เจ้าสาวสามราตรี

“คุณจะทำอะไรฉันคุณกานต์!” รินดาดิ้นหนี
“ทำอย่างเมื่อกี้อีกครั้งไง ครั้งนี้เธอตื่นเต็มตาแล้ว หวังว่าฉันคงจะทำให้เธอประทับใจบ้าง”
“บ้า! ปล่อยฉันนะ”
“ปล่อยทำไม? ก็ฉันกำลังจะทำให้เธอประทับใจกับมันจนยากที่จะลืม”
“ไอ้บ้า! ปล่อยฉัน”
“อย่าดิ้นเลยรินดา ยิ่งดิ้นเธอยิ่งเจ็บนะ” คนตัวโตขู่
“ปล่อยฉัน!” หล่อนเข่นเขี้ยว
“ฉันเจ็บนะ ปล่อยฉันไปเถอะ เอาไว้วันหลังก็ได้นะ นะคะคุณกานต์” หล่อนใช้จิตวิทยาต่อรอง
“ทำไมล่ะ?” กานต์ถามแต่ท่าทางไม่เล่นด้วย
“เพราะถึงฉันจะไม่เจนจัด แต่ฉันก็รู้นะ ว่ามันเป็นไปไม่ได้ ที่..ที่จะทำอีกครั้ง มันไม่..ไม่เร็วขนาดนี้” เหยื่อสาวตะกุกตะกัก
“เธอไปเอาความคิดนี้มาจากไหน?
“ฉันรู้ก็แล้วกัน” หล่อนเบือนหน้าหนีเมื่อสามีหมาดๆ ก้มหน้าลงมาใกล้
“ก็ไหนว่าไม่เจนจัดไง?” กานต์หลิ่วตาล้อเลียน สองมือรวบตัวเธอไว้แน่น
“ฉัน...ฉันอ่านในหนังสือ คราวนี้คุณปล่อยฉันได้หรือยัง?”
“ยัง! จนกว่าฉันจะฉีกตำราของเธอทิ้งไป”