ฮูหยินท่านแม่ทัพ..

ใครก็ได้ช่วยเอามีดมาแทงข้าให้ตายอีกรอบได้หรือไม่ ไอ้สิ่งมีชีวิตที่นั่งจ้องหน้าข้าอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่นี้มันคือสิ่งใดกันช่างน่ารังเกียจยิ่งนัก

" เลิกใช้สายตาแบบนั้นมองข้าเสียทีเจ้าอยากโดนหักคอหรืออย่างไรกัน " หลีเอ๋อร์กล่าวกับสิ่งมีชีวิตที่นั่งน้ำตาคลอเบ้าอยู่ตรงหน้าอย่างไร้เยื่อใย

" ท่านแม่ขอรับ "

" เจ้าเรียกใครว่าแม่ " หลีเอ๋อร์ถามเด็กชายตัวน้อยที่น้ำตาเริ่มไหลลงมาอาบแก้ม

หลีเอ๋อร์แทบจะดึงทึ้งผมที่อยู่บนศรีษะออกมาเมื่อไม่รู้ว่าจะจัดการอย่างไรต่อไปดี เมื่อนึกย้อนกลับไปเมื่อประมาณหนึ่งก้านธูปที่ผ่านมานางรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดศรีษะอย่างรุนแรง แต่เมื่อลืมตาตื่นกลับพบกับดวงตากลมโตสีดำจ้องมองตนเองอยู่ ต่างจ้องมองผสานสายตากันนิ่งไม่มีใครยอมใคร

เมื่อได้สติจึงเริ่มกวาดสายตามองไปรอบๆ ตัวกลับพบว่าตนเองกำลังนอนอยู่บนเตียง หลังคาที่มุงด้วยกระเบื้องที่มีรูเล็กๆ แสงแดดส่องผ่านเข้ามากระทบกับพื้นห้องได้ มองสำรวจภายในห้องมีเพียงตู้ไม้เก่าๆ อยู่บริเวณมุมห้องที่เขาคิดว่าน่าจะเอาไว้สำหรับเก็บเสื้อผ้าของมีค่าต่าง กลางห้องมีโต๊ะไม้และเก้าอี้วางอยู่คงสำหรับเอาไว้กินข้าวนอกนั้นนางก็ไม่พบสิ่งของล้ำค่าอะไรอีกเลย 

โอ้ชีวิตแล้วนางจะะต้องทำสิ่งใดต่อไปดีที่สำคัญนางควรจัดการอย่าไรกับสิ่งมีชีวิตที่นั่งจ้องหน้าอยู่ๆ นี้ดีเล่า