เรือนเบญจมาศ

แม้อาชัญจะใช้ความพยายามสักเพียงใด ความทรงจำของจรสจันทร์ก็ไม่อาจหวนคืนมา
เรือนเบญจมาศ คือสิ่งเดียวที่ร้อยรัดเขากับเธอไว้เคียงกัน
พวกเขาจะฟันฝ่าอุปสรรคไปด้วยกัน

“อย่าไป!”
เมื่ออันตรายคืบคลานเข้ามาใกล้ เด็กหญิงตัวน้อยผมยาวน่ารัก ข้าง ๆ ใบหูมีปานสีน้ำตาลเด่นชัด ตัดสินใจเดินออกมาจากหลังตู้เก็บพันธุ์พืชขนาดใหญ่เพื่อแสดงตัวให้ผู้ใหญ่บางคนรับรู้ เด็กหญิงหวังเพียงว่าจะช่วยคนที่หลบอยู่ด้วยกันที่เป็นทั้งเพื่อน เป็นทั้งเจ้านาย และเป็นผู้มีพระคุณของพ่อเธอได้ หัวใจดวงน้อยเต้นแรงไม่เป็นจังหวะเมื่อถูกจับได้ว่า ‘แอบฟัง’ ผู้ใหญ่คุยกัน และเรื่องนั้นก็ดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย
ชายวัยกลางคนหน้าตาดุร้ายคว้าตัวเด็กหญิงไว้ แล้วพาดบนบ่าของตัวเองและพาเดินไปพบใครคนหนึ่งซึ่งยืนรออยู่ ดวงตาของเด็กหญิงยังคงจ้องไปยังตู้ที่เธอหลบซ่อนตัวก่อนหน้านี้ เพื่อให้แน่ใจว่าเด็กชายที่เธอห่วงใยยังซ่อนตัวอยู่อย่างปลอดภัย เด็กหญิงทำสัญญาณมือในลักษณะที่ว่าห้ามเด็กชายออกมาเด็ดขาด
“เธอได้ยินอะไรบ้าง” หญิงสาวรูปร่างงาม ใบหน้าคุ้นตาถามเด็กหญิงหลังจากที่ชายร่างแกร่งวางตัวเธอลงบนแท่นขนาดใหญ่ เด็กหญิงมองไปรอบ ๆ ในห้องมีอุปกรณ์ทดลองหลายอย่าง
“ไม่ค่ะ หนูไม่ได้ยินอะไรเลย หนูแค่เข้ามาเล่น เห็นประตูมันแง้มอยู่” เด็กหญิงหน้าตาจิ้มลิ้มปฏิเสธเสียงแข็ง
“งั้นจัดการได้เลย ทำให้มันลืมซะ” เสียงหญิงสาวสั่งการ
“ไม่ ไม่นะคะ หนูไม่ได้ทำอะไรผิด หนูไม่ได้ยินอะไรสักนิด ปล่อยหนูไปเถอะ หนูขอร้อง หนูจะไม่เข้ามาในนี้อีกค่ะ” เด็กหญิงตัวน้อยยกมือไหว้ร้องขอชีวิต ไม่ว่าเธอจะโดนอะไร เธอไม่ได้อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว
“ปล่อย...” เด็กหญิงถูกเหวี่ยงเข้ากำแพงอย่างจัง
หลังจากนั้น ร่างน้อยถูกกระทำบางอย่างต่อหน้าต่อตาเด็กชายคนหนึ่งซึ่งหลบซ่อนตัวอยู่ในความมืด สิ่งที่พวกมันกระทำกับเด็กหญิงและครอบครัวของเขา เขาสัญญาว่าพวกมันจะได้รับโทษอย่างสาสม