เพียงนางร้ายสู่ชีวิตรักแสนรันทด

‘โจวตานอิง’ฝันร้ายซ้ำซ้อนมาหลายคืน นางถึงได้รู้ว่าเรื่องราวในฝันคือเรื่องในหนังสือ และข้าคือนางร้ายตอนจบกลายเป็นบ้า “ข้าไม่อยากเป็นบ้า”




“ความมืดพวกนี้น่ามองกว่าเจ้าเสียอีก” คำพูดตรงไปตรงมา ทำให้โจวตานอิงยกยิ้มอย่างชอบใจ บุรุษปากกล้าเช่นนี้นางชอบยิ่งนัก เขาเหมาะสมที่จะครองคู่กับนางมากกว่าอู๋ฉานหงที่เอาแต่ร้องไห้เสียใจน่ารำคาญนั้นอีก
“ข้าชอบท่านยิ่งนัก ท่านควรเป็นของข้ามากกว่า”
“ข้ามิใส่สิ่งของที่ควรจักเป็นของเจ้า และต่อให้ข้าเป็นสิ่งของข้าก็จักไม่เป็นของเจ้าเด็ดขาด” จินซุนเหวยไม่อาจเก็บอารมณ์โกรธของตัวเองได้อีกต่อไป
“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ” น้ำเสียงทุ้มเย็นอันเป็นเอกลักษณ์ ทำให้คนทั้งคู่หันไปมองบุรุษที่มาใหม่
โจวตานอิงใช้จังหวะนี้รีบเรียกสติของตัวเองกลับมาอย่างเร่งด่วน เธอจ้องมากหน้าเขาด้วยสายตาแห่งความหวังสลับกับสายตาแห่งความเกลียดชัง จนเหลี่ยงรุ่ยเหวินหานสับสน เขาไม่มั่นใจว่าตอนนี้หญิงสาวรู้สึกอย่างไรกับเขากันแน่
“ท่านอัครเสนาบดี มาแล้วรึ ทางนั้นเป็นอย่างไรบ้าง”
“เรียบร้อยดีแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
“รู้ตัวคนร้ายหรือไม่”โจวตานอิงยกน้ำชาขึ้นมาดื่มอย่างขัดอารมณ์ เหตุใดเด็กคนนั้นจึงเข้ามาแทรกแซงนางได้ หากนางมิอนุญาตอย่างหวังว่านางจักทำได้อีก
จินซุนเหวยยกยิ้มมุมปากเมื่อโจวตานอิงยกน้ำชาแก้วที่ตัวเองวางยาขึ้นดื่ม คิดว่าเขาได้รับการสถาปนาเป็นอ๋องหมวกเหล็กด้วยเหตุผลใดกัน ถึงได้ท้าทายเขาเช่นนี้