม่กล้าที่จะลืมตามองว่าเขาจะทำอะไรต่อไป หล่อนเขินอายจนไม่กล้าที่จะสบตา ได้แต่นอนนิ่งอย่างยอมจำนน
“พี่แสน พะ พอได้แล้ว”
เขาหูอื้อไม่ได้ยินเสียงอ้อนวอนเบาหวิวที่เล็ดลอดผ่านเรียวปากนุ่ม แววตากรุ่นกระแสปรารถนาจ้องมองเนินเนื้อขาวอวบที่ลอยเด่นอยู่ตรงหน้า ร่องรอยแห่งรักยังฝากเอาไว้บนผิวเนื้อนุ่มแสนบอบบาง รอยแดงเป็นจ้ำที่เขาคิดว่าอาจจะเป็นเพราะเขาหนักมือไปนิด ยิ่งมองลมหายใจก็ยิ่งร้อนรุ่มและแรงขึ้นจากความปรารถนาที่ก่อตัว ปลายนิ้วแกร่งทาบลงบนกลีบเนื้อแล้วค่อย ๆ แหวกให้แยกออกจากกันราวต้องการสำรวจ…อา…เนื้อในนั้นแดงระเรื่อจากการถูกล่วงล้ำลึกซึ้ง แววตาหื่นกระหายมองเข้าไปในร่องสวาทที่เคยได้สัมผัส อยากที่จะลองลิ้มชิมอีกครั้ง จนอดยื่นหน้าเข้าหาไม่ได้ ริมฝีปากร้อนพรมจูบลงบนกลีบเนื้ออุ่นด้วยอารมณ์เสน่หา ความสากระคายจากไรหนวดทำให้หล่อนส่ายสะโพกหนี หากแต่ก็ถูกสองมือใหญ่ล็อกเอาไว้ให้อยู่นิ่งๆ
“พี่แสน มันยัง ไม่หายเจ็บ”
ลมหายใจแรง ๆ ที่หล่อนสัมผัสได้ทำให้ต้องบอกเขาไปตรง ๆ เพราะกลัวที่จะถูกล่วงล้ำอีกครั้ง มันทั้งเจ็บขัด ๆ ผสานความแสบที่อธิบายไม่ได้ หล่อนเพิ่งได้เรียนรู้ สัมพันธ์รักลึกซึ้งครั้งแรกมันเป็นอย่างนี้นี่เอง
“เจ็บมากไหม”
เอ่ยถามอย่างอาทรเมื่อคิดว่าตนเป็นคนทำให้หล่อนต้องเจ็บตัว นึกไปถึงเลือดบริสุทธิ์ที่ปะปนมากับคราบความรักบนกระดาษทิชชูที่ถูกทิ้งไว้เกลื่อนรถ มือใหญ่ทาบลงบนเนินเนื้อนุ่มแล้วลูบไล้เบา ๆ ราวกับต้องการช่วยบรรเทาความเจ็บ แม้กลางกายจะตื่นตัวจนปวดหนึบหนับอยากล่วงล้ำแทบแย่ แต่เขาก็สงสารไม่อยากทำให้หล่อนเจ็บมากไปกว่านี้ จึงจำต้องอดทนไว้กินวันหลัง ลมหายใจอุ่นซ่านผ่อนออกมาเพื่อระบายอารมณ์หื่นกระหาย ข่มใจไม่ให้ฟุ้งซ่าน แววตาเข้มพยายามไม่มองความสวยงามยั่วใจตรงหน้า รู้สึกได้ถึงความหวงแหนที่ก่อตัวขึ้นในใจ
“พี่ขอโทษที่ทำเธอเจ็บแต่ครั้งแรกก็แบบนี้ครั้งต่อ ๆ ไปก็ไม่เจ็บแล้วล่ะ”
หล่อนท้าวข้อศอกไว้กับที่นอนแล้วผงกหัวขึ้นมา หุบขาหนีสายตาที่จ้องราวจะกลืนกินเมื่อเขายอมปล่อยให้เป็นอิสระ
“ใครบอกว่าจะมีครั้งต่อไปคะ”
“พี่นี่ไง คนบอก มันจะต้องมีครั้งต่อไปแน่ เธอหนีมันไม่ได้หรอกที่รัก”
“ถ้าลูกปลาไม่ยอมเสียอย่าง พี่แสนก็ทำอะไรไม่ได้”
“ปากเก่งแบบนี้ ครั้งหน้าจะกระแทกให้ร่างพังเลยคอยดู!”