ปรัมปรา

วัยเยาว์กล่าวถึงความน่ากลัวของปีศาจที่มักจะออกมาเพ่นพ่านหลังตะวันตกดิน
พอพ้นวัยขลาดเขลาล่วงเข้าสู่วัยหนุ่มสาวก็มักจะหยิบยกเอาความรักมั่นถึงขั้นยอมสละชีพมาพูดคุย

***********************
“ท่านกำลังจะกินข้า”
“ก็อาจจะเปรียบเปรยได้เช่นนั้น”
“ข้าจะตาย”
“เจ้าไม่ตายหรอก”
“ท่านตั้งใจจะเก็บข้าไว้กินทีละส่วนงั้นหรือ จะเริ่มที่แขนหรือที่ขาแล้วหลังจากนี้ข้าจะพิการจนกว่าท่านจะกินข้าครบทุกส่วนใช่หรือไม่...ท่านเปลื้องผ้าข้าทำไม”

***********************
“เจ้าอภัยให้ข้าไม่ได้หรือ ข้าทนทุกข์ทรมานรอเจ้ามานานถึง ๓,๐๐๐ ปี มันไม่เพียงพอให้ข้าได้ชดใช้ความผิดที่ข้าก่อไว้เชียวหรือ”
“นั่นสินะนานถึงเพียงนั้น” นางยิ้มเหยียด “เพียงเสี้ยววินาทีที่ผู้ที่ข้ารักจดจ่อดาบหมายปลิดชีพข้า เพียงเสี้ยววินาทีนั้นทุกข์ทรมานเทียบท่านไม่ได้เลย”
“แอทเน่...”