ยามรัก

ธีรรินทร์ต้องการแก้ปัญหาเรื่องวุ่นวายในชีวิตด้วยการแกล้งลืมอดีตคนเคยมีความสัมพันธ์เก่า ๆ แต่จริง ๆ นะ--เขาก็พบว่ามันยากพอ ๆ กับการละสายตาจากอีกฝ่ายโดยไม่รำลึกถึงเหตุการณ์เมื่อสิบกว่าปีก่อน
ริมฝีปากของธีรรินทร์เม้มแน่น ใบหน้าของเขาร้อนผ่าวเมื่อตระหนักว่าเดชดำรงยังจำนิสัยส่วนตัวของเขาได้อยู่ แต่เขาจะทำอะไรได้นอกจากเหมือนเฉยข้อเท็จจริงนั้น
ชายหนุ่มไม่แสดงท่าทีรับรู้ เขาเดินผ่านเดชดำรงไปยังเตียง แต่ความสนใจก็พุ่งยังกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากอีกฝ่าย
เดินตรงไป! ธีรรินทร์ย้ำกับตัวเองว่าตอนนี้เขาควรจะถึงเตียงนอนนุ่ม ๆ ล้มตัวนอนใต้ผ้าห่มอุ่น ๆ แล้วหลับตาลงเพื่อพักผ่อนจากกิจกรรมที่ใช้เวลามาตลอดทั้งวัน แต่ชายหนุ่มกลับหยุดนิ่งที่เดชดำรงราวกับมีตะปูตอกเท้าเอาไว้
กลิ่นหอมของเดชดำรงมอมเมาเขาแน่ ๆ ธีรรินทร์จึงเอาแต่หลุบมองปลายทางอีกฝ่าย จากนั้นก็ไล่สายตาขึ้นมายังต้นขาแข็งแรงใต้กางเกงผ้าซาตินสีเข้ม หัวใจของชายหนุ่มเต้นรัวราวกับเพิ่งประสบพบเจอเหตุการณ์ที่ชวนสั่นไหวที่สุดในชีวิต เขาหยุดสายตาที่รังดุมสีขาว จากเม็ดสุดท้ายจนถึงเม็ดบน ก่อนจะเพ่งพิศแผ่นอกของอีกฝ่ายนอกร่มผ้า
ตรงนี้ไม่มีอะไรจริง ๆ นอกจากผิวของคนที่ได้รับการดูแลเป็นอย่างดี แต่มันกลับชวนให้ชายหนุ่มซวนซบราวกับถูกสูบพลังไปจนหมด แต่เขาไม่มีทางทำเรื่องงี่เง่าแบบนั้นแน่ ๆ ธีรรินทร์ละสายตาออก เขาเงยศีรษะมองใบหน้าที่อยู่เหนือขึ้นไปราวสิบเซ็นติเมตร เพื่อจะบอกราตรีสวัสดิ์ ทว่าคำพูดเหล่านั้นกลับติดอยู่ที่ริมฝีปาก
ธีรรินทร์ตั้งท่าจะผละออกอยู่แล้ว แต่ทันทีที่เดชดำรงก้มลงมา เวลาที่หมุนอยู่ก็คล้ายจะหยุดลง พาเขาไปยังดินแดนเร้นลับที่โอบล้อมคนทั้งสอง ฝ้าหมอกอาจจะทำให้ความคิดและจุดมุ่งหมายในจิตใจไม่ชัดเจน เขาถึงได้ขยับเข้าไปหาอีกฝ่ายอย่างอวดดี ก่อนจะเขย่งปลายเท้าขึ้นเล็กน้อย และ—จุมพิตเบา ๆ ที่ริมฝีปากผู้ชายคนนั้น
มันเป็นความฝันแน่ ๆ ธีรรินทร์คิดในใจขณะหลับตาลง ซึมซับความรู้สึกบางอย่างที่ไหลทะลักเข้ามาในจิตใจอันว่างเปล่า และจมดิ่งไปกับมันราวกับกาลเวลาไร้ความหมาย
ริมฝีปากของเดชดำรงทั้งอุ่นและชื้น มอบสัมผัสและความรู้สึกที่เริดร้างไปตลอดสิบกว่าปี